Του Τάσου Τσακίρογλου
«Η Χρυσή Αυγή έχει να δώσει στον ελληνικό λαό μια πρόταση διακυβέρνησης που ταιριάζει στον ελληνικό χαρακτήρα… Ο Εθνικισμός είναι η φυσική τάξη πραγμάτων, είναι η Ελληνική ιδέα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι εθνικιστές, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν από συνήθεια ή άγνοια». Μ’ αυτές τις… βαθυστόχαστες απόψεις στο κύριο άρθρο της χρυσαυγίτικης εφημερίδας «Εμπρός», η διευθύντριά της Ειρήνη Δημοπούλου-Παππά, σύζυγος του φυλακισμένου «υπαρχηγού» της οργάνωσης, Χρήστου, και διορισμένη στη Βουλή, επιχειρεί να μας πείσει ότι όλοι είμαστε εθνικιστές, αλλά (ίσως) δεν το ξέρουμε.
Ανήμερα της 4ης Αυγούστου, οι υμνητές του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά και του Αδόλφου Χίτλερ αποσιωπούν όλη την εγκληματική δράση της οργάνωσής τους με θύματα μετανάστες και Ελληνες αριστερούς, τα νυχτερινά πογκρόμ στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων, τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία και παριστάνουν τα θύματα διώξεων που αφορούν την ιδεολογία τους. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να εμφανιστούν ως αντισυστημικοί, όμως, χρησιμοποιούν τα ίδια ακριβώς μέσα που ανθούν στο «σάπιο πολιτικό σύστημα» που κατηγορούν: ευνοιοκρατία, ρουσφέτια, διορισμοί «δικών μας» παιδιών, αδιαφάνεια. Μόλις χθες δημοσιεύματα αποκάλυψαν το ρουσφετολογικό όργιο στη Βουλή και στην Ευρωβουλή, όπου, μόλις βρήκαν ευκαιρία, οι χρυσαυγίτες βουλευτές, με πρώτο και καλύτερο τον «αρχηγό» Νίκο Μιχαλολιάκο, άρχισαν να διορίζουν μαζικά παιδιά, ανίψια και κολλητούς, ως μετακλητούς υπαλλήλους και επιστημονικούς συνεργάτες. Ο ίδιος ο «θεωρητικός» της οργάνωσης Γιώργος Μάστορας (Μισιάκας), ενώ σε ανάρτησή του στην ιστοσελίδα της οργάνωσης αφιερώνει χιλιάδες λέξεις για να «απαντήσει» στο δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» («Κατηγορώ κατά της Αριστεράς με ναζιστικό περιτύλιγμα»), δεν λέει κουβέντα για τον δικό του διορισμό το 2012 στη Βουλή από τον «φίρερ» Μιχαλολιάκο.
Οι χρυσαυγίτες στον ιστότοπό τους δοξάζουν την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, την οποία συγκρίνουν με την περίοδο της μεταπολίτευσης, επιχειρώντας να αποδείξουν τα προτερήματα ενός καθεστώτος που αντέγραφε πλευρές του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού και διαπαιδαγωγούσε τη νεολαία (ΕΟΝ) στις αρχές των μελανοχιτώνων, της υποταγής και της ομοιομορφίας. Η μεταπολίτευση, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της, με όλα τα στραβά και τους περιορισμούς της, αποτέλεσε μια περίοδο κοινωνικών και πολιτικών κατακτήσεων, η οποία δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγκριθεί με την αφομοίωση του ατόμου από το κράτος και τον ηγέτη, όπως συνέβαινε στα ολοκληρωτικά φασιστικά καθεστώτα της ανελευθερίας και της μαζικής καταστολής καθετί διαφορετικού.
Η κυρία Δημοπούλου-Παππά, όπως και όλοι οι χρυσαυγίτες-στελέχη του κόμματος, εκμεταλλεύεται πολιτικά τη δολοφονία των δύο μελών της οργάνωσης, αλλά δεν λέει κουβέντα για τους δολοφονημένους Παύλο Φύσσα και Σαχζάτ Λουκμάν, αλλά και άλλα θύματα ένοπλων επιθέσεων τα τελευταία χρόνια, προτού η κυβέρνηση, για τους δικούς της καιροσκοπικούς λόγους, κινητοποιηθεί. Η κυβερνητική ολιγωρία απέναντι στα ναζιστικά εγκλήματα, τους τραμπουκισμούς και τις βιαιότητες υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα προκλητική και εδραζόταν στην πολιτική προσέγγιση του φιλοχρυσαυγίτη τέως γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκου και άλλων πρωθυπουργικών φίλων, όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ότι η Ν.Δ. πρέπει να κάνει άνοιγμα στον φυσικό της χώρο, ο οποίος εκτείνεται πολιτικά στα δεξιά της.
Πυρήνας της χρυσαυγίτικης πολιτικής είναι η διάδοση του ρατσιστικού, εθνικιστικού και αντικομμουνιστικού λόγου με «έργα» και γι’ αυτό, προτού αλώσει το Κοινοβούλιο, βασικός της πολιτικός στίβος υπήρξε το «πεζοδρόμιο» και όργανο η «λόγχη».
