Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή

Γίνονται κατά καιρούς, ρε παιδί μου, κάτι μνημόσυνα πολύ μερακλήδικα. Χαίρεσαι να πηγαίνεις, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται. Ειδικά αν ο εκλιπόντας ήτανε μεγάλος και καλοζωισμένος, έχεις και λιγότερες ενοχές. Πας χωρίς ψυχολογικά βάρη και φορτία, το αντιμετωπίζεις το όλο θέμα σαν κοινωνικό γεγονός και ως ευκαιρία να βγεις λιγάκι απ’ το σπίτι, να δεις κανέναν άνθρωπο, που λένε. Στα σαράντα, δε, που συνηθίζεται και τραπέζι, εκτός από τον καθιερωμένο καφέ και το κουλουράκι, καμιά φορά ντερλικώνεις γερά, ειδικά αν το όλο σκηνικό γίνεται δημοσία δαπάνη – κι άσε τα κορόιδα να κάνουνε μνημόσυνα απ’ την τσέπη τους. Κατεβάζεις και τα κονιακάκια σου και κάθεσαι με φίλους και γνωστούς να παρακολουθήσετε τα τεκταινόμενα.

Τι κι αν ενδεχομένως δεν ήταν και κανένα υπόδειγμα εντιμότητας κι αξιοπρέπειας ο μακαρίτης, τι κι αν μπορεί καμιά φορά να φέσωσε, να εξαπάτησε, να εκμαύλισε, να παρέσυρε, να διέλυσε, να ισοπέδωσε, να πάτησε επί πτωμάτων στο πέρασμά του. Περασμένα, ξεχασμένα! Τα υπόλοιπα είναι μικρότητες, εμείς πάντως καλά περάσαμε μαζί του. Γι' αυτό και μόνο τα καλά θα θυμηθούμε στις κουβέντες μας γύρω απ’ το τραπέζι. Κι αν δυσκολευτούμε να τα βρούμε, θα επινοήσουμε μερικά. Κι ο διπλανός μας θα κάνει πως θυμάται, πως έτσι που τα λέμε είναι. Θα εκθειάσουμε το κοινωνικό του έργο, θα σταθούμε στην προσφορά του στον τόπο, θα αναδείξουμε τις αρετές του και τη χαρισματική του προσωπικότητα, θα το παίξουμε και ευεργετημένοι και θα πλειοδοτήσουμε σε κομπλιμέντα και εξωραϊσμό.

Θα παρακολουθήσουμε και τις ομιλίες των επισήμων. Αυτοί, όσο ο μπαταχτσής ευπατρίδης ήταν πανίσχυρος, στην καλύτερη περίπτωση διαγκωνίζονταν για μια θέση δίπλα του στο κάδρο μπας και γλείψουνε κανένα κόκαλο και στη χειρότερη του σκάβανε τον λάκκο για ίδιον πάντα όφελος. Τώρα τους ακούμε να κεντούν την αγιογραφία του χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, να διαφημίζουν την υποτιθέμενη επιρροή που άσκησαν στις επιλογές του και την κατά φαντασία στενή σχέση τους μαζί του.

Τους κοιτάμε αδιάφορα να προσπαθούν να εξασφαλίσουν την καλή μας μαρτυρία, καθότι είμαστε ακόμη το προνομιακό τους κοινό, ενώ εμάς το μόνο που μας νοιάζει είναι να προωθηθούμε πιο κοντά στο τραπέζι και να τσιμπήσουμε κανένα μεζεδάκι από τα εναπομείναντα. Μα η συγκίνηση θα κορυφωθεί μόλις πάρουνε το λόγο οι κληρονόμοι. Οι κάθε λογής επίγονοι, φυσικοί ή υιοθετημένοι. Αυτοί που το κατασπατάλησαν το κομπόδεμα που βρέθηκε στα χέρια τους, που υπερθεμάτισαν σε άλογη διαχείριση και εύκολο ξόδεμα και που τώρα βγάζουν τα μάτια τους πάνω απ’ τα ψιχία που απέμειναν απ’ την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία που παρέλαβαν.

Κι ας το παίζουνε κατά καιρούς μονιασμένοι κι αγαπημένοι για το καλό της οικογένειας. Εχουν και καλή ανατροφή, πώς θα γίνει δηλαδή; Κι από κάτω εμείς, χειροκροτητές πια από συνήθειο και βίτσιο μιας κι έτσι μάθαμε να προκόβουμε σε τούτο το μάταιο κόσμο και το χούι του ανθρώπου δεν αλλάζει, διαλέγουμε στρατόπεδο και πλακωνόμαστε και μεταξύ μας, πάντα όμως ενωμένοι και δυνατοί. Ρίχνουμε και κανένα σύνθημα στο τσακίρ κέφι ν’ ανάψουνε τα αίματα. Να θυμηθούμε τα παλιά, τότε που τραγουδούσαμε και γεμίζαμε πλατείες κουνώντας τις πλαστικές μας σημαιούλες, τότε που πηγαίναμε εκδρομές (δημοσία δαπάνη κι αυτές) μ’ αεροπλάνα, λεωφορεία και βαπόρια ανά την Ελλάδα. Ωραία τα περνάγαμε, δε λέω. Κάποιοι ξεκινήσαμε ιδεολόγοι, τρέλες της νιότης ήτανε, μη δώσετε σημασία. Κι αν ήρθε ακριβούτσικος ο λογαριασμός και πέσαμε λιγάκι έξω, δε βαριέσαι, ας τον πληρώσει ο επόμενος ή κάποιος άλλος τέλος πάντων. Θα το ρυθμίσουν οι κληρονόμοι κι οι επίγονοι, ο Θεός να τους έχει γερούς να διαφεντεύουνε τις τύχες μας. Καλά σαράντα, σύντροφοι!

Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή