Της Βένας Γεωργακοπούλου

Ειλικρινά, ως γνήσια επαρχιώτισσα, αν δεν παρακολουθήσω το καλοκαίρι κάνα δυο παραστάσεις από αυτές που περιοδεύουν στην Ελλάδα, χωρίς να περνάνε από Επίδαυρο και Ηρώδειο και Πειραιώς, διακοπές δεν καταλαβαίνω. Ακόμα και στις χειρότερες δεν νιώθω ότι χάνω τον χρόνο μου. Είμαι και προνομιούχα. Τις βλέπω στο ενετικό Κάστρο της Καλαμάτας. Η άνοδος και η κάθοδος μέσα από τα δρομάκια της παλιάς πόλης στης νύχτας τη σιγαλιά είναι από μόνη της έργο τέχνης.

Αλλά ειδικά φέτος υπήρξα ιδιαίτερη τυχερή. Οι «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, έτσι όπως τις διασκεύασαν (και το δήλωσαν ευθαρσώς και τιμίως) ο Γιώργος Κιμούλης και ο Πιτσιρίκος, μου άνοιξαν τα μάτια. Τι κάθομαι εγώ το ζώον και χάνω τον ύπνο μου και χαμηλώνω το ραδιόφωνο ή αλλάζω με ταχύτητα αστραπής κανάλι όταν αρχίζει το δημοσιογραφικό bullying για κατασχέσεις, προσωποκρατήσεις, χέρι σε λογαριασμούς και άλλα τέτοια; Ο Κιμούλης στην παράσταση, τυχερός άνθρωπος, με τις δικές μου αγωνίες (και ακόμα χειρότερες) το 'ριχνε στο ροχαλητό. Και ερχόταν στον ύπνο του, λέει, όχι κάνας μπάτσος ή φοροεισπράκτορας, αλλά ο ίδιος ο Ευριπίδης! Θεούλη μου. Αν ερχόταν ο ποιητής και στα δικά μου όνειρα, θα έλιωνα στο κλάμα από τη χαρά μου.

Τώρα, πώς στο καλό είχε το θράσος ο Ευριπίδης να ζητήσει από άνεργο και απελπισμένο άνθρωπο να αναλάβει, αποτριχωμένος και με τουαλέτα κιτς, την υπεράσπισή του στα Θεσμοφόρια, εκεί που θα μαζεύονταν οι γυναίκες για να ρίξουν τον μισογύνη ποιητή στο πυρ το εξώτερον, αυτό ομολογώ δεν το κατάλαβα. Καθόλου. Γρυ. Να του προσφέρει καμιά μικροδουλίτσα στα Μεγάλα Παναθήναια, ΟK. Να τον περάσει από οντισιόν για ρόλο και να τον πληρώσει, να 'ναι καλά οι χορηγοί της αρχαίας Αθήνας, ακόμα καλύτερα.

Εurokinissi-Βασίλης Παπαδόπουλος

Από την άλλη, για να μην αδικήσω εντελώς τους δύο διασκευαστές της αριστοφανικής κωμωδίας, πού ξέρεις; Με ένα τεράστιο διανοητικό άλμα μπορεί η κρίση και το μαύρο μας το χάλι να αποδοθεί και στη φαλλοκρατία μας -τη φαλλοκρατία τους, θέλω να πω. Μεταξύ μας, από τα συνθήματα των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος περισσότερο με εμπνέουν κάτι ηρωίδες στον Αριστοφάνη, που καταλαμβάνουν δημόσια ταμεία και τα κάνουν λίμπα στην Αγορά του Δήμου για να φέρουν στα ίσα της την Αθήνα. Δυστυχώς, οι Θεσμοφοριάζουσες του Κιμούλη, που φώναζαν με σηκωμένες γροθιές «όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν», υπό τη μουσική υπόκρουση εμβατηρίων του Τσακνή, ίχνος αριστοφανικής τσαχπινιάς δεν είχαν. Ολα τα κλισέ περί φεμινιστριών από περασμένες δεκαετίες στοιβαγμένα επί σκηνής. Ετσι μου 'ρχόταν να σηκωθώ όρθια να υπερασπιστώ τον Ευριπίδη.

Δεν πρόλαβα. Γιατί οι δύο διασκευαστές του Αριστοφάνη μού την έφεραν κανονικότατα. Με έκαναν να ανακαθίσω στην κερκίδα, να τεντώσω τα αυτιά μου και να παραδεχτώ ότι, έστω και κάπου, καινοτόμησαν. Πρωτοπόρησαν. Τόσες και τόσες κωμωδίες έχω δει στη ζωή μου, έχω φάει με την κουτάλα (μέχρι ξερατού) τους δήθεν πολιτικούς εκσυγχρονισμούς και τις αναφορές σε πρωθυπουργούς, υπουργούς και τη Μέρκελ, πρόσωπα που όσο να 'ναι η σάτιρά τους συναντά τη συναίνεση του κοινού, δεν πάει να ψηφίζει ό,τι θέλει.

Αλλά ότι ο Κιμούλης και ο Πιτσιρίκος θα χλεύαζαν τη Σώτη Τριανταφύλλου, τη Μαρία Ρεπούση, τον Πέτρο Τατσόπουλο, τον Γρηγόρη Ψαριανό, α, και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου (αυτή με τακτ και όσο πατάει η γάτα) δεν το περίμενα. Ισως γιατί δεν διαβάζω όσο χρειάζεται συριζαίικα κείμενα -μπορεί και νεοδημοκρατικά, χθες το πρωί βουλευτής του Σαμαρά ορκίζομαι ότι κατήγγειλε τη Ρεπούση με την ίδια πάνω-κάτω ιδεολογία των δύο διασκευαστών.

Και, λοιπόν; Τους βγάζω το καπέλο, όσο κι αν ειδικά τη Σώτη και τη Ρεπούση τις έχω στην καρδιά μου. Το θέατρο διδάσκει δημοκρατία και ανοχή. Ο Αριστοφάνης τις θέλει τις ακρότητές του. Κατάπια ακόμα και το ότι ο Κιμούλης βρήκε την ευκαιρία να γελοιοποιήσει τον Γιώργο Λούκο σαν έναν διευθυντή του «Φεστιβάλ Λουκουμά», που δέχεται και προβάλλει μόνο γκέι και τραβεστί! Αριστοφανικότατο, δε λέω. Ομοφοβικότατο, επίσης.