Εχιδνα η κερασφόρος
Εκφράζω την απορία αλλά και την αγανάκτησή μου για το γεγονός ότι τον τόπο γέννησής μου, ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τον Ραψομμάτη, έχουν πλημμυρίσει παντός είδους φίδια, ιδιαίτερα η έχιδνα η κερασφόρος, η οποία ήταν παντελώς άγνωστη στα μέρη μας μέχρι το 1992 όταν εντοπίστηκε για πρώτη φορά σε απομακρυσμένο από το χωριό κτήμα. Από τότε το είδος αυτό είτε πολλαπλασιάστηκε επικίνδυνα, είτε οι φίλοι μας οι οικολόγοι φρόντισαν γι’ αυτό, όπως λένε οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού. Τώρα μέσα στο χωριό όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα τη βρεις την οχιά σου, η οποία σημειωτέον είναι ένα από τα 3 είδη οχιάς που συναντά κανείς στην Ελλάδα. Το πιο δηλητηριώδες και το πιο επικίνδυνο θα έλεγα εγώ, γιατί το συγκεκριμένο φίδι δεν απομακρύνεται όπως όλα τα άλλα, αλλά παραμένει στη θέση του σε επιφυλακή και αλίμονο αν το χέρι ή το πόδι του ανθρώπου κατευθύνεται προς αυτό. Το χτύπημά της είναι κεραυνοβόλο.
Με τα παραπάνω δεν θέλω να τρομάξω τον κόσμο και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς επισκέπτες του χωριού, αλλά να επιστήσω την προσοχή τους στην παρουσία της. Οι οικολόγοι ή κάποιοι αρμόδιοι, τέλος πάντων, έχουν να μας δώσουν κάποια εξήγηση για την παρουσία αυτού του φιδιού; (τα μη δηλητηριώδη δεν αρκούσαν για την επίτευξη του όποιου οικολογικού στόχου;) Αν δεν έχουν εξηγήσεις, μήπως μπορούν να δώσουν οδηγίες και τρόπους προφύλαξης στους ντόπιους που δεν έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο από τον «κοντοστέρη»;
Σαράντος Αγγελόπουλος, Καλλιθέα
……………………………………………………………………………
«Τα πήρε το ποτάμι, τα πήρε ο ποταμός…»
Πρώτη «επίσημη» εμφάνιση του Σταύρου Θεοδωράκη στην εφημερίδα «Η Πρώτη» του Κοσκωτά. Ενδεδυμένος την κοινωνική ευαισθησία, την προοδευτικότητα κι ένα στιλ «αντιεξουσιαστή» ίσως, γράφει κείμενα περισπούδαστα που συγκινούν τα τα πλήθη για τις ιστορίες κάποιων χαμένων ψυχών και για τις κοινωνικά περιθωριοποιημένες μειονότητες και μάλιστα «καθιερώνεται» ως γνώστης και υπερασπιστής των Τσιγγάνων. Κάτω βέβαια απ’ αυτή την προβιά κρυβόταν πάντα ένας «αριστοκράτης» αντιαριστερός, που εκ της δημοσιογραφικής του ιδιότητας δρούσε πάντα προβοκατόρικα. Περί πολλά τυρβάζων και με την τηλεοπτική κάμερα σύμμαχό του, αργότερα συνέχισε να παγιδεύει τη συγκίνηση των αφελών, πάλι με τις δακρύβρεχτες ιστορίες του και τις δήθεν αποκαλυπτικές συνεντεύξεις του, ουδέποτε επικεντρωμένος σε στόχο σαφή, λαθρο-ιδεολόγος, χτίζει την persona του αντικομφορμιστή, αλλά δεν κρύβει και πολύ καλά την έλξη του προς συντηρητικές απόψεις και επιλογές. Και τώρα που ωριμάζουν διαφορετικά οι καιροί, με 4,5% μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζεται, όχι από το πουθενά, όπως λένε, αλλά συντεταγμένα από το πλέγμα συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων, ως Ποτάμι (τίτλος που ερμηνεύεται πολλαπλά) σαν μαξιλαράκι της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Τεκμαίρεται τούτο από την αποδοχή των μνημονίων και του success story, υιοθετεί λάθρα θέσεις της μνημονιακής συγκυβέρνησης (ιδιωτικοποίηση της «μικρής ΔΕΗ»), αλλά ταυτόχρονα απαξιώνει συλλήβδην τα πολιτικά κόμματα και κινήματα (το ξέρει-δεν το ξέρει, εδώ ταυτίζεται απόλυτα με τη Χρυσή Αυγή) και ελκύει το κοινό με την «κραυγαλέα» απλότητά του και τον large (άνετο) τρόπο του. Τζογάρει σ’ αυτόν η Δεξιά σαν να είναι ο πολιτικός σχηματισμός που, με όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό, θα καλύψει τα νώτα της, ζώνη ασφαλείας και σωτηρίας της, και ποντάρει στη διαβλητή και διάτρητη (μην πω αμοραλιστική προσωπικότητά του. Τώρα υπάρχει ο αρχηγός για να αντιπαρατεθεί στον Τσίπρα (το κωλοπαίδι της Αριστεράς), 50 χρονών ο πρώτος, 40 ο δεύτερος. Προστρέξτε όσοι έχετε όνειρο την ανανέωση. Και ξεχνούν όλοι την υποστήριξή τους στους Αμερικανούς και στους αλβανόφωνους μακελάρηδες κατά την εισβολή στην τότε Γιουγκοσλαβία. Εκεί στο παζάρι του τυχοδιωκτισμού. Τώρα, ο φέρελπις αναρριχητής, με το «σκεπτικό στη βράση κολλάει το σίδερο», εκμεταλλεύεται το αδιέξοδο, την έλλειψη ελπίδας, γίνεται αριβίστας των ευάλωτων αλλά και ανερμάτιστων αφελών, που τους τάζει ελπίδα, πολιτικό χώρο να ακουμπήσουν, ευρωπαϊκό παράδεισο να αναγεννηθούν. Τώρα ιδίως, που το όνειδος μεγαλώνει, το τέρας του ναζισμού, της ανελευθερίας, του ρατσισμού, και απειλεί, ό,τι κι αν λένε, την κοινοβουλευτική μας ελευθερία, όποια κι αν ήταν αυτή. Κι ο Θεοδωράκης με αρλούμπες, όχι Δεξιά, όχι Αριστερά, λίγο απ’ όλα, δίνει ροή στο Ποτάμι του με την άκρα Δεξιά, τη Δεξιά, το δήθεν Κέντρο – χαώδης συνεργασία απρόβλεπτων καιρών. Διάβασα πρόσφατα άρθρο της κ. Σώτης Τριανταφύλλου, εθελόντριας του Ποταμιού, ενάντια στην πολυπολιτισμική κοινωνία, με το αισχρό και σκόπιμα απογυμνωμένο από ιστορία και ιδεολογία επιχείρημα ότι η δημοκρατία, για να υπάρχει και να επιβιώνει, πρέπει να στηρίζεται στην ομοιογένεια (τα σχόλια δικά σας). Ναρκισσεύεται με φιλελεύθερες ιδέες πασπαλισμένες με τη γοητεία της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, τη φυγή και την απαξίωση των κομμάτων, την αποσάθρωση δομών και με υποσχέσεις για τη δημιουργία μιας ακραιφνώς ευρωπαϊκής Ελλάδας. Ολα τα δέχεται το Ποτάμι, κάθε ρυάκι και ποταμάκι, πλην της Αριστεράς-Αριστεράς (ξορκισμένη να ‘ναι…). Και ναι, όλα αυτά ξετυλίγονται και μας πνίγουν γιατί δεν υπάρχει Παιδεία. Οχι η θύραθεν όποιας βαθμίδας, αλλά εκείνη που εξευγενίζει, που αφυπνίζει, που καλλιεργεί μια άλλη κουλτούρα, που αν την είχαμε, δεν θα φτάναμε εδώ. Οπως κάποτε είπε ο φίλτατος Ξαρχάκος, «εδώ βιώνουμε την επανάσταση της υποκουλτούρας». Γάντι πάει στον Θεοδωράκη. Πιάσαμε πάτο λοιπόν. Ο Ελληνας ξεπουλάει την ελευθερία του για λίγα ευρώ – έτσι τον κατάντησε η μαύρη εξουσία. Κι έρχεται το Ποτάμι να πει, ας ξεχαστούν όλα, εδώ υπάρχει ελπίδα, μη φοβάστε, το Ποτάμι θα τα παρασύρει, όπως λέει και η παροιμία «τα πήρε το ποτάμι, τα πήρε ο ποταμός», κι ας χύνονται σ’ αυτό λύματα και τοξικά απόβλητα… «Πάλι ελευθερία ανάπηρη μας τάζουν» όπως έγραψε ο μέγιστος Κατσαρός. Ας προσέξουμε, ας γίνουμε Βρούτοι, ναι, Βρούτοι, ενάντια στη νέα εξουσία με τις νέες υποσχέσεις, Βρούτοι ενάντια σε κάθε αρχηγίσκο.
Σταύρος Λαγκαδιανός, συγγραφέας, Πειραιάς
