Νανούρισμα για τη Γάζα
Φτάσαμε σε μια εποχή όπου η απάθεια έχει αντικαταστήσει σχεδόν κάθε αντανακλαστικό αντίδρασης και ευαισθησίας.
Για το ότι χάσαμε την αξιοπρέπειά μας λόγω μνημονίου, αντιδράσαμε λίγο στα πρώτα χρόνια κι ύστερα σωπάσαμε και μαζευτήκαμε στα σπίτια μας – όσοι έχουν ακόμη σπίτια. Για τις χιλιάδες απολύσεις συναδέλφων και συμπολιτών μας, φωνάξαμε λίγο σε μια πορεία, έπειτα πήγαμε για τσίπουρα μετά τη διαδήλωση με καθαρή συνείδηση. Ούτε οι δολοφονίες μάς ξύπνησαν. Δακρύσαμε, αγανακτήσαμε, απογοητευτήκαμε και είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο. Στον πάτο.
Η δικαιολογία πολλών είναι πως δεν τους εμπνέει εμπιστοσύνη κάποιο κόμμα ή πως το πολιτικό σύστημα σάπισε… Μόλις μας ταΐσει μπάλα και μερικές συλλήψεις «διαπλεκόμενων» η τηλεόραση, καθόμαστε και πάλι αναπαυτικά στον καναπέ μας. Κι όταν φτάνει η ώρα της κάλπης, ακόμη και τότε τις ίδιες τακτικές που σάπισαν το πολιτικό σύστημα ακολουθούμε.
Εν το μεταξύ γύρω μας τα τύμπανα του πολέμου ουρλιάζουν. Συρία, Ουκρανία, Παλαιστίνη τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Οι νεκροί αποτελούν πλέον νούμερα. Ναι, για ένα σύστημα καλά οργανωμένο που έχει μόνο σκοπό το κέρδος οι άνθρωποι αποτελούν μονάχα νούμερα. Για όσους όμως δεν «βολεύονται» σε αυτό το σύστημα;
Η «βροχή» στη Γάζα αποτελεί για κάποιους Ισραηλινούς υπερθέαμα σαν να πρόκειται για φαινόμενο βροχής αστεριών. Μια βροχή που θερίζει ζωές και ψυχές. Τα άψυχα παιδικά κορμιά γεμίζουν τα ρεπορτάζ των καναλιών, των εφημερίδων και του διαδικτύου. Η απόγνωση και η κραυγή για βοήθεια των Παλαιστινίων γίνονται εικόνες που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, δυστυχώς χωρίς σημαντική ανταπόκριση.
Συζητάμε λοιπόν το τι γίνεται στη χώρα μας και στον υπόλοιπο κόσμο πίνοντας και καπνίζοντας σε παρέες. Και για όσους θέλουν να αντιδράσουν και να φωνάξουν νιώθοντας όλο και πιο λίγοι κάθε φορά, η συζήτηση της επικαιρότητας στην παρέα προσδίδει μια αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς ή ακόμη και εκτόνωσης, καθώς κυριαρχεί η ψευδαίσθηση πως το μόνο που μας απέμεινε ως αντίδραση είναι να συζητάμε.
Και κάπως έτσι η απάθεια κερδίζει έδαφος κάτω από τη μύτη μας.
Ας σκεφτούμε όμως μια απλή και τρυφερή εικόνα πριν πούμε πως τίποτε δεν θα αλλάξει ό,τι κι αν κάνουμε: την εικόνα μιας μάνας που αγκαλιάζει το παιδί της.
Στην Ελλάδα το παιδί λέει στη μάνα του «πεινάω». Στη Βραζιλία το παιδί ρωτάει τη μάνα του «πού θα κοιμηθούμε;». Στην Παλαιστίνη το παιδί δεν μιλάει στην αγκαλιά της μάνας του, είναι νεκρό.
Κοιμήσου, Παλαιστίνη, αυτός ο κόσμος σφράγισε τα χείλη του για πάντα.
Ηλέκτρα Προσήλια
…………………………………………….
Η θηριωδία του Ισραήλ
Λένε πως η Ιστορία διδάσκει και νουθετεί. Λένε, επίσης, πως η ιστορική συνείδηση και η εθνική αυτογνωσία ενός λαού επηρεάζουν σημαντικά τις ενέργειές του σε συγκεκριμένες καταστάσεις και του εξασφαλίζουν υπεύθυνη συμπεριφορά απέναντι σ’ άλλους, γειτονικούς λαούς. Στην περίπτωση του Ισραήλ, δυστυχώς, δεν ισχύει τίποτα απ’ αυτά. Χωρίς ίχνος σεβασμού του διεθνούς δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, εγκληματεί διαρκώς εναντίον των Παλαιστινίων από το 1948 μέχρι σήμερα, αφού αναδείχτηκε κράτος τρομοκράτης της Μ. Ανατολής.
Σίγουρα τρίζουν τα κόκαλα εκατομμυρίων Εβραίων, θυμάτων της φασιστικής Γερμανίας στους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια, αφού οι επίγονοί τους εζήλωσαν τις μεθόδους των χιτλερικών καθαρμάτων και σκορπούν τον θάνατο και την οδύνη στην πολύπαθη και ανυπεράσπιστη Παλαιστίνη, που αντιστέκεται μονάχη κι αβοήθητη, αφημένη στη μοίρα της απ’ τους θεούς κι απ’ τους ανθρώπους. Ξανά, λοιπόν, μάρτυρες της ναζιστικής βαρβαρότητας των Ισραηλινών, που ολοφάνερα διαπράττουν γενοκτονία σε βάρος ενός λαού. Και οι λαλίστατοι τιμητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ειρήνης και της δημοκρατίας, τιμωροί της τρομοκρατίας και των εγκληματιών πολέμου, σιωπούν και κωφεύουν ένοχα. Αυτοί που ηλιθίως και ανοήτως επιχειρηματολογούσαν περί… ανθρωπιστικού πολέμου, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους και κρατάνε τις ίσες αποστάσεις.
Ο πολύς αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός των Εξωτερικών, κ. Βενιζέλος, υπολογίζοντας πρωτίστως το πολιτικό του μέλλον, που εξαρτάται εν πολλοίς κι απ’ τα οικονομικά κέντρα και συμφέροντα της Ευρώπης και της Αμερικής, και μη τολμώντας να δυσαρεστήσει τα αφεντικά, ευθυγραμμίζεται μαζί τους, «παρακολουθεί», «ανησυχεί» και καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται»! Γι’ αυτή του τη στάση, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω ως Ελληνας πολίτης απέναντι στα θύματα της Γάζας, και κυρίως τα αθώα παιδάκια, είναι να δείξω απέραντη περιφρόνηση στο πρόσωπό του και να ντρέπομαι γιατί εκπροσωπεί τη χώρα μας στο εξωτερικό. Ντροπή του!!!
Την ώρα, λοιπόν, που οι Ισραηλινοί χτυπάνε αδιάκριτα και ανελέητα στην πυκνοκατοικημένη Γάζα και τα εγκλήματα πολέμου κάνουν τον γύρο του κόσμου, πού είναι η διανόηση όλου του πλανήτη; Πού είναι οι δημοκράτες, οι σοσιαλιστές, οι οικολόγοι, οι Πράσινοι, οι κομμουνιστές; Πού είναι οι αδελφοί Αραβες; Πού είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής με αντιπρόεδρο (αλίμονο), τον… υπουργό Αμυνας του Ισραήλ; Πού είμαστε όλοι εμείς ως κοινωνία; Θα αποδεχτούμε κι άλλους ανθρωπιστικούς πολέμους; Τόση εξοικείωση με γεγονότα απίστευτης βαρβαρότητας, απεχθή κι απάνθρωπα, που προοιωνίζονται ζοφερό το μέλλον της ανθρωπότητας;
Γιατί τα όσα συμβαίνουν τώρα στην Παλαιστίνη δεν τονίζουν μόνο την ευρωπαϊκή ξεφτίλα και την κατάρρευση του ΟΗΕ, με γ.γ. κάποιο ανδρείκελο των Αμερικανών, αλλά κυρίως την πολιτισμική μας υστέρηση. Κι αυτό πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, γιατί έρχονται και χειρότερα.
Σταύρος Φαλαγκάρας, εκπαιδευτικός
ΥΓ. 1 Η καταδίκη των ισραηλινών εγκλημάτων δεν είναι αντισημιτισμός, όπως δεν είναι αντικομμουνισμός η κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ. Ούτε βέβαια η κατάκριση ανήθικων ρασοφόρων δηλώνει εχθρότητα προς την ορθοδοξία. Αυτό το υποκριτικό στερεότυπο πρέπει να σταματήσει.
ΥΓ. 2 Αmos Oz: Νισάφι πια…
