Του Μπάμπη Αγρολάμπου
Ποιος είναι ο φόβος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, την ώρα που εντείνεται το νέο αιματοκύλισμα στη Γάζα; Ο κίνδυνος μιας έκρηξης αντισημιτισμού στην Ευρώπη, κατά τον πρόεδρο της Γαλλίας Φ. Ολάντ, ενώ τον ίδιο κίνδυνο επικαλείται και η καγκελαρία της Γερμανίας, για να αιτιολογήσει την απαγόρευση διαδηλώσεων. Ο φόβος αυτός, όμως, ακόμη και αν είναι υπαρκτός, δεν εξηγεί τη στάση ουδετερότητας της Ε.Ε., πολύ πριν αρχίσουν οι διαδηλώσεις. Η συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και το αδιάφορο ψήφισμα που εξεδόθη την περασμένη εβδομάδα είναι ενδεικτικά.
Το πρόβλημα της Ε.Ε. με τη Γάζα δεν είναι ο αντισημιτισμός. Εξάλλου είχε πυροδοτηθεί πολύ πριν αρχίσουν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ και αποτυπώθηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές, με την ενίσχυση των ακροδεξιών κομμάτων. Το πρόβλημα της Ε.Ε. είναι ότι δεν έχει πλέον πολιτική ούτε για τα θεμελιώδη ζητήματα της Ευρώπης, με αποτέλεσμα σε κάθε κρίση, εσωτερική ή διεθνή, να προστίθενται και νέες ανακολουθίες. Είναι δυνατόν να εγκαλούνται για αντισημιτισμό οι διεθνείς οργανισμοί, από το Γραφείο του ΟΗΕ για την Ανθρωπιστική Βοήθεια (OCHA), που επισημαίνει ότι δεν υπάρχει ασφαλές καταφύγιο για κανέναν στη Γάζα, έως και τη UNICEF, που ζητάει βοήθεια για τα παιδιά, και το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων (WFP) ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO), που απευθύνουν εκκλήσεις σε δραματικούς τόνους;
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι οι αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική του Ισραήλ. Πολλοί πολίτες, άλλωστε, επικρίνουν ανοιχτά την πολιτική Νετανιάχου. Ούτε η ισραηλινή κυβέρνηση τούς έχει καταγγείλει για αντισημιτισμό, όμως στη συλλογιστική της Ε.Ε. ενδεχομένως και να είναι. Οπως επίσης οι παγκοσμίως γνωστοί ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες και πολιτικοί, που υπογράφουν κοινή έκκληση για πίεση προς το Ισραήλ. Κανείς από αυτούς δεν είναι αρνητής του Ολοκαυτώματος, κανείς τους δεν έχει κάνει ποτέ αντισημιτική κρίση. Αντιθέτως, σε κάθε επίθεση του ρατσισμού κατά των Εβραίων, των Ισραηλινών αλλά και του Ισραήλ, οι ίδιοι άνθρωποι βρέθηκαν απέναντι.
Το πρόβλημα της Ε.Ε. μπροστά στο λουτρό αίματος της Γάζας είναι η στάθμιση των οικονομικών και πολιτών σχέσεων, το ίδιο ακριβώς που είχε παρουσιαστεί και στο αιματοκύλισμα της Λιβύης, της Αιγύπτου και τόσων άλλων κρίσεων. Μόνον που στην περίπτωση της Γάζας το κενό λογικής και στοιχειώδους ευαισθησίας φωτίζεται εντονότερα, καθώς δεν πρόκειται για εμφύλια σύρραξη, ούτε για πολεμική αναμέτρηση ή για ενέργεια αυτοάμυνας. Οι αναφορές των διεθνών οργανισμών παραπέμπουν σε καταστροφή. Το γεγονός ότι οι ηγέτες της Ε.Ε. δεν βλέπουν την καταστροφή, αλλά τους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν εξ αντανακλάσεως -αν προκύψουν-, κάνει την υποκρισία τους πιο επικίνδυνη και από τους κινδύνους που επικαλούνται.
