Του Γιώργου Σταματόπουλου
Από τον σκηνοθέτη Νίκο Αλευρά λάβαμε το λαμπερόν ερωτικόν γράφημα. Είναι η συμμετοχή του στον διάλογο που έχει ανοίξει σχετικά με τον έρωτα και τους «δαίμονές» του, την υπέρβαση που επιφέρει και τη θνησιγένειά του. Να που οι ποιητές παντρεύουν γενναιότητα, ηδονή, δράση, λόγο, σώματα και επίσης… τα συνδικάτα.
Επίσης ο ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απέστειλε κείμενο υπό τον τίτλο «Ερωτας και ερωτικός λόγος». Επειδή είναι μεγάλο σε έκταση, θα δημοσιευτεί άλλη μέρα στη στήλη από μόνο του.
Εχει σημασία ότι, παρά την κόλαση που περιτριγυρίζει την ανθρωπότητα (σε μερικά σημεία έχει επικρατήσει για τα καλά), οι άνθρωποι βρίσκουν τη δύναμη και στοχάζονται, προβληματίζονται, εκτίθενται τελικά.
Αυτή θαρρώ είναι και η δύναμη του ανθρώπινου είδους: να γεννιέται ακόμη και μες στον θάνατο, να λοιδορεί την αγριότητα που κουβαλάει (;) μέσα του, να αμύνεται όταν νομίζουμε ότι έχει χαθεί κάθε κύτταρο αντίστασης.
Η επιβίωση πατάει σε γερά ένζυμα, στους δομικούς λίθους των στραυρολέξεων και της ανάπαυλας. Δημοσιεύεται ακολούθως το σχεδίασμα του σκηνοθέτη Νίκου Αλευρά κι ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή στον ιδιότυπο τούτο οιονεί διάλογο. Είναι μια μικρή όαση στην έρημο της ομοιοστασίας και της λύπης. Ετσι τουλάχιστον εισπράττεται από την εφημερίδα, έστω από τον συντάκτη που υποσημειώνει καθημερινά.
