Της Αρχοντίας Κάτσουρα
Τετάρτη, νωρίς το απόγευμα, σε μια Αθήνα ήσυχη, που καίγεται από τον αυγουστιάτικο ήλιο. Ανεβαίνω την οδό Σταδίου με κατεύθυνση προς τη Χρήστου Λαδά και τελικό προορισμό την οδό Κολοκοτρώνη και τα γραφεία της εφημερίδας. Εγώ και οι λίγοι ακόμα πεζοί που έχουμε το θάρρος να περπατάμε στους δρόμους οι οποίοι αχνίζουν από τον καύσωνα, μετράμε τις σταγόνες του ιδρώτα μας μέχρι να φτάσει ο καθένας στον προορισμό του και διαπιστώνουμε ότι ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας μπορεί κανείς να δει αντικατοπτρισμούς – ξέρετε, αυτή την οφθαλμαπάτη, σαν να έχει νερό στο οδόστρωμα.
Ο δρόμος είναι άδειος, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν τολμάς να διασχίσεις τη Σταδίου με κόκκινο για τους πεζούς – ο ΚΟΚ είναι πάντα νόμος, ειδικά αν στους πρώτους μήνες που υπήρξες οδηγός είχες ένα ατύχημα το οποίο παραλίγο να σου στοιχίσει τη ζωή, εξαιτίας ενός άλλου, ανεύθυνου οδηγού που έκανε επιτόπου αναστροφή στη λεωφόρο Κηφισίας. Ας αφήσουμε τους τρελούς που βρίσκουν την ευκαιρία να παραστήσουν τους πιλότους της Φόρμουλα 1 στην άδεια πόλη.
Περνάω απέναντι και μπαίνω στο στενό της Χρήστου Λαδά που, λόγω μιας καλυμμένης σκαλωσιάς η οποία πιάνει το μεγαλύτερο μέρος του πεζοδρομίου, δεν επιτρέπει καθόλου ορατότητα ούτε για πεζούς ούτε για εποχούμενους. Πίσω μου στρίβει αργά ένα μηχανάκι-ντελίβερι, ο νεαρός κανονικά με κράνος και στη σωστή κατεύθυνση του μονόδρομου. Η τρομάρα μου είναι τεράστια, διότι από την αντίθετη κατεύθυνση και την πλατεία Καρύτση έρχεται με μεγάλη ταχύτητα αυτοκινητιστής, με ανοιχτά παράθυρα και μουσική στη διαπασών. Ο οδηγός της μηχανής μόλις που προλαβαίνει να φρενάρει λίγα δευτερόλεπτα πριν συγκρουστεί με το αυτοκίνητο και έχει το… θράσος να πει στον παράνομο οδηγό ότι «ο δρόμος είναι μονόδρομος» και πως «κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση».
«Δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω, ρε…» –τα επίθετα που κοσμούν τους αντιμαχόμενους οδηγούς στον δρόμο είναι πολλά και εξόχως ευφάνταστα, όμως δεν θα σας κουράσω με αυτά που ανταλλάχθηκαν εκείνη την ημέρα– και «εσύ θα κάνεις πίσω να περάσω, έχω φτάσει στην έξοδο του δρόμου και προηγούμαι». Το μηχανάκι στην αρχή δεν κινείται, βλέπω το πείσμα και την οργή του οδηγού του να ξεχειλίζουν – ίσως να πέρασε από το μυαλό του ότι «εδώ θα τον κρατήσω, εγώ έχω το δίκιο με το μέρος μου». Παρ’ όλα αυτά, σκεπτόμενος, ποιος ξέρει, τις παραγγελίες που περίμεναν στο καλάθι του, τη δουλειά του που δεν θέλει να χάσει, τη ζέστη που τον έχει καταβάλει και με το κεφάλι του να βράζει μέσα στο κράνος, κάνει όπισθεν και στέκεται στην άκρη, πλάι στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μόλις που τον ακούω να ψελλίζει: «Τι να σου πω, ρε φίλε…»
Κάτι θέλω να πω κι εγώ, να υπερασπιστώ το παιδί με το μηχανάκι, το μυαλό μου φαντάζεται ακόμη και ότι φωνάζω την Τροχαία και τιμωρεί τον εξυπνάκια οδηγό, αλλά –ντρέπομαι που το λέω– δεν έχω κουράγιο, ίσως ούτε και θάρρος να κάνω κάτι. Το μηχανάκι φεύγει και στέκομαι ακόμη λίγο κάτω από μια σκιά. Παρατηρώ το αυτοκίνητο που ξεκινά.
Ο τροπαιοφόρος αυτοκινητιστής προχωρά αγέρωχος, έχει βάλει τη μουσική ξανά δυνατά και, ενώ σταματάει για να κοιτάξει αριστερά και να ελέγξει τη ροή από τη Σταδίου για να βγει –τουλάχιστον αυτό του το αναγνωρίζω–, τινάζει το χέρι του προς τα πίσω και πετάει κάτι. Είναι ένα άδειο πακέτο από τσιγάρα. Αλλά τι σημασία έχει. Εγώ είμαι πολύ ταλαιπωρημένη ακόμη και για να εκνευριστώ και, επιπλέον, στους νικητές όλα επιτρέπονται.
