Του Παναγιώτη Γεωργουδή
Αύγουστος είναι ο μήνας της πληρότητας και της ευτυχίας. Οι χυμοί της Φύσης τραγουδούν τη συμπαντική αρμονία εναλλάσσοντας εκρήξεις στιγμών με αιθέρια ψιθυρίσματα, ανυψώνουν κύπελα πυκνωμένης αιωνιότητας. Οποιος δεν πίνει είναι αμέθυστος του κάλλους και αδαής του θείου δέους. Τις νύχτες του Αυγούστου κάτω από τον έρωτα των άστρων μεγαλώνουν τα καρπούζια. Τρίζουν τα σώματά τους, ερωτικά ανακρούσματα μεγαλείου ζωής μέσα στους ήχους των γρύλων και των τριζονιών. Πάντα τον Αύγουστο μεγάλωναν τα καρπούζια με τον έρωτα βυθισμένο στο κορμί τους και αν κάποιος άσχετος βρισκόταν νύχτα σε χωράφι με μποστάνι, τρόμαζε από το επίμονο εμβατήριο της Φύσης. Ολα αυτά βεβαίως πριν αρχίσει η καταθλιπτική μετάλλαξη των φυτών και η αλλαγή του προσδιορισμένου φυσικού τους χρόνου, που είναι ο ερωτικός χρόνος του Σύμπαντος. Τώρα «ωριμάζουν» τεχνητά τα καρπούζια από τον Μάιο στην κλίνη του Προκρούστη που λέγεται παραγωγικότητα. Αντί να καλοφεγγίσεις το φρούτο, τον Αύγουστο, εισέρχεσαι στον νεκροθάλαμο των ορμονών και των ζιζανιοκτόνων της Τεχνοεπιστήμης. Η θάλασσα του Αυγούστου με τον ήλιο κατάσαρκα είναι υφαντό αθανασίας. Το φοράς στην ψυχή και ταξιδεύεις πάνοπλος στην αιωνιότητα της ποίησης, άφθαρτος από την πραγματικότητα, εκστασιάζεις τη ρακένδυτη καθημερινότητα του Μνημονίου, ανατινάζεις τον ζυγό του. Συμπλησιάζεις και συνοδοιπορείς με ψυχές αγωνίας που ωθούνται από χυμούς κοινωνικής ανατροπής στη χώρα μιας αληθινής πνευματικής μέθεξης. Στην κοίτη των μικρών κοχυλιών το ηλιοβασίλεμα απιθώνει το ρίγος της γένεσης του ωκεανού. Σφυγμομετρεί τους παλμούς του άμετρου και του μέτρου. Κεραυνώνει το ανορθολογικό και το τεχνοκρατούμενο. Ενα γεράκι ζυγιάζεται ανάερα, βουτά κάθετα στη λάβρα του μεσημεριού, δημιουργεί με τα ακροφτέρουγά του άηχα ιδεογράμματα στίχων τού «ευ πράττειν» και του «ευ ζην». Καμπανοκρούστης μουσικών ιδεών στο σήμαντρο του αγέρα και του φωτός. Ποιος θα απαγγείλει τις ιδέες του; Οι μοναχικοί των ακροτελεύτιων ορίων της ύπαρξης. Οι αυριανοί Πολίτες της κοινωνίας του φωτός.
Αύγουστος μήνας είναι ο παθιασμένος αγωγιάτης του Διονύσου, σταλάζει στις χρυσοστιγμές των βλεφάρων, ιερουργεί με τους χυμούς του μέσα στις φλέβες των έμβιων όντων.
Παλιότερα, κορίτσια και αγόρια πατούσαν τα σταφύλια στους ληνούς με τους μηρούς και τις κνήμες να λικνίζονται ανάμεσα στο διονυσιακό μέλος του ασίγαστου πάθους και στο απολλώνιο μέλος του φωτός, με το άρωμα του μούστου να μελοποιεί τις αισθήσεις και τον νου. Η ψυχή απογειωμένη πέρα από τα όρια, να γραδάρει το συμπαντικό ισοκράτημα του καθολικού έρωτα. Τώρα στις αποστειρωμένες αισθήσεις της εικονικής πραγματικότητας και των ντίσκο ο ρυθμισμένος, ανέραστος και άβουλος ρυθμός ενός κυνικού ρεαλισμού υποτάσσει την ψυχή και τη δημιουργία των νέων. Αύγουστος ο μπουρλοτιέρης του έρωτα, επιμένει να συδαυλίζει με το φεγγάρι του τη φωτιά των νεκρών αισθήσεων, να εκπορθεί με ομορφιά και όνειρο την παρθενιά του χαμένου χρόνου. Εγερθείτε οι κοιμώμενοι, εξεγερθείτε οι φοβισμένοι. Οποιος τολμήσει και βάλει το αυγουστιάτικο φεγγάρι στις φλέβες του, κορυδαλλός του ονείρου, καρδιοπλεύστης ιδεών, μηδενίζει τον θάνατο, ακυρώνει την εξουσία.
Ωστόσο το φεγγάρι του Αυγούστου πλέει στα ελληνικά νησιά με το μαγικό ζύγι του Διόνυσου και του Απόλλωνα. Φωτίζει τους τόπους των μεγάλων ποιητών και φιλοσόφων, μεταγγίζει και μεταγγίζεται. Ανατρέπει την καταναλωτική κρούστα της απομάγευσης, θέτει τα πανάρχαια ερωτήματα του ανθρώπου. Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψεύδος; Τι είναι ψυχή; Τι είναι «ον» και «μη ον»; Κάθε νησί μια Σχολή Σκέψης και Ομορφιάς. Οι ράχες των νησιών μουσικές αναλογίες του ποιητικού παρελθόντος και μέλλοντος.
Το φεγγάρι θρηνεί την πληγή Παλαιστίνη, ολολύζει στη Γάζα. Η Ανδρομέδα ανασταίνει τα σφαγμένα παιδιά. Ο Πολικός λιώνει τη φρίκη και το μίσος. Το φεγγάρι του Αυγούστου αδελφώνει τους λαούς στα ακροφτέρουγα του «ευ ζην» και του «ευ πράττειν».
Πουλί της νύχτας πέταξε στον μεθυσμένο ήλιο.
