Tης Χριστίνας Πάντζου
«Αν επιζήσουμε από τους βομβαρδισμούς, σίγουρα θα πάθουμε κάθε είδους αρρώστια από τους καπνούς. Ολο το βράδυ ακούμε βόμβες και οβίδες που εκτοξεύονται από τα πολεμικά πλοία, από κανόνια στα ανατολικά, από αεροπλάνα στον ουρανό. Το κτίριο σείεται κάθε φορά και περισσότερο, τα παράθυρα τρίζουν όπως ποτέ τις προηγούμενες ημέρες και οι εκρήξεις ακούγονται όλο και ισχυρότερα, όλο πιο κοντά. Θέλω να φύγω, αλλά ο άντρας μου λέει πως ούτως ή άλλως δεν υπάρχει ασφαλές μέρος να πάμε».
Η μεσήλικη Παλαιστίνια, σε ένα σπαρακτικό ρεπορτάζ της βραβευμένης Ισραηλινής δημοσιογράφου Αμίρα Χας στη «Haaretz» περιγράφει την απόγνωση και την ανημπόρια των κατοίκων της Γάζας.
Δεν έχουν που να κρυφτούν
Την περασμένη Τρίτη ήταν περισσότεροι από 440.000 (σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Λωρίδας) οι εκτοπισμένοι από τους βομβαρδισμούς που δεν έχουν πού να πάνε για να ξεφύγουν από τις επιδρομές. Προσπαθούν να βρουν προσωρινό καταφύγιο σε 86 σχολεία της UNRWA (Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες), σε 20 κυβερνητικά σχολεία, σε δημόσια πάρκα, τζαμιά, κέντρα υγείας, αποθήκες, γκαράζ ή σπίτια συγγενών που ακόμη έχουν απομείνει όρθια.
Κάθε μέρα, καθώς το Ισραήλ επεκτείνει την ακτίνα των επιχειρήσεών του, νέοι εκτοπισμένοι περιπλανώνται στους δρόμους αναζητώντας ένα μέρος να περάσουν τις επόμενες μέρες και νύχτες έως ότου… Κανείς δεν ξέρει το έως ότου, πότε και τι θα ξημερώσει. Στα σχολεία του ΟΗΕ έως χθες το πρωί είχαν καταφύγει 225.178 άνθρωποι και κάπου 20.000 σε 20 κρατικά σχολεία. Οι υπόλοιποι περιφέρονται, ψάχνουν, ικετεύουν.
Δεν υπάρχει ασφαλές καταφύγιο (αφού κι αυτά τα σχολεία γίνονται στόχοι), επαναλαμβάνει και η Ουμ Αμίρ, γιατρός των ειδικών ομάδων που περιθάλπουν τους εκτοπισμένους στα σχολεία της UNRWA. Σε μια συγκλονιστική της μαρτυρία στη Χας συμπυκνώνει τη δραματική κατάσταση στα σχολεία της UNRWA και την πραγματικότητα μιας καταστροφής χωρίς τέλος, που ούτε η αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών δεν μπορεί να ανακουφίσει, αφού, όπως ομολογεί, η πραγματικότητα ξεπερνά τις δυνάμεις της UNRWA, που για να ανταποκριθεί θα χρειαζόταν προϋπολογισμό χώρας και όχι μιας υπηρεσίας του ΟΗΕ:
«Δεν υπάρχουν αρκετά στρώματα. Δεν υπάρχει αρκετό νερό για πλύσιμο. Οσο και να φέρνουν δεν φτάνει. Δεν υπάρχει αρκετό σαπούνι. Δεν υπάρχουν αρκετά απορρυπαντικά. Δεν υπάρχουν αρκετές σακούλες σκουπιδιών. Λόγω των συνθηκών υγιεινής, αρχίζουν και μεταδίδονται δερματικές νόσοι στα παιδιά, αλλά και τους ενήλικες. Δεν υπάρχουν αρκετές τουαλέτες για τους ίδιους τους μαθητές και τι να κάνουμε όταν ο αριθμός των ανθρώπων είναι τετραπλάσιος ή πενταπλάσιος, και παραμένουν μέσα στο κτίριο όλη την ημέρα; Κάποιοι αφοδεύουν έξω από τα παράθυρα, στους γύρω αμμόλοφους [...]
[...] Επικρατεί τρομακτική ζέστη, δεν έχουμε ψυγεία, το φαγητό χαλάει. Υπάρχει φόβος τροφικών δηλητηριάσεων. Τα παιδιά παρουσιάζουν εντερικές λοιμώξεις γιατί δεν διατρέφονται καλά και δεν πίνουν αρκετό νερό και λόγω της ζέστης και της έλλειψης υγιεινής. Μετέφερα δέκα παιδιά στο νοσοκομείο σήμερα. Καίγονταν από τον πυρετό.
Γέννες στα σχολεία
[…] Μια γυναίκα που είναι εδώ σχεδόν δύο εβδομάδες γέννησε πριν οκτώ ημέρες στο σχολείο. Ενδεκα γυναίκες έχουν γεννήσει στο σχολείο. Αυτές οι γυναίκες δεν έχουν αρκετό γάλα και δεν υπάρχουν επαρκή υποκατάστατα γάλακτος για τα βρέφη και τα μωρά. Δεν υπάρχει αρκετό γάλα για χιλιάδες παιδιά μικρότερα των τεσσάρων ετών. Δεν υπάρχει σωστή σίτιση για τις εγκύους ή τις λεχώνες, κάτι που θα επηρεάσει τη μελλοντική ανάπτυξη των παιδιών τους.
Δεν υπάρχουν αρκετές βρεφικές πάνες ούτε σερβιέτες για τις λεχώνες και τις γυναίκες γενικά. Κι είναι σχεδόν αδύνατον να πλυθούν, ιδίως κατά την εμμηνορρυσία. [...]
[...] Ολες οι οικογένειες έφυγαν χωρίς ούτε μια αλλαξιά ρούχα. Στη διάρκεια της εκεχειρίας επέστρεψαν στα σπίτια τους να πάρουν πράγματα, αλλά όλα είχαν καεί ή ταφεί κάτω από τα ερείπια… Οι περισσότεροι εκτοπισμένοι είναι άνθρωποι από τη Σουτζάγια. Επιστρέφουν τρελαμένοι από την ολοκληρωτική καταστροφή που συνάντησαν. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι στο σχολείο έχουν χάσει τα σπίτια τους. Ολοι τους πήραν δάνεια και τώρα έμειναν με χρέη και χωρίς σπίτι. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι που έχασαν το σπίτι τους; [...]»
