Tου Δημήτρη Σ. Φαναριώτη
Το να επιχειρείς να δικαιολογήσεις τις απώλειες αμάχων της αντίπαλης πλευράς σε μια σύγκρουση σαν αυτή στη Γάζα αποτελεί μια δύσκολη υπόθεση, με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι οι υπεύθυνοι ενημέρωσης στο Τελ Αβίβ, καθώς η διεθνής κοινή γνώμη εκφράζει όλο και πιο έντονα τον αποτροπιασμό της απέναντι στις εικόνες εκατοντάδων μικρών παιδιών, νεκρών ή τραυματισμένων ή εκτοπισμένων με τις οικογένειές τους σε πρόχειρα καταλύματα.
Η ισραηλινή κυβέρνηση και κυρίως οι εκπρόσωποί της πάντως εδώ και πέντε χρόνια χρησιμοποιούν ένα εγχειρίδιο 112 σελίδων, με εξαιρετικά χρήσιμες και προσεκτικά γραμμένες οδηγίες στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τις μιντιακές… κακοτοπιές, γράφει στη βρετανική εφημερίδα Independent ο Πάτρικ Κόκμπερν.
Το βιβλίο είναι μια εμπιστευτική μελέτη, την εκπόνηση της οποίας είχε ζητήσει το 2009 μια οργάνωση με την ονομασία «Το Ισραηλινό Σχέδιο» με γραφεία στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, λίγες ημέρες μετά την ισραηλινή στρατιωτική επιχείρηση στα Κατεχόμενα που είχε στοιχίσει τη ζωή 1.387 Παλαιστινίων και 9 Ισραηλινών. Συγγραφέας είναι ο εβραϊκής καταγωγής δημοσκόπος, αναλυτής και στρατηγικός πολιτικός σύμβουλος των Ρεπουμπλικάνων, Φραντς Λουντζ, και στόχος ήταν να βοηθηθούν αυτοί «που μάχονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου των Μέσων Ενημέρωσης για λογαριασμό του Ισραήλ».
Φέρει τον τίτλο: «Το ισραηλινό σχέδιο 2009 για το λεξικό της Παγκόσμιας Γλώσσας», το οποίο είχε τότε διαρρεύσει στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Newsweek. Το επίμαχο… λεξικό περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια τα όσα επιτρέπεται και τα όσα δεν επιτρέπεται να λένε οι εκπρόσωποι της ισραηλινής κυβέρνησης αρμόδιοι για τις σχέσεις με τα ΜΜΕ και κυρίως τι θέλει και τι δεν θέλει να ακούει η διεθνής κοινή γνώμη. Ταυτοχρόνως παρέχει τις απαντήσεις στις δύσκολες ερωτήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά.
Συμβουλές ύφους
Η μελέτη του Λουντζ, η οποία δίνει ακόμη και συμβουλές ύφους και παρουσίασης, επισημαίνει ότι οι δηλώσεις των Ισραηλινών αξιωματούχων πρέπει να αποπνέουν μια συμπάθεια για τους Παλαιστινίους και να μη δείχνουν σε καμία περίπτωση εμπάθεια. Διευκρινίζει, για παράδειγμα, ότι πρέπει μεν αν αναφέρεται ότι «οι Αμερικανοί συμφωνούν με το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύσει τα σύνορά του», αλλά προειδοποιεί ταυτοχρόνως ότι δεν πρέπει να διευκρινίζεται ποια ακριβώς πρέπει να είναι τα σύνορα αυτά και να αποφεύγεται ο προσδιορισμός τους στα «προ του πολέμου του 1967» σύνορα, επειδή υπενθυμίζει στους Αμερικανούς τη στρατιωτική ιστορία του Ισραήλ. Οπως προειδοποιεί ο Λουντζ, όταν γίνεται αναφορά στα σύνορα προ του 1967, η υποστήριξη στο δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ πέφτει αυτομάτως από το 89 στο 60%!
Λίγες σελίδες παρακάτω, με μαύρα έντονα κεφαλαία γράμματα, τονίζεται ότι οι Ισραηλινοί εκπρόσωποι Τύπου και πολιτικοί ηγέτες δεν πρέπει ποτέ, μα ποτέ, να δικαιολογούν την αδιάκριτη σφαγή γυναικών και παιδιών και πρέπει να αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα επιθετικά όσους κατηγορούν την κυβέρνησή τους για τέτοια εγκλήματα.
Μια «επιτυχημένη επικοινωνιακά» δήλωση για το θέμα αυτό είναι: «Θέλω να απευθυνθώ στις Παλαιστίνιες μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους. Μακάρι κανένας γονέας να μη χρειαστεί να θάψει τα παιδιά του». Ακόμη, όταν για παράδειγμα ασκούνται έντονες πιέσεις προς το Ισραήλ να διαπραγματευτεί την ειρήνη, η σωστή επικοινωνιακά απάντηση είναι «βήμα βήμα» ή «αυτό θα επιτευχθεί σταδιακά». Υπάρχουν δυο μακροσκελείς κατάλογοι με λέξεις και φράσεις, οι οποίες πρέπει να αποφεύγονται και αυτές που πρέπει να χρησιμοποιούνται.
Συμπερασματικά το βιβλίο του Λουντζ επισημαίνει ότι «το Ισραήλ πρέπει να δίνει διαρκώς την εντύπωση στην αμερικανική και ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι θέλει να καταλήξει σε ειρήνη με τους Παλαιστινίους και ότι είναι πρόθυμο να προχωρήσει σε συμβιβασμούς γι αυτό».
