Του Ν. Ασημακόπουλου
Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ρανιέρι στο ντεμπούτο του ήταν αυτός που φοβόταν κι ο ίδιος μαζί μ’ εμάς… Η απραξία-αδράνεια των περισσότερων παικτών, που δεν τους βοήθησε ούτε στιγμή να βρουν ρυθμό και να μπουν με αξιώσεις στα προκριματικά του επόμενου Euro. Αλλος λιγότερο, άλλος πιο πολύ, μπήκαν να παίξουν σαν ζαλισμένοι. Εφτασαν κάποια στιγμή να τρακάρουν μεταξύ τους, ο Παπασταθόπουλος με τον Ταχτσίδη. Ο Μήτρογλου, βαρύς κι ασήκωτος, έπεφτε συνεχώς στην παγίδα του οφσάιντ που έστηναν οι απέναντι. Ο Σαμαράς έφυγε στο ημίχρονο, ανίκανος να δώσει οτιδήποτε. Ο Σαλπιγγίδης δεν είναι πλέον για παραπάνω από 20 λεπτά σε κάθε παιχνίδι. Μόνο ο Τοροσίδης προσπαθούσε να κάνει κάτι.
Κι όταν οι παλιοί δεν καταφέρνουν ν’ αλλάξουν τρεις μπαλιές, δεν μπορούμε να έχουμε απαίτηση από τα… νεούλια. Ο Μάνταλος, παραπεταμένος στην Ξάνθη, δεν είχε κεντρίσει ώς τώρα το ενδιαφέρον κανενός, μέχρι που πήγε στην ΑΕΚ κι έπαιξε τις προάλλες στο φιλικό με τη Ρόμα μπαίνοντας στο μυαλό του νέου προπονητή.Αδύνατον να τα πάει καλύτερα. Κι ο Διαμαντάκος, ο πιο φορμαρισμένος φορ αυτή τη στιγμή στο πρωτάθλημα, αλλά χρειαζόταν ένα πιο εύκολο ματς για να κάνει πρεμιέρα.
Ο Ρανιέρι θέλει φανερά ν’ ανοίξει τα παράθυρα, να ποντάρει σε φρέσκα πρόσωπα και ν’ ανακατέψει την τράπουλα, χωρίς να πειράξει απότομα τον κορμό της ομάδας. «Είναι δύσκολο να αλλάξω πολλά σε τέσσερις προπονήσεις», έλεγε το Σάββατο. «Θέλει χρόνο. Σίγουρα θα χρειαστεί μεγάλη υπομονή. Δεν μπορείς να φέρεις την επανάσταση σε λίγες ημέρες. Δεν θα ήταν έξυπνο».
Κάθισε προφανώς τους τελευταίους μήνες και είδε παλιά και καινούργια παιχνίδια – και της Εθνικής αλλά και των ομάδων μας. Ετσι κατέληξε σ’ ένα πρώτο σχήμα, στο οποίο θα θελήσει να δώσει μια ταυτότητα επιθετική, με την ελπίδα πως θα δούμε καλύτερο ποδόσφαιρο σε σχέση μ’ εκείνο που συνηθίσαμε στα περισσότερα ματς της περιόδου του Σάντος. Το αποτέλεσμα δεν βοήθησε. Η εμφάνιση, ένα χάλι.
Κι όπως είναι… φυσικό, τώρα θ’ αρχίσουν οι γνωστές αποδοκιμασίες και ενστάσεις! Κανένας παίκτης του Παναθηναϊκού στην ομάδα, θα φωνάζει ο ένας. Πού είναι ο Καρέλης; Ή, γιατί δεν καλεί τον Λαγό! Οπως την εποχή του Ρεχάγκελ, όταν ο Στολτίδης και ο Ζήκος είχαν γίνει κάτι σαν σύμβολα της αναξιοκρατίας, μόνο και μόνο επειδή τότε οι καλύτεροι ήταν ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού. Οπου να ‘ναι θα βγουν και οι νοσταλγοί του Καραγκούνη και του Κατσουράνη. Λογικά ακούγονται όλα αυτά. Ετσι σκέφτονται οι περισσότεροι και με τέτοιο τρόπο έχουν μάθει να φωνάζουν στις στραβές.
Ομως το θέμα είναι αν θα δώσουν χρόνο στον προπονητή να δουλέψει, αντί να τον βάλει ο καθένας στο κρεβάτι του Προκρούστη για να τον φέρει στα μέτρα του, ανάλογα με την ομάδα που υποστηρίζει.
Κανένας δεν μπορεί να πει από τώρα, αν ο Ρανιέρι θα φτιάξει καλύτερη Εθνική ομάδα κι αν θα φέρει επιτυχίες. Ομως είναι ο καλύτερος που μπορούσε να βρει η ποδοσφαιρική μας ομοσπονδία στην αγορά. Μεγάλο όνομα, με παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο και με χόμπι του να αξιοποιεί τους πιτσιρικάδες.
Οι πρώτες επιλογές δείχνουν πως το βασάνισε το πράγμα, με στόχο το καλύτερο μέλλον και με σεβασμό σ’ εκείνο που παρέλαβε. Εκείνο που είπε προχθές, ότι οι παίκτες του «αποτελούν την εικόνα του Ελληνα» (με τα καλά του προφανώς και τα κακά του) είναι σημαντικό. Δείχνει πως κατάλαβε.
Νομίζω πως θα είναι κρίμα να τον κάψουμε…
