Της Παρής Σπίνου
Mύθος του Χόλιγουντ, γοητευτική πρωταγωνίστρια των φιλμ νουάρ του ’40, η Λορίν Μπακόλ με τα ξανθά μαλλιά, τη διαπεραστική ματιά -όχι τυχαία την ονόμαζαν «Το βλέμμα»- και τη βαθιά φωνή πέρασε στην αιωνιότητα. Οπως ανακοίνωσε εκπρόσωπος του Ιδρύματος Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, πέθανε έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο, σε ηλικία 89 ετών, στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη την περασμένη Τρίτη.
Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την είχε κατατάξει ανάμεσα στις 20 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών. Κέρδισε βραβεία Τόνι αλλά και ένα τιμητικό Οσκαρ το 2009 για τη συνολική προσφορά της στην έβδομη τέχνη. Καθιερώθηκε με φιλμ νουάρ, έπαιξε όμως και σε μιούζικαλ, μελοδράματα και κομεντί. Από το ντεμπούτο της κέντρισε τη φαντασία των αντρών, με το ιδιαίτερο σεξαπίλ της. «Ημουν ένας νέος τύπος, ούτε αγγελική ούτε διαβολική ομορφιά», περιέγραφε τον εαυτό της.
Γεννημένη το 1924 στο Μπρούκλιν, εβραϊκής καταγωγής, το πραγματικό της όνομα ήταν Τζόαν Πέρσκε. Αρχικά δούλεψε ως ταξιθέτρια και μοντέλο πριν την προσέξει ο σκηνοθέτης Χάουαρντ Χοκς και της προσφέρει το 1944, μόλις στα 19 της, τον ρόλο της Μαρί στην ταινία «Η Σειρήνα της Μαρτινίκα». Η ατάκα της προς τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, «Ξέρεις πώς να σφυρίζεις, έτσι; Ενώνεις τα χείλη και φυσάς», είναι ιστορική. Η ίδια αργότερα θυμόταν την εμπειρία από τα γυρίσματα: «Ετρεμα πάρα πολύ και ο μόνος τρόπος να κρατώ σταθερό το κεφάλι μου ήταν να χαμηλώνω το πηγούνι προς το στήθος μου και να κοιτάζω προς τα πάνω τον Μπόγκαρτ». Ετσι γεννήθηκε το περίφημο «βλέμμα» της.
Η γνωριμία της με τον ήδη φτασμένο ηθοποιό ήταν καθοριστική. «Ηταν ο έρωτας της ζωής μου», είχε δηλώσει. Οδήγησε σε γάμο και απέκτησαν δύο παιδιά. Μαζί πρωταγωνίστησαν σε ταινίες όπως «Ο μεγάλος ύπνος» επίσης του Χοκς το 1947, «Στη βοή της καταιγίδας» (1948) του Τζον Χιούστον, «Σκοτεινή διάβασις» του Ντέλμερ Ντέιβις.
Η Μπακόλ ένιωθε ότι η φροντίδα των παιδιών εμπόδιζε την καριέρα της παρότι το 1953 έπαιξε με τη Μέριλιν Μονρόε στη μεγάλη εμπορική επιτυχία «Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο» και το 1956 με τον Ροκ Χάτσον στην ταινία «Γραμμένο στον άνεμο». Μετά τον θάνατο του Μπόγκαρτ το 1957 έκανε έναν θυελλώδη δεσμό με τον Φρανκ Σινάτρα, ενώ αργότερα παντρεύτηκε (1961-65) τον ηθοποιό Τζέισον Ρόμπαρντς.
Ωστόσο η καριέρα της παρουσίασε κάμψη από τη δεκαετία του 1960, παρότι μέχρι το τέλος δεν έλειψαν οι ταινίες και το σανίδι του Μπρόντγουεϊ. Θα τη θυμόμαστε στο «Σεξ και το μοναχικό κορίτσι» (1964) με τον Χένρι Φόντα, «FBI Φάκελος 17, άκρως εμπιστευτικόν» (1966) με τον Πολ Νιούμαν, «Φόνος στο Οριεντ Εξπρές» (1974), «Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα» που της χάρισε Χρυσή Σφαίρα το 1996, «Dogville» (2003) κ.ά.
Φιλελεύθερη στις ιδέες, υποστήριζε τις καμπάνιες των Δημοκρατικών και τον Ρόμπερτ Κένεντι και είχε τη φήμη της δυναμικής γυναίκας που μιλάει με ευθύτητα και ειλικρίνεια. «Ενα πράγμα δεν υπήρξα ποτέ, μυστηριώδης, και ένα πράγμα δεν έκανα ποτέ, να σιωπώ», έλεγε η θρυλική ηθοποιός. Πίστευε πως «το να είσαι σταρ δεν είναι επάγγελμα, είναι ατύχημα» και τόνιζε με σημασία προς τους νεότερους: «Οι θρύλοι έχουν να κάνουν με το παρελθόν, όχι με το παρόν».
Τα τελευταία χρόνια καυτηρίαζε τη μετριότητα του Χόλιγουντ, ασκούσε κριτική στις επιλογές του Τομ Κρουζ, της Νικόλ Κίντμαν, αλλά και σε φαινόμενα της εποχής όπως η σειρά «Λυκόφως»: «Η εγγονή μου υποστήριζε ότι είναι η καλύτερη ταινία με βαμπίρ που είχε δει. Οταν τελείωσε το φιλμ ήθελα να της πετάξω το παπούτσι στο κεφάλι».
Η Λορίν Μπακόλ έλεγε πως «όλη η ζωή μας φαίνεται στο πρόσωπό μας και πρέπει να είμαστε περήφανοι γι' αυτό». Σίγουρα ισχύει για την ίδια, που κράτησε τη μοναδική ομορφιά της χωρίς αισθητικές επεμβάσεις.
