Του Μάκη Παπαζήση
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και μεταξωτούς κ…, έλεγε η γιαγιά μου και ο τωρινός Παναθηναϊ- κός ή, καλύτερα, το περσινό εξαιρετικό δημιούργημα του Γιάννη Αναστασίου και των συνεργατών του αποδείχτηκε ανέτοιμο για να μπει στα ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά σαλόνια. Η μετριότατη Σταντάρ Λιέγης απoτέλεσε μια θαυμάσια ευκαιρία για τους «πράσινους» που, δυστυχώς όμως γι΄ αυτούς και από την κορυφή ώς τα νύχια, φάνηκαν ανήμποροι να την εκμεταλλευτούν και να δώσουν παράλληλα στο «τριφύλλι» τις οικονομικές ανάσες που χρειάζεται για να σταθεί καλύτερα στα πόδια του και να ελπίζει σ΄ ένα πολύ καλύτερο μέλλον.
Ο Παναθηναϊκός, που πλήρωσε ακριβά την απειρία του προπονητή και των παικτών του σε τέτοιες διοργανώσεις, θα πρέπει τώρα, και αντί να μετράει τα εκατομμύρια με τα οποία θα γέμιζε τα άδεια ταμεία του, να αποδυθεί σε μια νέα πολύ πιο δύσκολη προσπάθεια για να πετύχει την είσοδό του στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ και ν΄ αποφύγει την ολοκληρωτική οικονομική ζημιά από τον άδοξο αποκλεισμό του. Ακόμα πιο δύσκολη όμως θα είναι και η επιχείρηση αναστήλωσης του ηθικού της ομάδας που στραπατσαρίστηκε αδικαιολόγητα από έναν αντίπαλο που ήταν απολύτως του χεριού της, ώστε να ετοιμαστεί κατάλληλα για τη νέα επώδυνη διαδικασία που μπορεί, έστω και καθυστερημένα, ν΄ αποκαταστήσει κάποιες ισορροπίες και να μη βγάλει το «πράσινο» τρένο έξω από τις ευρωπαϊκές ράγες.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να παραμείνουν ζωντανές οι ελπίδες είναι να κοιταχτούν όλοι στον καθρέφτη, όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν σ΄ αυτό το στραπάτσο, και να μην επαναλάβουν τα λάθη που στοίχισαν ακριβά στον Παναθηναϊκό από τη στιγμή που ξανάβαλε στη σέντρα τα ευρωπαϊκά του όνειρα. Κι ας ξεκινήσουμε από τον Γιάννη Αναστασίου, που δεν ήταν άσχημο το παρθενικό του κοουτσάρισμα στη Λιέγη, αλλά που κυριολεκτικά τα θαλάσσωνε στη ρεβάνς της Αθήνας κι έδειξε να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό…
• Ο ικανότατος Ελληνας τεχνικός, αλλά φανερά ανώριμος για κοουτσάρισμα τόσο υψηλού επιπέδου, πρέπει να συνειδητοποίησε, έστω και εκ των υστέρων, πόσο μετρούν τα λάθη στις επίσημες ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ανεξάρτητα από τις ικανότητες του αντιπάλου.
• Ωστόσο ο ίδιος δεν έκανε τίποτα για να κλείσει την τεράστια «τρύπα» που υπήρχε στο δεξί μέρος της άμυνάς του και την οποία έβλεπε όλο το γήπεδο. Πέρα από το γεγονός ότι σ΄ αυτή τη θέση χαραμίζεται ο πολλά υποσχόμενος ως κεντρικός αμυντικός νεαρός Τριανταφυλλόπουλος, τον άφησε να κατεβαίνει σαν… τρελό φορτηγό στην αντίπαλη περιοχή με ατελέσφορες τις περισσότερες από τις ενέργειές του και πολλά τα λάθη του στις μεταβιβάσεις, αφήνοντας ακάλυπτα τα νώτα του και τεράστια περιθώρια για βελγικές αντεπιθέσεις.
• Ο Αναστασίου δεν πρόσεξε δίπλα του τον συνάδελφό του κόουτς να κουνάει αδιάφορα τους ώμους του όταν έκανε τις αλόγιστες επιθέσεις του ο νεαρός αμυντικός και να κρατάει επίμονα πάνω στη γραμμή έναν επιθετικό του, ώστε να είναι έτοιμος για τις αντεπιθέσεις με τις οποίες θα «σκότωνε» τους γηπεδούχους, όπως κι έγινε τελικά.
• Λάθος κατά τη γνώμη μου ήταν και η συγκρότηση της αρχικής ενδεκάδας με εννέα παίκτες και δύο πρώην ποδοσφαιριστές υψηλού επιπέδου, που και οι δύο μαζί όμως περιόριζαν τη δραστηριότητές τους στα 15 με 20 τετραγωνικά μέτρα. Αλλο πράγμα ήταν να έπαιζε από την αρχή ο μαχητικός και με πολλές δυνάμεις Νίκος Καρέλης κι άλλο να περνάει σαν αλλαγή, όταν η ομάδα του αντιμετωπίζει το βάρος του αποκλεισμού. Ακριβώς το αντίθετο θα ήταν πιο ορθόδοξο, αφού ο έμπειρος Πέτριτς, που προερχόταν μάλιστα από τραυματισμό, θα ήταν πιο χρήσιμος και πιο φρέσκος στο τελευταίο 20λεπτο κι όταν οι αντίπαλοι είχαν καταναλώσει το μέγιστο των δυνάμεών τους για να κρατήσουν την πολύτιμη γι΄ αυτούς πρόκριση.
Χρειάζεται ενίσχυση
Φυσικά στον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού σοβαρό ρόλο έπαιξε η ατυχία (τρία δοκάρια στους δύο αγώνες) αλλά και οι εκνευριστική αστοχία των παικτών του που σε πολλές περιπτώσεις άγγιξε τα όρια της ανικανότητας. Κι έστω ο Αναστασίου δεν έχει καμία ευθύνη, ενώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα λάθη που προαναφέραμε και που, κατά τη γνώμη μας, έπαιξαν βασικό ρόλο στον αποκλεισμό των «πρασίνων» οφείλονται καθαρά στην έλλειψη εμπειρίας και σε καμιά περίπτωση δεν απαξιώνουν τη συμβολή του στη «νεκρανάσταση» του νοσούντος βαριά τα τελευταία χρόνια Παναθηναϊκού.
Θεωρώ μάλιστα απολύτως αναγκαίο να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια με τον ίδιο ζήλο και την ανάλογη στρατηγική, με τη διαφορά ότι οι «πράσινοι», για να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία στην Ευρώπη, είναι απαραίτητο να ενισχύσουν το έμψυχο υλικό τους.
• Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ότι λείπει από τους «πράσινους» ένας δημιουργικός μέσος, το δεκάρι που λέγαμε παλιά.
• Αναγκαία θεωρείται και η αναζήτηση ενός αριστερού εξτρέμ με διεισδυτικές ικανότητες.
• Απαραίτητα πρέπει να βρεθεί λύση και στο θέμα του δεξιού αμυντικού (έστω και με εσωτερικές ανακατατάξεις), παράλληλα με την αξιοποίηση των ταλαντούχων Τριανταφυλλόπουλου και Ρισβάνη στο κέντρο της άμυνας.
Εκείνο που πρέπει τέλος να επισημάνουμε είναι ότι μπορεί το ευρωπαϊκό όνειρο να ξεθώριασε για τους «πράσινους» αλλά τίποτε δεν χάθηκε, αρκεί τα παθήματα να έγιναν μαθήματα και να καταλάβουν όλοι ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει συνέχεια στον αρχικό σχεδιασμό με τις αναγκαίες βελτιώσεις και τις κινήσεις εκείνες που θα «τρέξουν» περισσότερο τις εξελίξεις.
Περισσότερο επιτακτική θεωρείται η ολική επαναφορά του Παναθηναϊκού στους υψηλότερους θώκους της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας παρά τα έωλα ευρωπαϊκά βήματα, για τα οποία άλλωστε δεν είναι ακόμη έτοιμος.
