Φιλόδοξος διευθύνων σύμβουλος της ισπανικής επενδυτικής εταιρείας ΑΒ Asesores από το 1988, με σπουδές και διδακτορικό στις οικονομικές επιστήμες, ο Λουίς ντε Γκίντος διατηρούσε χαμηλό προφίλ μέχρι το 1996, που εγκατέλειψε -προσωρινά- τον ιδιωτικό τομέα για να περάσει από διάφορες θέσεις στο υπουργείο Οικονομικών επί της δεξιάς κυβέρνησης του Χοσέ Μαρία Αθνάρ και να διοριστεί τελικά γενικός γραμματέας Οικονομικής Πολιτικής αρχικά και γ.γ. Οικονομίας στη συνέχεια, υπό τον τότε υπουργό Οικονομικών Ροντρίγκο Ράτο. Ενας διορισμός, ο οποίος του άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για διεθνή καριέρα, παρ’ ότι πολλοί χρεώνουν πλέον στον ίδιο, όσο και στον προϊστάμενό του Ράτο, το φιάσκο της χρεοκοπημένης τράπεζας Bankia, που θα ακολουθούσε λίγα χρόνια αργότερα.
Με τα άπταιστα αγγλικά του συμμετείχε συχνά-πυκνά στις συνεδριάσεις του ECOFIN, γεγονός που του επέτρεψε να δικτυωθεί και να διευρύνει τις ισχυρές επαφές του με την πολιτική και οικονομική «αφρόκρεμα» των Βρυξελλών. Κάποιοι έλεγαν από τότε πως η καλή του κατάρτιση του επιτρέπει να κατανοεί το σύνθετο των καταστάσεων, αλλά τείνει να ξεχνά πως η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται πάντα σε θεωρητικά μοντέλα. Ενας από τους βασικούς συντάκτες του οικονομικού προγράμματος του Λαϊκού Κόμματος στις εκλογές του 2004, ο 54χρονος Ντε Γκίντος εποφθαλμιούσε ήδη την καρέκλα του υπουργού Οικονομικών (νωρίτερα και του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ισπανίας) μέχρι που η πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση ισλαμιστών στον σιδηροδρομικό σταθμό Ατότσα της Μαδρίτης και οι ψευδείς ισχυρισμοί της κυβέρνησης Αθνάρ για δήθεν ευθύνη της βασκικής ΕΤΑ στέρησαν από τη Δεξιά την εξουσία, δίνοντας πανηγυρικά τη νίκη στους Σοσιαλιστές.
Κανείς βέβαια δεν χάνεται αν έχει τις σωστές γνωριμίες κι έτσι το 2006 ανέλαβε καθήκοντα διευθύνοντος συμβούλου για την Ισπανία και την Πορτογαλία στη διαβόητη επενδυτική τράπεζα Lehman Brothers. Διαβλέποντας προφανώς την επερχόμενη καταστροφή δύο χρόνια αργότερα, πρόλαβε να εγκαταλείψει διακριτικά, σχεδόν την τελευταία στιγμή, το βυθιζόμενο υπερωκεάνιο της Lehman, η κατάρρευση της οποίας ήταν η απαρχή της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης και στοίχισε μόνο στους Ισπανούς επενδυτές γύρω στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Αλώβητος, το 2008 διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος στην εταιρεία Nomura Securities και το 2009 έγινε συνέταιρος στην PricewaterhouseCoopers, υπεύθυνος για τις οικονομικές υπηρεσίες, συμμετέχοντας παράλληλα ως μέλος στα διοικητικά συμβούλια διαφόρων άλλων επιχειρήσεων, ανάμεσά τους και η Endesa Chile.
Η καριέρα του απογειώθηκε μετά την επανεκλογή του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Μαριάνο Ραχόι και τον διορισμό του τον Δεκέμβριο του 2011 στον πολυπόθητο θώκο του υπουργού Οικονομικών. Η αναβαθμισμένη επιστροφή του στο κρίσιμο υπουργείο είχε γίνει κόκκινο πανί για την ισπανική Αριστερά, με την αντιπολίτευση να του εύχεται ειρωνικά «μεγαλύτερη επιτυχία από την προηγούμενη θητεία του στη Lehman Brothers»… Φιλελεύθερος στην ιδεολογία και θιασώτης της λιτότητας, έχοντας παράλληλα το προνόμιο να βρίσκεται στον πολύ στενό κύκλο συνεργατών του πρωθυπουργού, φέρεται να έχει περάσει πολλά απογεύματα εξηγώντας στον Ραχόι την υψηλή «τέχνη» της μακροοικονομικής διαχείρισης της κρίσης. Τα αποτελέσματα -με την αποδοχή τελικά πακέτου διάσωσης για τον κλυδωνιζόμενο τραπεζικό τομέα- τα αισθάνονται πια στο πετσί τους εκατομμύρια Ισπανών πολιτών, που συνεχίζουν να μαστίζονται από πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας και φτώχειας, «κόκκινα» δάνεια και κύμα εξώσεων.
Βίκυ Καπετανοπούλου
