Του Κ. Κάραλη
Η μεγάλη ευκαιρία για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου χάθηκε την Κυριακή για τον Λιονέλ Μέσι, ο οποίος έμεινε με την παρηγοριά του τροπαίου της Χρυσής Μπάλας και είναι αναγκασμένος να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια μήπως και δει το όνειρό του να παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά. Η FIFA τον ανέδειξε ως τον κορυφαίο παίκτη της διοργάνωσης πίσω από τον Αριεν Ρόμπεν, τον Χάμες Ροντρίγκες, τον Μάνουελ Νόιερ και τον Τόμας Μίλερ. Γιατί όμως να πάρει αυτός το βραβείο; Το άξιζε περισσότερο; Μάλλον όχι. Πιθανότατα να συνέβη κάτι τέτοιο για λόγους διαφήμισης και στην τελική, επειδή ο Μέσι είναι ο… Μέσι, κάτι «έπρεπε» να πάρει. Την ίδια άποψη με την πλειονότητα διατύπωσε και ο Ντιέγκο Μαραντόνα. «Αν μπορούσα, θα έδινα ουρανό και γη στον Λίο. Αλλα όταν οι άνθρωποι του μάρκετινγκ θέλουν να κερδίσει αυτός κάτι το οποίο δεν αξίζει, είναι άδικο», ήταν τα λόγια του Αργεντινού θρύλου, ο οποίος παρέμεινε νούμερο ένα στις συνειδήσεις τον συμπατριωτών του.
Είτε κάποιος είναι φαν του σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα είτε όχι, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Μέσι που εμφανίστηκε στα γήπεδα της Βραζιλίας δεν είναι αυτός που ξέρουμε. Ετσι, λοιπόν, το «άδικο» που είπε ο Ντιεγκίτο είναι πέρα για πέρα δίκαιο. Πολύ περισσότερο για τον «δαίμονα» Αριεν Ρόμπεν και τον πρώτο σκόρερ Ροντρίγκες…
Από την πλευρά του, ο Μέσι χαρακτήρισε το βραβείο «λυπηρό», διότι «θέλαμε να σηκώσουμε το Κύπελλο». Ενδεχομένως να γνωρίζει και ο ίδιος ότι άλλα χέρια έπρεπε να το κρατούν και όχι τα δικά του. Και πρόσθεσε: «Προσπαθήσαμε, αλλά δεν είχαμε την τύχη με το μέρος μας όπως στα προηγούμενα ματς». Ο μόνος που επέμεινε στην άποψη ότι «ο Λιονέλ το άξιζε» ήταν ο προπονητής του, ο Αλεχάντρο Σαμπέγια.
Ο 27χρονος δεν έδειξε ότι θα μπορούσε να σηκώσει στην πλάτη του ένα ολόκληρο έθνος και να το κουβαλήσει μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κάποιες εκλάμψεις κατά τη διάρκεια των αγώνων στη φάση των ομίλων και δύο τρεις καλές στιγμές δεν ήταν αρκετές ώστε να τον τοποθετήσουν στη θέση του αρχηγού. Για να πούμε και… του στραβού το δίκιο, μεγαλύτερη ήταν η συμβολή του Χαβιέρ Μασκεράνο ως ηγετική φυσιογνωμία μέσα και έξω από το γήπεδο, παρά του 27χρονου Μέσι, ο οποίος έδειχνε χαμένος και εγκλωβισμένος.
