Του Παναγιώτη Γεωργουδή
Αγγιξε η αυγή με τα χείλη της το μεδούλι της νύχτας και σουραύλιζε το σκοτάδι. Παλίρροιες μελωδιών ανείπωτου κάλλους κατακλύζουν τον ουράνιο θόλο και τα τοπία της ψυχής. Η νύχτα η κλωσομάνα μαζεύει τα χρυσά της κλωσόπουλα, τ’ άστρα, και αποχωρεί. Το σουραύλι του φωτός δυναμώνει το εμβατήριό του, ο Αυγερινός έμεινε τελευταίος με μια γλυκιά ζαλάδα να τρεμοσβήνει στην ασημένια παρειά του σαν άμαθο παιδόπουλο. Η νύχτα και η μέρα έχουν Πρόσωπο. Σημαίνουν την εναλλαγή Προσώπων μιας Οντολογικής Ομορφιάς που ακόμα δεν έχουμε ψηλαφίσει.
Η ανατολή ανάβει στον βυθό της θάλασσας την πορφυρένια ικεσία στα μάτια του αστερία. Φιλί φιλί ο φλοίσβος μεταγλωττίζει το όνειρο στα κορφοβούνια του νου. Οποιος πάσχει από ίλιγγο οραμάτων, δεν ανεβαίνει στον Ολυμπο της ζωής, δεν κάθεται στο ανάκλιντρο των θεών, δεν συνδιαλέγεται μαζί τους.
Το θαύμα σκάει μέσα μας καθημερινά. Ανατινάζει συθέμελα την ασχήμια και την αδικία. Μένουμε άναυδοι από την ομορφιά και την καλοσύνη μέσα στη συμβατικότητα της μίζερης πραγματικότητας. Δειλιάζουμε να παραμερίσουμε τα περιττά των τεχνητών αναγκών. Δεν αντέχουμε να χορέψουμε με το φως. Οποιος δεν αναπνέει με φως, είναι τυφλός του θαύματος. Είναι κουφός της συμπαντικής μουσικής που συνεγείρει την ιερότητα της ύπαρξης. Αυτήν που η εξουσία έχει μεταβάλει σε ευτελές αντικείμενο της αγοράς.
Στη ρίζα του γερο-πλάτανου η οργή των ανέργων και των απελπισμένων συναπαντιέται με το ρίγος των νεκρών. Καθαρίζουν την κόπρο του καταναλωτισμού που μόλυνε τα σωθικά μας. Λάμπει το αρχαίο κάλλος. Οι ρίμες του Ηράκλειτου συνωμοτούν μυστικά να τσακίσουν την Υβριν της Εξουσίας και των ιδιωτών-υβριστών. Δημιουργούν στάλα στάλα από το αδικοχαμένο αίμα των καταφρονεμένων το Μέτρο των μεγάλων αξιών. Σαλπίζουν εγερτήρια Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Αδελφοσύνη.
Ο Πρίγκιπας των Κρίνων στην Κνωσό σφίγγει πεισματικά τα χείλη του. Στα βλέφαρά του ανακλαδίζονται οι κεραυνοί του Δία. Ραντίζει τον τόπο με φθόγγους της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Συνεγείρονται οι πολίτες-εραστές του Δημόσιου Χώρου και του Δημόσιου Χρόνου.
Ο Ηνίοχος στους Δελφούς ζεύει το τέθριππο του Φωτεινού Λόγου. Ανασυντάσσεται ο στοχασμός και η αλληλεγγύη των λαών. Ατια φωτός του Ηνίοχου επελαύνουν στην παράνοια της εικονικής και ηλεκτρονικής πραγματικότητας. Η Αθηνά αποθέτει αθέατα την ασπίδα της στους ανέργους, στους φτωχούς και στους μετανάστες. Η αρχαία σοφία μετασχηματίζει τους αριθμούς της αγοράς σε Πρόσωπα της Εκκλησίας του Δήμου. Η Δημοκρατία βλασταίνει, ανθίζει και καρπίζει στην Ηθική του Ανθρώπινου Προσώπου.
Οι ρίμες του Ηράκλειτου ξεπορτίζουν από τη ρίζα του γερο-πλάτανου, καθαρίζουν τα τερατώδη περιττώματα του ψεύδους και του καταναλωτικού θεάματος. Σμιλεύουν τα χαρακτηριστικά της Ηθικής του Προσώπου.
Φτιάχνουμε το χαρμάνι του Καθαρού Προσώπου. Το χαρμάνι της λάμπουσας αλήθειας. Φεγγοβολά στο βλέμμα ο Γαλαξίας της Συνείδησης. Το φεγγοβόλημα του Καθαρού Προσώπου κεραυνοβολεί το νεοαποικιακό κουρελόχαρτο του Μνημονίου. Σαρώνει την Υβριν του, αυτήν, που έβγαλε έναν ολόκληρο λαό τεμπέλη, κλέφτη και παρείσακτο της Ιστορίας, δηλαδή τρελό. Τον ελληνικό λαό που συνταύτισε το Καθολικό Πνεύμα Δημιουργίας με την Καθολική Αντίσταση. Αυτό είναι που πονάει την παγκοσμιοποιημένη ελίτ και ιδιαιτέρως τη γερμανική συνιστώσα της. Στη χώρα του Προμηθέα θα λιώσει το ατσάλι των σιδερόφραχτων υβριστών και των υποζυγίων τους. Οι ρίμες του Ηράκλειτου έστησαν τον πυρρίχιο των Πολιτών.
