Της Χριστίνας Πάντζου
Παράλληλες διαδρομές μοιάζουν να ακολουθούν η έξαρση της βίας κατά της Γάζας και εντός των ισραηλινών οικογενειών. Οι Ισραηλινές γίνονται παράπλευρη απώλεια του νέου πολεμικού γύρου που ανέλαβε η κυβέρνησή τους, καθώς αυξάνει δραματικά ο αριθμός εκείνων που πηγαίνουν στα καταφύγια όχι για να προστατευτούν από τις ρουκέτες της Χαμάς, αλλά από τη βία των συζύγων τους.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Haaretz, στο Κέντρο Στήριξης Θυμάτων Σεξουαλικής Βίας στην Μπερ Σεβά του νοτίου Ισραήλ, τον Ιούλιο προσέφυγαν 1.423 γυναίκες, ποσοστό κατά 60% μεγαλύτερο από τον περασμένο μήνα, ενώ η ΜΚΟ «Οχι στη βία κατά των γυναικών» (ΝVAW) κατέγραψε αύξηση κατά 20% του αριθμού των γυναικών που ζήτησαν βοήθεια για πρώτη φορά και 30% εκείνων που αναζήτησαν μια θέση σε καταφύγια κακοποιημένων γυναικών.
«Οι κρίσιμες καταστάσεις συχνά λειτουργούν σαν πυροκροτητής για άντρες που έχουν προδιάθεση στη βία», επισημαίνει η πρόεδρος της ΝVAW, Ρουθ Ρέσνικ. «Φοβόμασταν να βγούμε από το σπίτι γιατί ακουγόταν συνέχεια η σειρήνα του συναγερμού για τις ρουκέτες. Μέναμε όλη μέρα στο σπίτι ή στο καταφύγιο. Βέβαια, τα προβλήματα με τον άντρα μου είχαν ξεκινήσει πολύ πριν, αλλά τώρα έβγαζε το στρες του πάνω στα παιδιά, τους φώναζε και τα χτύπαγε. Δεν είχα άλλη επιλογή παρά να φύγω», λέει μία από τις 12 γυναίκες που ζει σε ένα καταφύγιο της οργάνωσης στο κεντρικό Ισραήλ.
Το ισραηλινό υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων έσπευσε να διαψεύσει την αύξηση των κρουσμάτων οικογενειακής βίας τον τελευταίο μήνα, επιχειρηματολογώντας μάλιστα πως τα καταφύγια κακοποιημένων γυναικών δεν είναι γεμάτα. Η Ντανιέλα Κεχάτ, διευθύντρια του Κέντρου Στήριξης στην Μπερ Σεβά, απαντά πως ακόμη και σε κανονικές συνθήκες τα τρία καταφύγια της οργάνωσής της δεν μπορούν να καλύψουν το 65% των γυναικών που τα χρειάζονται γιατί είναι γεμάτα. «Τώρα τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί πολύ». Το χειρότερο είναι ότι υποτιμάται το πρόβλημα από μια νοοτροπία «εθνικού συναγερμού και απειλής», όπου δεν χωρούν «λεπτομέρειες» σαν την οικογενειακή βία, για την οποία μόνο το 2013 άνοιξαν 12.625 ανακριτικοί φάκελοι.
Ενδεικτικό αυτής της απαξίωσης είναι το γεγονός ότι όταν η Κεχάτ ζήτησε την καταχώριση πλάι στα άλλα τηλέφωνα επειγόντων κλήσεων, που δίνονται στη δημοσιότητα, και εκείνου της οργάνωσής της, συνάντησε την άρνηση με το επιχείρημα ότι «η δημοσιότητα θα αποδυνάμωνε το ηθικό του έθνους». Το οποίο, συμπεραίνουμε από αυτή την τοποθέτηση, εξαρτάται από το ηθικό των ανδρών, που έχουν το δικαίωμα να βιαιοπραγούν και στο σπίτι τους, και όχι των γυναικών, που οφείλουν να ανέχονται σιωπηρά τα πατριωτικά τους ξεσπάσματα, είτε αυτά είναι να ρίχνουν βόμβες σκοτώνοντας αμάχους είτε να ξυλοφορτώνουν τις ίδιες και τα παιδιά τους.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Χωρίς επισιτιστική βοήθεια
Εκτοπισμένες γυναίκες και χήρες απαγορεύεται να πηγαίνουν στα κέντρα διανομής
Εκατοντάδες γυναίκες κάθονται επί ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο έξω από κέντρο διανομής βοήθειας για Πακιστανούς εκτοπισμένους στο Μπάνου. Κοιτούν με απόγνωση άντρες να κουβαλούν καρότσια με σακιά αλεύρι και κουβάδες νερό, ενώ στρατιώτες τις διατάζουν να φύγουν σπρώχνοντάς τες. «Δεν μας αφήνουν να μπούμε. Μια αδέσποτη σφαίρα σκότωσε τον άντρα μου πριν από τρεις μήνες. Εκτοτε κανείς δεν με βοηθά. Βλέπεις τις βέργες στα χέρια τους; Θα μας χτυπήσουν αν επιχειρήσουμε να μπούμε στο γήπεδο», λέει η 30χρονη Μαϊμούνα σε ρεπόρτερ του Ρόιτερς. Οπως και το πλήθος των γυναικών δίπλα της, δεν έχει ταυτότητα ούτε άντρα συγγενή, όντας έτσι καταδικασμένη να στερηθεί ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια.
Γυναίκες και παιδιά αποτελούν τα τρία τέταρτα του σχεδόν ενός εκατομμυρίου Πακιστανών που εγκατέλειψαν τις εστίες τους τον Ιούνιο με την έναρξη στρατιωτικής επιχείρησης κατά των Ταλιμπάν στο Ουαζιριστάν, αλλά πολλές από αυτές δεν έχουν πρόσβαση στην ανθρωπιστική και επισιτιστική βοήθεια γιατί είναι… γυναίκες μόνες. Τα συμβούλια των γερόντων, που ελέγχουν την καθημερινότητα των πολιτών, απαγόρευσαν στις γυναίκες να πηγαίνουν στα κέντρα διανομής… «μην και ατιμαστούν», αφού κατ΄αυτούς η θέση τους είναι μόνο μέσα στο σπίτι και είναι ευθύνη του άντρα να φέρνει το φαγητό. Πολλές ωστόσο είναι χήρες ή δεύτερες σύζυγοι ή γυναίκες χωρίς άντρες συγγενείς και οι περισσότερες δεν έχουν ταυτότητα, -που θα τους επέτρεπε να αφηψήσουν τις εντολές των γερόντων και να εγγραφούν στα μητρώα των αποδεκτών βοήθειας- γιατί στη μισογυνική παράδοση των φυλάρχων είναι προσβλητικό να φωτογραφίζουν και να παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα στις γυναίκες.
«Για χήρες, δεύτερες συζύγους και γυναίκες των οποίων οι άντρες συγγενείς λείπουν ή είναι άρρωστοι, οι εντολές των γερόντων και η έλλειψη ταυτοτήτων υπονομεύουν κυριολεκτικά τη ζωή τους. Προσπαθούμε να αντισταθούμε στους γέροντες, αλλά είναι σαν να μιλάμε σε τείχος: αυτή η συντηρητική κουλτούρα υποκαθιστά και υπερισχύει θρησκείας, ήθους, ανθρωπίνων δικαιωμάτων», λέει ο Μουχαμάντ Αμπάς Χαν, Επίτροπος για τους εκτοπισμένους στο Μπάνου. Ετσι, η επιβίωση αυτών των γυναικών εξαρτάται από τη γενναιοδωρία και την αλληλεγγύη άλλων πεινασμένων οικογενειών που μοιράζονται τη λιγοστή τροφή μαζί τους.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Σε ισχύ η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης
Στην Ισπανία, οι Αρχές αρνήθηκαν να εκδώσουν περιοριστικά μέτρα κατά του συντρόφου της Κάρμεν, ο οποίος λίγο μετά την έκαψε ζωντανή. Στην Τουρκία, η Ντάμλα δολοφονήθηκε από τον γαμπρό της παρά τις επανειλημμένες της κλήσεις της στην Αστυνομία. Στη Σλοβακία, αγνόησαν τις καταγγελίες της Μπεάτα, που βρήκε φρικτό θάνατο μαζί με τα δύο παιδιά της από τα χέρια του συζύγου της. Ιστορίες καθημερινής βίας που συναντάς σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου μία στις τρεις γυναίκες έχουν υπάρξει θύματά της. Τώρα μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, τέθηκε σε ισχύ από την 1η Αυγούστου, ελπίζοντας να κάνει τη διαφορά, καθώς ορίζει ελάχιστα κοινά μέτρα για την πρόληψη, τη δίωξη των δραστών και την προστασία γυναικών κατά του βιασμού, της σωματικής και λεκτικής βίας, του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, την παρενόχληση, τον εξαναγκασμό σε γάμο ή άμβλωση, τους φόνους «τιμής».
Η σύμβαση υιοθετήθηκε το 2011 και από τα 47 μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης και έως σήμερα είχε υπογραφεί από 36 και επικυρωθεί από 14. «Ολο και περισσότερες μορφές βίας έχουν ποινικοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά υπολείπονται πολλά ακόμη μέτρα», επισημαίνει ο Γ.Γ. του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ. Εσθονία και Ουκρανία δεν έχουν ποινικοποιήσει όλες τις μορφές σεξουαλικών επιθέσεων. Λετονία και Ουκρανία δεν θεωρούν εξ ορισμού έγκλημα το μη συναινετικό σεξ. Εσθονία και Ουγγαρία δεν παρέχουν ειδική κατάρτιση στους αστυνομικούς για την πρόληψη και την παρέμβαση σε περιπτώσεις οικογενειακής βίας. Σε Ιταλία, Τσεχία, Βουλγαρία, Ουκρανία και Πολωνία ο αριθμός των θέσεων στα καταφύγια κακοποιημένων γυναικών είναι μικρότερος της μίας ανά 100.000 κατοίκους. Αυτό το χάσμα ελπίζει το Συμβούλιο της Ευρώπης να γεφυρωθεί με την εφαρμογή της νέας Σύμβασης, που επιπλέον θα δημιουργήσει έως το 2015 έναν ειδικό μηχανισμό παρακολούθησης της εφαρμογής της αξιολογώντας τις δράσεις και τις παραλείψεις των κυβερνήσεων.
