Του Κώστα Ζαφειρόπουλου
14.30, ώρα Παλαιστίνης. Συνομιλούμε με τον Χουσίλ Ελ Ναχάλ, Παλαιστίνιο αναισθησιολόγο σε ευρωπαϊκό νοσοκομείο στη νότια Γάζα. «Ούτε χθες το βράδυ κοιμηθήκαμε. Οι πύραυλοι ήταν πάνω από τα κεφάλια μας, έπεφταν παντού στη γειτονιά που μένω με την οικογένειά μου, τέσσερα χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Ισραήλ. Φύγαμε άρον άρον με τους δικούς μου και έχουμε έρθει στη Ράφα, όπου υποτίθεται υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια. Η γειτονιά μας εκκενώθηκε. Σας μιλάω από ένα σπίτι χωρίς ρεύμα, όπου έχουμε μαζευτεί 15 άτομα», μας λέει σε άπταιστα ελληνικά, αποτέλεσμα των χρόνων που πέρασε στην Ελλάδα. Η τηλεφωνική γραμμή πέφτει κάθε 1-2 λεπτά. Η φωνή του, σταθερή και ψύχραιμη, αποτυπώνει όσα γίνονται σαν να μιλάει για κάποιους άλλους.
Στόχος σκοποβολής
Ωρα 15.00. Για κάποιο λόγο γίνεται… είδηση πως ένας Ισραηλινός πιάστηκε στα χέρια της Χαμάς. Επειτα από λίγο, παιδιά Παλαιστινίων γίνονται εκ νέου στόχος σκοποβολής. «Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, η πρόσβαση των τραυματιών στο μεγαλύτερο από τα δύο νοσοκομεία της περιοχής είναι σχεδόν αδύνατη, καθώς εκεί κοντά είναι Ισραηλινοί στρατιώτες. Περιμένω από ώρα σε ώρα να με καλέσουν να πάω στο άλλο μικρότερο νοσοκομείο, που έχει μόνο δύο δωμάτια για χειρουργείο και η ουρά των τραυματιών απέξω είναι πολύ μεγάλη. Από το πρωί έχουν σκοτωθεί πάνω από 80 άνθρωποι. Στους δρόμους είναι μόνο όσοι έχουν φύγει από τα σπίτια τους και δεν έχουν πού να πάνε, όμως αυτοί αυξάνονται ώρα με την ώρα. Είμαι τυχερός που μένω σε κάποιο σπίτι». Η επικοινωνία με τον Χουσίλ διακόπτεται απότομα.
Αθήνα, μεσημέρι Παρασκευής. «Τα πράγματα είναι χειρότερα από κάθε φωτογραφία που βλέπεις στις ειδήσεις. Συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορείς να πιστέψεις». Τον 20χρονο -γεννημένο στην Ελλάδα- Γιασίν Αλαμπάντλα τον γνωρίσαμε στην πορεία για τη Γάζα την Πέμπτη το βράδυ. Δουλεύει ως διερμηνέας στην Υπηρεσία Ασύλου. Οι γονείς του γύρισαν από τη Γάζα πριν από δύο εβδομάδες. Η μητέρα του ήταν τυχερή, κατάφερε να περάσει από τα σύνορα, επειδή ο πατέρας του έχει ελληνικό διαβατήριο. Εκτός από τα αδέρφια του, η υπόλοιπη οικογένεια έχει μείνει πίσω. «Τα ασθενοφόρα στη Γάζα δεν φτάνουν να παραλαμβάνουν τους νεκρούς. Εχουμε τέσσερις μέρες να μιλήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους που μένουν στην περιοχή Χαν Γιούνις κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο. Τα δίκτυα έχουν κοπεί. Στην τελευταία επικοινωνία με τη θεία μου, μεταξύ άλλων μου μιλούσε για την έλλειψη φαρμάκων, για το νερό που είναι μολυσμένο, για τα κομμένα κεφάλια που βλέπουν στον δρόμο, για τα τανκς και τους στρατιώτες που τους είχαν περικυκλώσει» λέει ο Γιασίν.
17.30, ώρα Γάζας. Με τρεμάμενη φωνή, σχεδόν κλαίγοντας, απαντά στο τηλέφωνο η Ντάλια Αμπουομάρ, με καταγωγή από την ισοπεδωμένη Σουτζάγια. Εδώ και καιρό η οικογένειά της έχει εγκαταλείψει το σπίτι της, βρίσκοντας καταφύγιο σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα στην πόλη της Γάζας. Χθες το πρωί επέστρεψε στη γειτονιά της, ελπίζοντας να βρει χαμένους συγγενείς, φίλους και γείτονες. «Εχουν καταστρέψει τα πάντα, δεν υπάρχει τίποτα όρθιο, το πατρικό μου είναι μισοδιαλυμένο, τα γειτονικά σπίτια δεν υπάρχουν, πολλοί συγγενείς μου αγνοούνται. Ομως και μέσα στην πόλη της Γάζας δεν υπάρχει στ’ αλήθεια κανένα ασφαλές μέρος. Στοχεύουν τα σπίτια, την αγορά, τους ανθρώπους που γυροφέρνουν απεγνωσμένοι στους δρόμους ψάχνοντας κάποιο καταφύγιο. Συνήθως λέγαμε ότι ο ένας έχει τον άλλον, τώρα όλοι τρέχουν μόνοι τους να σωθούν».
Χάθηκε η επαφή
Η Ντάλια εργάζεται σε μια μη κυβερνητική οργάνωση (Atfaluna society), η οποία υποστηρίζει τις ανάγκες των παιδιών που έχουν προβλήματα ακοής. Τις τελευταίες μέρες έχει χάσει επαφή με τις περισσότερες οικογένειες των παιδιών αυτών, που ανήκουν στα πιο εξαθλιωμένα στρώματα του πληθυσμού και ζουν στις πιο επικίνδυνες ζώνες. «Δεν έχουμε αέριο για να μαγειρέψουμε στα παιδιά, δεν έχουμε βενζίνη για μετακινήσεις, προσπαθούμε να βάλουμε τα δυνατά μας, αλλά οι δυνατότητές μας είναι ελάχιστες. Είχαμε μια ελπίδα με την τριήμερη εκεχειρία αλλά αυτή εξαφανίστηκε», μας λέει.
«Οι άνθρωποι που δεν ακούνε τους βομβαρδισμούς νιώθουν τη σφαγή πιο έντονα από εμάς, διαβάζουν τον τρόμο στα πρόσωπα των άλλων. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό μας συμβαίνει. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο υπόλοιπος κόσμος αποδέχεται αυτό να συμβαίνει στον οποιονδήποτε άνθρωπο. Πώς να βάλω σε λέξεις τις ιστορίες που συμβαίνουν κάθε λεπτό γύρω μου και μου διαλύουν την καρδιά σε χιλιάδες κομμάτια;» προλαβαίνει να πει η Ντάλια.
