«Σαν το σκυλί»
Στην «Εφημερίδα των συντακτών» δημοσιεύτηκε την 29/07/14 άρθρο του κυρίου Αγγελου Αναστασόπουλου με τίτλο «Σαν το σκυλί» και θέμα του τη διαδήλωση διαμαρτυρίας στα Στύρα Ευβοίας για την αποτρόπαιη δολοφονία της μικρής Μάγκι σε σχέση με τον τραγικό θάνατο της Ευτυχίας Ποποδάκη στα Χανιά.
Λέει ο κύριος Αναστασόπουλος:
«…Στο Διαδίκτυο τρέχουν τουλάχιστον τέσσερις καμπάνιες συλλογής υπογραφών για την παραδειγματική τιμωρία του δολοφόνου του σκύλου, όμως κανενός το αυτί δεν ιδρώνει για μια 56χρονη γυναίκα που -κι εκείνη- σαν το σκυλί πήγε».
«…Οχι δηλαδή πως πρέπει να υπερασπιστούμε και να χειροκροτήσουμε όσους κάνουν κακό σε ζώα, αλίμονο…»
και παρακάτω:
«Εκτός από τα σκυλάκια και τα γατάκια, υπάρχει ακόμα ένα είδος ζώου που βιώνει κακομεταχείριση, δολοφονείται καθημερινά, περπατάει στα δύο πόδια και ονομάζεται άνθρωπος. Ομως, ποιος νοιάζεται».
Αγωνίστηκα για χρόνια μέσα από την Αριστερά. Και έπραξα σωστά. Ποτέ μου όμως όλα εκείνα τα χρόνια δεν ενδιαφέρθηκα παράλληλα για τα δικαιώματα των ζώων, παρά μόνον –πολύ αργά– τον τελευταίο καιρό. Στερνή μου γνώση…
Αγαπητέ κύριε Αναστασόπουλε, δηλώνετε πως δεν θέλετε να υπερασπιστείτε όσους κάνουν κακό στα ζώα. Ομως πολύ φοβάμαι ότι αντικειμενικά αυτό ακριβώς κάνετε, ενδεχομένως ασύνειδα και επιπόλαια, όχι όμως και ασύγγνωστα.
Και το πράττετε όταν ακριβώς τοποθετείτε ενάντια μεταξύ τους την οφειλόμενη διαμαρτυρία για την κατακρεουργημένη Μάγκι (και κάθε αδικοσφαγμένο ζώο) με την επίσης οφειλόμενη διαμαρτυρία για την απαράδεκτα, πολιτικά δολοφονημένη συμπολίτισσά μας.
Το λοιπόν ναι, ευχαρίστως κύριε Αναστασόπουλε, να απευθυνθούμε στους διαδηλωτές (που ξεπλένοντας μια στάλα τις συνειδήσεις όλων μας διαμαρτυρήθηκαν, προς τιμήν τους, στα Στύρα Ευβοίας) για να τους υπενθυμίσουμε ότι ο κακοτράχαλος και ανηφορικός αγώνας για τη γνήσια αδελφοσύνη με τον «άλλο» είναι ενιαίος και πρέπει να δίνεται όχι μόνο υπέρ των αδύναμων ζώων –δηλαδή όλων των ζώων!–, αλλά ταυτόχρονα και υπέρ των πάρα πολλών –και δη των περισσότερων– αδύναμων ανθρώπων.
(…όμως πόσο είμαστε σίγουροι ότι οι διαδηλωτές στα Στύρα και αλλαχού δεν το γνωρίζουν ήδη αυτό και δεν πράττουν αναλόγως;)
Και ναι, ευχαρίστως να τους υπενθυμίσουμε επίσης ότι τυχόν μονότροπος αγώνας αποκλειστικά και μόνο υπέρ των ζώων, εκτός από εξ ορισμού μονόχνοτος και υποκριτικός, θα είναι πάντα και ατελέσφορος. Ομως οφείλουμε επίσης να θυμόμαστε κι εμείς με τη σειρά μας ότι αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει παρά να ισχύει την ίδια στιγμή και αντίστροφα. Πως είναι δηλαδή μέγα λάθος και ασυγχώρητο να τοποθετούμε αυτά τα δύο προτάγματα σε διελκυστίνδα: η αληθινή αγάπη για τους ανθρώπους και η γνήσια αγάπη για τα ζώα δεν μπορούν να υπάρξουν ποτέ η μία χωρίς την άλλη, γιατί είναι ακριβώς οι αξεδιάλυτες όψεις του ενός και μόνο νομίσματος.
Και από την άποψη αυτή θα μπορούσε κανείς εξίσου εύλογα με εσάς να αναρωτηθεί: στην Ελλάδα έγιναν κατά καιρούς –αν και ελάχιστες σε σχέση με τις ανάγκες– μεγάλες και μαζικές διαδηλώσεις για τα δικαιώματα ανθρώπων. Εχει καταγραφεί όμως έστω μια σημαντική, μαζική και αξιομνημόνευτη διαδήλωση για τα δικαιώματα των ζώων; Ή έχει καταγραφεί έστω μία απεργιακή διαδήλωση που να περιλαμβάνει και αιτήματα υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων;
Η κακοποίηση και η εκμετάλλευση ανθρώπων και ζώων είναι εξίσου μιαρές! Είναι ακριβώς το ίδιο κακό, απλώς σε διαφορετικές εκφάνσεις του. Και θα πήγαινα λίγο παραπέρα: αδήριτη προϋπόθεση για την αδιαπραγμάτευτη εξάλειψη της κακοποίησης, της εκμετάλλευσης και της περιφρόνησης των ανθρωπίνων υπάρξεων είναι αναπόδραστα ο παράλληλος επίμονος νικηφόρος αγώνας για την εξάλειψη της κακοποίησης, της εκμετάλλευσης και της περιφρόνησης των ζώων.
Αν αυτό δεν γίνει βαθιά συνείδηση στις κοινωνίες και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αν με αυτήν την απαράβατη αρχή δεν γαλουχηθούν γενιές ανθρώπων, τότε, σε μια αέναη διελκυστίνδα φρίκης μεταξύ κακοποίησης ανθρώπων και κακοποίησης ζώων, η κακοποίηση γενικώς θα θερίζει. Και δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ ο δρόμος για την υπέρβαση της κακοποίησης των ανθρώπων και των ζώων εν γένει.
Norberto Bruno
Απάντηση:
Αγαπητέ κύριε Μπρούνο, αν και με κατηγορείτε πως υπερασπίζομαι ενδόμυχα τους σφαγείς ενός αθώου σκύλου, στην ουσία του πράγματος συμφωνούμε πως οι άνθρωποι αποτυγχάνουμε στο ηθικό μας καθήκον να ευαισθητοποιούμαστε απέναντι στη βαρβαρότητα και στην αδικία, σε κάθε τους έκφανση.
Εκεί που διαφωνούμε είναι ο τομέας στον οποίο η ευαισθησία μας ως κοινωνίας είναι λειψή. Ισως να μην έχουν γίνει συλλαλητήρια για τα δικαιώματα των ζώων στην Ελλάδα. Ομως η κοινή γνώμη, ευτυχώς, λειτουργεί πάντα σαν μια γροθιά στις περιπτώσεις των δολοφόνων των σκύλων. Οι διαμοιραστές της φόλας σπανίως τιμωρούνται, όμως οι τοπικές κοινωνίες πάντα αναλαμβάνουν δράση. Είναι όμως πιστεύετε η κατάλληλη χρονική συγκυρία για διαδηλώσεις κατά της κακοποίησης των ζώων; Οι εργάτες στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας δεν βρίσκουν το δίκιο τους· στη γειτονιά μας, την ανατολική Μεσόγειο, γίνεται σφαγή, κραυγή και θρήνος· κλείνουν χωρίς συζήτηση οι φάκελοι του Φαρμακονησιού και της Λαμπεντούζα· άνεργοι νέοι με παραζαλισμένους γονείς από την απανωτή φορολογία… Είναι πολλά, δυστυχώς, τα παράλληλα στην αβίωτη ζωή μας, μόνο που αν τα ζυγιάσουμε με τη δύστυχη Μάγκι, πάλι στην πόρτα της Ποποδάκη θα έπρεπε να βρισκόμαστε.
Α.ΑΝ.
