Κλείνοντας 20 χρόνια και παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας τα κατάφερε και πάλι, όχι μόνο να πραγματοποιηθεί, αλλά και να έχει αξιοθαύμαστη πληρότητα – αρκετοί μείνανε απ’ έξω. Και να σκεφτείς ότι οι περισσότεροι έρχονται από την Αθήνα σ’ αυτόν τον καθιερωμένο πια τόπο συνάντησης κάθε Ιούλιο. Ας είναι καλά η Βίκυ Μαραγκοπούλου, η άξια διευθύντρια του φεστιβάλ, που με την επιμονή της μια επαρχιακή ελληνική πόλη απέκτησε διεθνές κύρος και το πρώτο πανέμορφο Μέγαρο Χορού. Είναι καιρός η Καλαμάτα να την τιμήσει όπως της αξίζει.
Κύριο χαρακτηριστικό του φετινού προγράμματος ήταν μια δικαιολογημένη λιτότητα με τέσσερις ξένες παρουσίες και δύο ελληνικές. Και βέβαια, τα συνοδευτικά σεμινάρια, εργαστήρια, εκθέσεις, προβολές κ.λπ. Από αυτά είδαμε τα τρία πρώτα, με κορωνίδα το σπουδαίο Nederlands Dans Theater 2, σε μια πλατιά γκάμα τεσσάρων πολύμορφων έργων με κλασική δομή σε ελεύθερη έκφραση. Στο «Gods & Dogs» (2008), ο ιδιοφυής Τσέχος και για πολλά χρόνια διευθυντής του NDT, Γίρζι Κίλιαν, περικλείει το νόημα μιας στιγμιαίας μεταβατικής κατάστασης στη γεμάτη ποιητικότητα και ομορφιά χορευτική διελκυστίνδα που αιωρείται αναποφάσιστη προς τα πού θα κλίνει. Οι υπέροχες κινητικές φόρμες εναρμονίστηκαν κάτω από τη μαγεία της μουσικής του Dirk Hanbrich και του κουαρτέτου εγχόρδων στο έργο 18 του Λ.Β. Μπετόβεν.
Η χορογραφία «Shutters Shut» (2003) των Σολ Λεόν και Πολ Λάιτφουτ, μια κινητική απεικόνιση του ποιήματος της Γερτρούδης Στάιν «If I told him. A completed portrait of Picasso» (1923), σε μαγνητοφωνημένη απαγγελία της ίδιας, κυριολεκτικά μας σαγήνεψε. Κι ας κράτησε μόνο τέσσερα λεπτά. Οι ίδιοι χαρισματικοί χορογράφοι στο «Subject to Change» (2003) εμπνέονται από το «Ο Θάνατος και η Κόρη» του Σούμπερτ, για να αποδώσουν με πειστικότητα τις συναισθηματικές καταστάσεις του ανθρώπου στο πλησίασμα του θανάτου. Ξάφνιασμα και απελπισία αρχικά. Εγκατάλειψη κι αποδοχή σε δεύτερο στάδιο.
Με τη διεισδυτική ματιά του να ανακαλύπτει στοιχεία επιτήδευσης -συχνό φαινόμενο- στον χορό, ο Αλεξάντερ Εκμαν δημιουργεί το «Cacti» (2010). Με σκωπτική και ιλαρή διάθεση κινεί επιδέξια μεγάλο αριθμό χορευτών που υπακούνε στις συναρπαστικές μουσικές συνθέσεις των Χάιντν, Μπετόβεν, Σούμπερτ. Θαυμάσαμε τη δεξιοτεχνία των φωτισμών του Τομ Βίσερ.
Μίρκα Ψαροπούλου
