Του Σπύρου Τσάμη

Δεν βρέθηκε στη Βραζιλία μόνο ως προπονητής της Κόστα Ρίκα… Ο 62χρονος Χόρχε Λουίς Πίντο ήταν εκεί και ως φιλομαθής προπονητής! Ηταν το έκτο συνεχές Παγκόσμιο Κύπελλο που είδε από κοντά χωρίς να είναι προπονητής ομάδας στις πέντε προηγούμενες διοργανώσεις… «Για να καταγράφω και να εξηγώ συστήματα προπονητών», μας είπε, αντί για καλωσόρισμα, ο Κολομβιανός προπονητής των «Τίκος».

Εδωσε… ελληνικό χρώμα στην προσωπική ανησυχία: «Τα μηνύματα της τακτικής, της φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου όπως αλλάζουν σε κάθε εποχή, ας τα δείτε και στην Ελλάδα, γιατί ικανότητα έχετε, αλλά οφείλετε να μην επιμένετε σε τυποποιημένο ποδόσφαιρο που νομίζετε ότι είναι το μόνο που σας ταιριάζει!». «Παράσημά» του τόνισε πως είναι «να με θεωρούν μαθητή και θαυμαστή του Μουρίνιο. Αλήθεια, είμαι!».

Μίλησε στη «Εφ.Συν.» από την Κολομβία. Εκεί, στη βάση του, αποφορτίζεται; Οχι ακριβώς! Γιατί «το ποδόσφαιρο είναι το πάθος μου, η ζωή μου! Κι όταν ηρεμώ, για ποδόσφαιρο μιλάω! Αυτό με… αποφορτίζει από το ποδόσφαιρο που ανέβασε λίγες μέρες πριν τους παλμούς της καρδιάς μου!»

• Ποδόσφαιρο παντού;

«Είμαι στην πατρίδα μου με αγαπημένα πρόσωπα και γεμίζω ενέργεια για τη νέα περίοδο… Από την Κόστα Ρίκα, επικοινωνούν συχνά μαζί μου, μου δίνουν συγχαρητήρια και προσπαθούν να με πείσουν ότι η Κόστα Ρίκα αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια! (γελάει). “Είμαστε περήφανοι για σένα και την ομάδα μας”, “Είσαι Κολομβιανός, αλλά μας φέρθηκες και δούλεψες σαν Κοσταρικανός” κι άλλα τέτοια ακούω… Πολύ σημαντικά, αλλά ξέρεις τι λέω εγώ στον εαυτό μου μετά τις… ατελείωτες συζητήσεις που είχα μαζί του από την ημέρα που μας άφησαν έξω οι Ολλανδοί μέχρι σήμερα; “Μπορούσαμε ακόμη καλύτερα, ώς τα ημιτελικά!”. Αυτό φωνάζω μέσα μου και το επιχείρημά μου δεν είναι το απλοϊκό που λένε όλοι, δηλαδή “Κρίμα, οι Ολλανδοί μάς απέκλεισαν στα πέναλτι…”. Αυτή είναι η εύκολη εξήγηση! Εχω στο μυαλό τεχνικά χαρακτηριστικά, δικά μας και των Ολλανδών αλλά και των Αργεντινών που θα βρίσκαμε μετά στα ημιτελικά για να λέω “μπορούσαμε περισσότερα”!

»Η Κόστα Ρίκα ήταν κράμα τεχνικής και δύναμης! Προσαρμοζόμασταν στις απαιτήσεις και μέναμε ψύχραιμοι στις δυσκολίες… Ετσι πήραμε τα όπλα από τα χέρια Αγγλων και Ιταλών στον όμιλο! Αξίζαμε κάτι καλύτερο! Παίξαμε, σοφά πολλές φορές, αυτό το 3-4-3 που ταιριάζει στους παίκτες της τωρινής Κόστα Ρίκα, αλλά… Δεν κλαίω, δεν μ’ αρέσει να μοιρολογώ στο γήπεδο και γενικά στη ζωή μου. Τα κλάματα είναι γι’ άλλους και όχι για εμένα και τα περήφανα παιδιά αυτής της Εθνικής. Δέθηκα με την ομάδα της Κόστα Ρίκα. “Ούτε συμπατριώτης δεν θα μας πρόσεχε έτσι”, μου είπαν πολλοί νεότεροι παίκτες. Κολομβιανός είμαι και δεν σκοπεύω ν’ αλλάξω υπηκοότητα, αλλά κι εγώ ανακάλυψα έναν Κοσταρικανό μέσα μου! Η ομάδα έχει μέλλον… Δεν ξέρω αν θα υπάρχει μ’ εμένα προπονητή για το επόμενο Μουντιάλ αλλά οι ηλικίες των παικτών από τη μια και όσοι παίκτες ακόμη νεότεροι που δεν ήταν μαζί μας στην Βραζιλία από την άλλη, με πείθουν ότι για την Κόστα Ρίκα ίσως μιλάτε και στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο!»

Ναι μεν, αλλά… Ναι μεν είναι και θα… παραμείνει Κολομβιανός υπήκοος, αλλά στη δική του πατρίδα έδωσε και απάντηση με την παρουσία του στον πάγκο των Κοσταρικανών;

«Ναι, μ’ αρέσει να λέω πως “ό,τι ονειρευόμουν και δεν πέτυχα ως προπονητής της πατρίδας μου, το κατάφερα με την Κόστα Ρίκα!”. Κι αυτό δεν είναι μόνο… αθώο! Εννοώ ότι έχω παράπονα από τους συμπατριώτες μου γιατί δεν πίστεψαν σ’ εμένα και με θεώρησαν, χωρίς να είμαι, υπεύθυνο για την αδυναμία να πάμε στο Παγκόσμιο κύπελλο του 2010! Η ζωή πάει μπροστά όμως…»

• Το ποδόσφαιρο πήγε «μπροστά» στο μεγάλο ραντεβού της Βραζιλίας;

«Ναι! Σε σύγκριση με τα δυο προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα, παίχθηκε καλύτερο, πιο θεαματικό ποδόσφαιρο! Αυτό οφείλεται στη φιλοσοφία των προπονητών και στην αξία των παικτών, αλλά έγινε και στη Βραζιλία! Και όταν παίζεις Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία, είτε είσαι παίκτης είτε είσαι προπονητής, κάτι μέσα σου φωνάζει “εδώ είσαι, ήρθες! Και πρέπει, εδώ που λατρεύεται το ποδόσφαιρο όπως πουθενά αλλού, να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό”. Αυτό το άκουσα να το λένε δίπλα μου δικοί μου παίκτες, αλλά άλλων ομάδων. Συνέβη και κάτι άλλο, καλή τύχη ήταν… Σε κάθε ομάδα, και στις μεγάλες και στις “μικρότερες”, υπήρχε -σ’ αυτή την διοργάνωση- τουλάχιστον ένας ξεχωριστός παίκτης, με προσωπικότητα και ποδοσφαιρική αξία! Το παρατήρησαν κι άλλοι προπονητές, όπως ο φίλος Ταμπάρες της Ουρουγουάης, ότι αυτό ήταν στοιχείο που δεν υπήρχε σε κάθε ομάδα όπως τώρα σε άλλα Μουντιάλ».

• Κατά Γκάρι Λίνεκερ, «ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι που παίζουν, μοχθούν, όλοι, για να νικούν στο τέλος πάντα οι Γερμανοί». Οπως και φέτος!

«Οι Γερμανοί στη Βραζιλία ήταν πιο… Λατίνοι από ποτέ! Δεν είχαν πολλοί παίκτες τους τα σκληρά κορμιά άλλων εποχών κι έτσι έπαιξαν όχι μόνο δυνατά όπως άλλοτε. Δεν συγκινούν για τη φαντασία τους αλλά τους σφίγγεις το χέρι για την αφοσίωση στον στόχο. Μόνο σ’ αυτό θέλω να είναι… Γερμανοί και οι δικοί μου παίκτες. Κατά καιρούς τους το λέω: Επιμονή στον στόχο!»

• Αν ρωτούσες πριν από την απονομή τον Μέσι «Είσαι ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά όπως θα σε αναδείξουν σε λίγο;», θ’ απαντούσε καταφατικά;

«Θ’ απαντούσε “αφήστε με να παίξω την μπάλα που ξέρω και μη με… κουράζετε!” και θα είχε δίκιο! Χρειάζεται σεβασμός σε αξίες όπως η δική του, όσο κι αν όλοι περιμέναμε καλύτερα πράγματα από εκείνον στη Βραζιλία».