Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αλλοι το αποκαλούν πάθος, έτεροι τινές μεράκι, πολλοί φευγιό, μερικοί τρέλα. Μιλάνε για κάποιο λοξό συναίσθημα που ξεχωρίζει μερικούς οι οποίοι ακολουθούν ή ανοίγουν δικούς τους δρόμους, δύσβατους, δύστροπους, αλλά για δες, κάποια στιγμή εμείς οι πολλοί τους σεβόμαστε και πάμε μαζί τους. Γιατί; Ελα, ντε. Εμείς οι του ορθού λόγου, εμείς οι ντούροι αριστεροί, εμείς της πρωτοπορίας αναγκαζόμαστε και υπερασπιζόμαστε ανορθολογικά έννοιες, όπως λ.χ. το πάθος για δικαιοσύνη που σφοδρά έχει καταλάβει το είναι των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών. Υπάρχουν πολλά «είδη» πάθους: το πάθος για τη λευτεριά (που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά, όπως ακούγεται), το πάθος για εκδίκηση, που αναγκάζει δύο εφήβους λ.χ. να γίνουν ληστές επειδή κάποιοι σκότωσαν τον πατέρα τους και στη συνέχεια γίνονται ο φόβος και ο τρόμος της καθεστηκυίας τάξης (δυο παλιόπαιδα, οι αδελφοί Ρεντζαίοι, στην Ηπειρο, κινούμενα από το πάθος αυτό αλλάζουν τον ρου της πολιτικής Ιστορίας, αναγκάζοντας την κυβερνητική μηχανή να αναδιοργανωθεί και να επανεξετάσει τις μεθόδους καταστολής). Να, λοιπόν, που το πάθος συμβάλλει αποφασιστικά στο γίγνεσθαι, δεν έχει σημασία -μα καμία- εάν η συμβολή είναι θετική ή αρνητική. Ακριβώς διότι είναι, θέλει δεν θέλει (για το πάθος, μιλάμε…), επαναστατική πνοή, ταραχή, παρέκκλιση, συγκέντρωση, γιορτή, απεργία! Αντιστασιακή βία, ναι, αλλά πού κυοφορείται η Ιστορία; Μα, στη βία και την αντίσταση… Το είναι του πάθους δεν έχει βέβαια γίνει αποδεκτό από τις μορφές εξουσίας του πλανήτη διότι είναι ανέλεγκτον. Η εξουσία είναι ωμή, κυνική, μηδενιστική· οι άνθρωποί της θέλουν τα πάντα δικά τους, ανεξαρτήτως του τι μέσα θα μετέλθουν ώστε να τα αποκτήσουν και να τα διατηρήσουν (αυτοί και φίλοι και συγγενείς) στον αιώνα τον άπαντα… Το συναίσθημα δεν χωρεί στην πολιτική, τι να κάνουμε. Εξ αυτού (του δόγματος;) εύκολα συνάγεται ότι οι πολιτικοί είναι γουρούνια (δεν είναι διακριβωμένο εάν τα συμπαθή όντα έχουν συναισθήματα αλληλεγγύης). Οποιος, όμως, τολμήσει να το γράψει στέλνεται στο πυρ το εξώτερον, κυρίως όταν προσπαθεί να πει ότι η ηθική και η προσωπική ενοχή οφείλουν να επανακάμψουν στους διακυβερνώντες. Καλά, τώρα· φέξε μου και γλίστρησα.
Τα πάθη, λοιπόν, δεν είναι απαραιτήτως μανία και αυτοκαταστροφή, είναι ίσως μία φωτοβολίδα που μπορεί να φωτίσει το πελαγωμένο στους άτεγκτους νόμους νιονιό μας, που μπορεί ίσως να κάνει πιο ανθρώπινους αυτούς τους νόμους, διότι, όντως, κοινωνία δίχως νόμους δεν υφίσταται. Εξάλλου: ο παθός μαθός.
Ας μη γελιόμαστε· θέρετρο της λογικής είναι το πάθος και χωρίς αυτό το θέρετρο μάλλον είμαστε ερπετά, ούτε καν τετράποδα.
Η λογική θα μπορούσε να είναι ελεήμων εκτός από ανοικτίρμων, να συγχωρεί ευρύχωρα, να περπατάει αμέριμνη στις λεωφόρους του πνεύματος και όχι μόνο να δολοφονεί το πάθος. Τι να κάνουμε πάλι· ένα σώμα έχουμε, εντός αυτού συμβαίνουν όλα και υποτίθεται, είμαστε κύριοι αυτού του σώματος, ασχέτως αν πολλοί δεν μπορούν να φιλιωθούν μαζί του, που, τι κρίμα.
Τι κινεί τις καθαρίστριες, τι τις ενδυναμώνει; Η λογική που εξ αρχής τις θεωρεί ηττημένες ή το πάθος που συμπαρασύρει σύμπασα, σχεδόν, την κοινωνία;
