Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Τέλος λοιπόν καλοκαιριού και θέματα δεν βρίσκω

 

και χωρίς ποίημα να βρεθώ υπάρχει τώρα ρίσκο.

 

Κι ενώ απ' τις διακοπές έχουμ' όλοι γυρίσει

 

ταξίδι ετοιμάζουνε οι άλλοι στο Παρίσι.

 

Το χρέος, λένε, θέλουνε να διαπραγματευτούνε

 

να δούμε σαν γυρίσουνε τι θα 'χουν να μας πούνε…

 

Ανοίγω τηλεόραση μήπως και με φωτίσει

 

στην έλλειψη της έμπνευσης μήπως και δώσει λύση.

 

Μα τα κανάλια από χθες τ' αυτιά μάς έχουν πάρει

 

με του γνωστού τραγουδιστή την κόκκινη Φεράρι!

 

Δεν είναι θέμα τώρα αυτό να μας απασχολήσει

 

η στήλη μια ποιότητα αν θέλει να κρατήσει…

 

Και συ, δεκαοχτάρη μου, που ανέμενες τις βάσεις

 

έφτασ' η ώρα για να δεις το ποια σχολή θα πιάσεις.

 

Αλλοι στα ουράνια πετούν και είν' ευτυχισμένοι

 

που ξένοιαστη, σαν φοιτητές, ζωή τούς περιμένει.

 

Κι όσοι δεν πήγανε καλά, απογοητευμένοι

 

βλέπουν το μέλλον σκοτεινό και είν' απελπισμένοι.

 

Πλάνην οικτρά, κι οι μεν κι οι δε, αλίμονο, πλανώνται

 

κι οι δυο, μ' όσα αισθάνονται, νομίζω απατώνται.

 

Πουθενά δεν τον έδεσαν οι μεν τον γάιδαρό τους

 

κι η ανεργία απειλεί αυτόν τον θρίαμβό τους.

 

Θέλει δουλειά κι επιμονή κι ιδανικά και πείσμα

 

ώστε του επιστήμονα να πάρουνε το χρίσμα.

 

Κι οι άλλοι, ας με πιστέψουνε, τίποτα δεν τελειώνει

 

κι όπου βρεθεί παγόβουνο πάντα η ζωή το λιώνει.

 

Αλίμονο αν μας έπιανε μαύρη απελπισία

 

με κάθε μια αναποδιά και κάθε αποτυχία…

 

Κι οι μεν κι οι δε ν' αγωνιστούν, να μην τα παρατούνε

 

και μόνοι τους, είν' σίγουρο, τον δρόμο τους θα βρούνε…