Μια από τις μεγάλες μου απολαύσεις είναι να «κατασκοπεύω» τα 4 ζουλάπια μας -την Αλλοπάρ, την Κάρμεν, τον Σούρτα και τον Ταρζάν: από το παράθυρο της κουζίνας, που «βλέπει» στον πίσω κήπο, τα παρατηρώ να κοιμούνται, να παίζουν, να δέρνονται ή να δουλεύουν -δηλαδή να κυνηγάνε μύγες, σαύρες ή σουσουράδες, όταν δεν σκάβουν λαγούμια και χαρακώματα. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό θέαμα, που με γεμίζει χαρά και ηρεμία -τύφλα να 'χει το… φενγκ σούι και οι άλλες μοδάτες επινοήσεις.
Βλέποντας ειδικά την Αλλοπάρ να τρέχει πάνω-κάτω και να παίζει, θυμάμαι πώς ήταν πριν από 3-4 χρόνια, όταν είχε μείνει μόνη της στον κήπο, μετά τους απροσδόκητους και ξαφνικούς θανάτους δύο άλλων σκυλιών μου, της αγαπημένης μου Μάχης -που τη φωνάζαμε Χηνοφώτη!- και της λατρεμένης μου Μαριγούλας. Εχοντας μείνει, λοιπόν, μόνη η Αλλοπάρ, έγινε το πιο δυστυχισμένο σκυλί που είχα ποτέ: τη μισή μέρα κοιμόταν και την άλλη μισή έψαχνε τρόπους να δραπετεύσει απ' τον κήπο -και πολύ συχνά τα κατάφερνε. Μάταια έκλεινα κάθε πιθανή και απίθανη οδό διαφυγής της. Αυτή, σαν άλλος μάγος Χουντίνι, έβρισκε νέους τρόπους απόδρασης.
Και τι έκανε όταν έβγαινε από την αυλή; Ετρεχε πάνω-κάτω στην περιοχή ή γύρω γύρω απ' το σπίτι σαν την άδικη κατάρα. Εκλαιγε, ούρλιαζε, τσαλαβουτούσε στα νερά όπου τα έβρισκε, ηρεμούσε λίγο για να ξεκουραστεί και φτου κι απ' την αρχή. Ηταν για να τη λυπάσαι: ένα αξιοθρήνητο, βρόμικο, γεμάτο λάσπες και αγκάθια πλάσμα. Οταν ήμουν στην Αθήνα, κάθε τόσο μού τηλεφωνούσαν οι γείτονες και φίλοι για να με πληροφορήσουν ότι «η Αλλοπάρ πάλι βγήκε έξω!». Κι εγώ παράταγα τα πάντα, έπαιρνα το αυτοκίνητο κι έτρεχα στον Μαραθώνα να τη μαζέψω -διότι κάθε τόσο κάποιοι πετούσαν φόλες στην περιοχή.
Αυτό κράτησε περίπου ένα χρόνο. Τότε της φέραμε την Κάθριν -που τη βγάλαμε Κάρμεν- από τη Χαλκίδα, για παρέα. Ω του θαύματος, μέσα σε 2-3 μέρες οι δύο σκύλες τακίμιασαν, έγιναν αγαπημένες φιλενάδες: άρχισαν να παίζουν, να ψευτοτσακώνονται, να τρέχουν μαζί στον φράχτη για να γαβγίσουν όποιο σκυλί περνούσε απ' έξω, να κοιμούνται σχεδόν η μία στην αγκαλιά της άλλης. Εβλεπα την Αλλοπάρ χαρούμενη και ευτυχισμένη και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Πέρυσι τον Νοέμβριο προστέθηκε κι ο Σούρτας στην αγέλη μας, που μέχρι τότε ήταν «σκύλος εξ.» – δηλαδή «εξωτερκού» (για να θυμηθούμε εκείνο το γελοίο «ΚΚΕ εξ.» που έλεγε ο Καραμανλής, ο θείος). Και από τον Φεβρουάριο τρύπωσε κι ο πιτσιρικάς ο Ταρζάν. Ο οποίος, μετά τις πρώτες φάπες που έφαγε -έτσι, για το «καλωσόρισες»- έδεσε κι αυτός με τους άλλους και όλα πάνε καλά.
Είπαμε: Η μεγαλύτερη, η πιο σκληρή ποινή, ακόμα και για έναν «κατά συρροήν» δολοφόνο, είναι η απομόνωση. Δεν αντέχεται με τίποτα. Ε, πώς να την αντέξει ένα αθώο σκυλί;
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς κι αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνση [email protected]
