Υπερδεξιά δεκανίκια
Επειδή παριστάνουν τους θεματοφύλακες της δημοκρατίας και τους διώκτες της Ακροδεξιάς
(Με αφορμή τον αντιναζιστικό λόγο του πρωθυπουργού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο)
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Εν αρχή, ο εκ Μακεδονίας ορμώμενος Ψωμιάδης, που προεκλογικά είχε χαρακτηρίσει τη Χρυσή Αυγή «αδελφό κόμμα».
Ακολούθησε ο εναγκαλισμός με τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη, που επιτέλους «γύρισαν σπίτι».
Υστερα είχαμε την αποκάλυψη της υπόγειας σχέσης του γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες. Και μάλιστα εκεί κατά Ρηγίλλης μεριά έμειναν με το στόμα ανοιχτό με τα καμώματα του alter ego του Σαμαρά.
Και απάνω που τα πράγματα όδευαν προς τις τελευταίες εκλογές, να και η δήλωση-διαμαρτυρία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου σχετικά με την υποψηφιότητα του υιού Πλεύρη -της γνωστής φιλοχουντικής και αντισημιτικής οικογένειας- στο ψηφοδέλτιο του εκλεκτού της Ν.Δ. Σπηλιωτόπουλου.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ορίστε και τα «καρφιά» των βουλευτών της Χρυσής Αυγής μέσα στο Κοινοβούλιο για τα «κονέ» τους με τους νεοδημοκράτες Αδ. Γεωργιάδη, Γ. Μουρούτη, Α. Ασημακοπούλου και πάει λέγοντας.
Βέβαια η Ν.Δ. σχίζει τα ιμάτιά της. Αν είναι δυνατόν ένα δημοκρατικό κόμμα σαν αυτήν να συνδιαλέγεται με «αυτούς»!
Αλήθεια, για ανιστόρητους μας περνάνε; Λες και πρέπει να διαβάσουμε πολλούς τόμους για να μάθουμε ότι η Ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της πάντα μέσα στον μάρσιπο της συντηρητικής παράταξης κρυβόταν, εκεί μέσα εκκολάφτηκε, εκεί μέσα προστατευόταν και από εκεί μέσα έβγαινε κάθε φορά που η Δεξιά κινδύνευε και είχε την ανάγκη της, για να παίξει τον γνωστό ρόλο της, αυτόν της τρομοκρατίας και του φόβου.
Αν αλλάξεις ημερομηνία γέννησης και φωτογραφίες, διαχρονικά τους ίδιους ανθρώπους χρησιμοποιούσε, με την ίδια συμπεριφορά και τους ίδιους μηχανισμούς που φτάνουν και στον φόνο.
Στον εμφύλιο και μετά απ’ αυτόν, η συντηρητική παράταξη, σαν νικητής, τους συνεργάτες των Γερμανών χρησιμοποίησε για να επιβάλει τη νέα τάξη πραγμάτων πάνω στους νικημένους. Δικοί της άνθρωποι ήταν στον παραστρατιωτικό ΙΔΕΑ και μέσα στους κόλπους της ζούσαν και δρούσαν οι Καραμπέρης, Μήτσου και η οργάνωση της «Καρφίτσας». Ολοι δηλαδή αυτοί που οργάνωσαν τη δολοφονία του Λαμπράκη, και τιμωρήθηκαν γι’ αυτό.
Δικά της παιδιά ήταν στην «ΕΚΟΦ» και στη «Χρυσοπηγή» και από τα σπλάχνα της οι Απριλιανοί και οι ιδεολογικοί τους απόγονοι. Δηλαδή ο Αδωνις, ο Βορίδης, ο Πλεύρης, ο Μπαλτάκος και όλοι εκείνοι που διαχρονικά είναι έτοιμοι για τη «βρόμικη δουλειά».
Τώρα, αν καμιά φορά ξεφεύγουν από τον έλεγχο και δαγκώνουν τα αφεντικά, όπως έγινε με τον προπάτορα Καραμανλή που έφυγε τρομαγμένος μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, όπως συμβαίνει και σήμερα με τον Σαμαρά που τον δάγκωσε ο προστατευόμενός του Μπαλτάκος, αυτά τα θεωρούν «παράπλευρες απώλειες».
Κρίμα για τη Ν.Δ.
Κανείς δεν μπορεί να καταργήσει τον ρόλο της. Η ταξικότητα της κοινωνίας, την οποία κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να καταλύσει, επιβάλλει την παρουσία συντηρητικού κόμματος στη ζωή.
Το να έχει όμως ανάγκη «ακραίο» υλικό για επιβίωση και επιβολή καταδεικνύει ότι η Δεξιά στην Ελλάδα δεν κατάφερε να δημιουργήσει καθαρή εθνική αστική τάξη για να τη στηρίζει και να αποτελεί την πολιτική και εκλογική βάση της.
Γι’ αυτό έχει ανάγκη τα υπερδεξιά «δεκανίκια». Ολα τα άλλα είναι «κουβέντες του Στρασβούργου».
Χρήστος Γκίμτσας, χειρουργός-ορθοπεδικός
…………………………………………….
Γάζα (Παλαιστίνη)
«Ω της παραφροσύνης και της Χριστοκτονίας / της των προφητοκτόνων» / Εγκώμια Επιταφίου
Ω της παραφροσύνης και ανθρωποκτονίας / της των φασιστοφρόνων. / Τους ’κάψαν στο Νταχάου, Αουσβιτς, Μπιργκενάου / μα δεν το λογαριάζουν.
Διώξανε απ’ τη γη τους ειρηνικούς ανθρώπους / το κράτος τους να στήσουν˙ / στρατόπεδα εφτιάξαν’ και μέσα τους εκλείσαν / για να τους βομβαρδίζουν / όποτε κάνουν κέφι να τους τρομοκρατήσουν
τη γη τους μη γυρεύουν. / Στο όνομα της ΘΥΣΙΑΣ γενοκτονία στήνουν / για να κυριαρχήσουν. / Λένε πως τιμωρούνε άγριους τρομοκράτες / να μην τους αφανίσουν / μα των εντολοδόχων τη δίψα για το χρήμα / με αίμα την ποτίζουν.
Ομως, / δε συλλογιούνται διόλου τα λόγια των αρχαίων˙ / «η ύβρις φέρνει τίση» / και η τίση δε θα αργήσει.
Xρίστος Κανδάμης
…………………………………………….
Το λιτό ύφος
Το ύφος του κόσμου λιτό / κι επίγεια προβάλλει το πέρασμα / όμως τ’ απλό δεν βγάζει συμπέρασμα / και μ’ απορία τριγύρω κοιτώ. / Μιαν απάντηση γυρεύω να βρω / στης κοσμικής μορφής το συγκέρασμα / το ύφος του κόσμου λιτό / κι επίγεια προβάλλει το πέρασμα.
Και κάνω γνωστό τι ζητώ / στου κόσμου εδώ το κατέβασμα / μιας σύλφης το φιλί και το κέρασμα / του στρυφνού του νου μας διττό / μα το ύφος του κόσμου λιτό.
Δημήτριος Σανταμούρης
…………………………………………….
«Σύνεση»
Ο διάλογος αποτελεί σημείο αναφοράς για την εξέλιξη και την πρόοδο. Τώρα που το καλοκαίρι πια είναι στην αιχμή του, ο μοντέρνος εραστής του ονείρου πιστεύει στο όνειρο. Διαλογίζεται με φίλους. Κάθεται στην παραλία, πίνει καφέ, ακούει μουσική και ξεγνοιασιά. Αντιμετωπίζει το αυτονόητο με τόλμη, αλλά και με σύνεση. Οι ημέρες περνούν ευχάριστα. Ερχεται, όμως, το αδιανόητο. Η σκέψη πηγάζει από τη λογική. Είναι ο κρίκος που συνδέει το χθες με το αύριο. Αλλαγή. Είναι πια η μοναδική προοπτική που θα θέσει τα θεμέλια της νέας εποχής. Αναμονή και ελπίδα.
Αλέξιος Μαυρουδής
