Της Ελλης Πάνου

Αγκαλιά με το τηλέφωνο πέρασε το Σαββατοκύριακό του ο Ντέιβιντ Κάμερον, σε μια προσπάθεια να χτίσει συμμαχίες ενόψει της συζήτησης στη σύνοδο κορυφής της Πέμπτης για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, που προβλέπεται να γίνει μέσα σε κλίμα μεγάλης έντασης.

 

 

 

 

 

Ο Βρετανός πρωθυπουργός, επιδιώκοντας να πετύχει πάγωμα αν όχι μείωση του προϋπολογισμού, μίλησε με τους ομολόγους του από Γαλλία, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία και Γερμανία -χώρες που συνεισφέρουν στην Ε.Ε.- αλλά και από την Πολωνία, η οποία, αντίθετα, ανήκει στο μπλοκ των χωρών που κερδίζουν περισσότερο εάν αυξηθούν οι δαπάνες.

 

 

Χθες, εκπρόσωπός του εξέφρασε την αισιοδοξία της κυβέρνησης ότι μπορεί να επιτευχθεί λύση. Η θετική αυτή εκτίμηση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις δηλώσεις που έκανε ο ίδιος ο Κάμερον στις αρχές του μήνα, όταν υποστήριζε ότι «δεν τρέφει πολλές ελπίδες», αποκαλώντας «γελοίες» τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί στο τραπέζι.

 

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός ισορροπεί επικίνδυνα σε δύο βάρκες: από τη μια πλευρά δεν θέλει να απομονώσει τη χώρα από την υπόλοιπη Ε.Ε., που είναι και ο βασικός εμπορικός εταίρος της Βρετανίας, και από την άλλη πρέπει να καθησυχάσει τους καχύποπτους συμπολίτες του και τους ευρωσκεπτικιστές βουλευτές του ότι δεν πρόκειται να υπαναχωρήσει σε παράλογες απαιτήσεις των Ευρωπαίων.

 

«Η Ε.Ε. πρέπει να σταματήσει να βάζει χέρι στις τσέπες των Βρετανών που υποφέρουν από τη λιτότητα», είπε χθες ο Κάμερον στην ετήσια συγκέντρωση των βιομηχάνων, «και δεν πιστεύω ότι είναι κανείς κακός Ευρωπαίος επειδή ζητά πιο σκληρό συμβιβασμό στην Ευρώπη». Δεν είναι, όμως, βέβαιο πλέον ότι πείθει.

 

Ηδη εκ δεξιών, ο δήμαρχος του Λονδίνου και αστέρι των Συντηρητικών Μπόρις Τζόνσον τον κάλεσε να μιμηθεί τη Μάργκαρετ Θάτσερ, γράφοντας σε άρθρο του στην «Daily Telegraph» πολύ γλαφυρά: «Ηρθε η ώρα ο Κάμερον να φορέσει το ταγεράκι του και κραδαίνοντας το τσαντάκι του, να το κοπανίσει με δύναμη στο τραπέζι, λέγοντας ΟΧΙ σε όλες τις γλώσσες».

 

Η Θάτσερ έτσι κι αλλιώς φαίνεται ότι έχει επιστρέψει στη μόδα. Αυτήν θυμήθηκε και ο ηγέτης των Εργατικών, Εντ Μίλιμπαντ, θέλοντας να δείξει ότι αυτός είναι ο σωστός άνθρωπος να ηγηθεί της χώρας αυτή την περίοδο των μεγάλων προκλήσεων.

 

«Ηταν μια πολιτικός πεποιθήσεων, είπε για τη Σιδηρά Κυρία ο Μίλιμπαντ, μιλώντας στο Radio 4 του BBC. «Κι όπως τη δεκαετία του 1970, έτσι και σήμερα, οι πεποιθήσεις έχουν μεγάλη αξία». Ωστόσο, δεν έχει ξεκαθαρίσει με τη σαφήνεια που χαρακτήριζε τη Θάτσερ τις δικές του θέσεις.

 

Ενώ τον Οκτώβριο οι Εργατικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους «αντάρτες» Συντηρητικούς στη Βουλή κατά της στρατηγικής της κυβέρνησης για πάγωμα του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού και υπέρ των περικοπών, χθες ο Μίλιμπαντ αλληθώρισε προσπαθώντας να ικανοποιήσει τους πάντες: έκλεισε μεν το μάτι στους ευρωσκεπτικιστές, χαρακτηρίζοντας δικαιολογημένες τις ανησυχίες τους και ζητώντας σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, απέφυγε όμως να αναφερθεί στο πάγιο αίτημά τους για δημοψήφισμα με ζητούμενο την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ε.Ε.

 

Από την άλλη, κοιτάζοντας και προς την «αντίπερα όχθη», προειδοποίησε ότι η Βρετανία «υπνοβατεί προς την ευρωπαϊκή έξοδο» με πιθανή συνέπεια τον οικονομικό υποβιβασμό της χώρας και την ένταξή της στη λίστα με τις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και ανειδίκευτων εργατών, δηλαδή, όπως είπε χαρακτηριστικά, προς «μια κατρακύλα στον βυθό».

 

Η λύση κατά τον Μίλιμπαντ είναι ο σχηματισμός συμμαχιών στην Ε.Ε. ώστε να συμφωνηθεί ένα σχέδιο «κατά της ανεργίας και υπέρ της ανάπτυξης», ένα σχέδιο που προς το παρόν παραμένει απλή ευχή και όραμα στην ατζέντα των Ευρωπαίων ηγετών.

 

Ο Κάμερον προσπάθησε να θίξει κι αυτός το θέμα ενώπιον των βιομηχάνων. Μίλησε για «γραφειοκρατικές βλακείες» που εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα, επιτέθηκε στο δικαστικό σύστημα που καθυστερεί με τις αποφάσεις του μεγάλα έργα, υποστήριξε ότι το Δημόσιο είναι αργοκίνητο και, υπογραμμίζοντας με έμφαση ότι «η χώρα έχει εμπλακεί σε ένα είδος οικονομικού πολέμου», επικαλέστηκε το πνεύμα του Τσόρτσιλ:

 

«Οταν η χώρα βρισκόταν σε πόλεμο τη δεκαετία του ’40», είπε, «το Δημόσιο άλλαξε με μια επανάσταση… και σήμερα που διεξάγουμε έναν άλλο πόλεμο, πρέπει να μας χαρακτηρίζει η ίδια διάθεση».