Να παίρνω, λέει, συνέντευξη από τη Φάνια Οζ-Ζάλτσμπεργκερ και να έχουν μαζευτεί έξω από τον «Ιανό» φιλοπαλαιστίνιοι διαδηλωτές, που να απαιτούν να μποϊκοτάρουμε την παρουσίαση του βιβλίου της. Ευτυχώς η κόρη του Οζ ήρθε στην Αθήνα τον Μάιο, πριν από την αιματοχυσία στη Γάζα. Δεν χρειάστηκε κανένας να πείσει κανέναν ότι όλοι οι Ισραηλινοί δεν είναι γεράκια, ότι ένα μεγάλο τμήμα του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας τάσσεται υπέρ της ειρήνης, των δύο κρατών κ.λπ., κ.λπ. Τυχαίο είναι ότι στη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου κρεμόμασταν από τα χείλη (και τα κείμενα) κορυφαίων Ισραηλινών διανοούμενων και τα ρουφούσαμε όπου τα βρίσκαμε;

Προσπαθώ να μετρήσω πόσους σπουδαίους καλλιτέχνες από το Ισραήλ (συγγραφείς, χορογράφους, κινηματογραφιστές) έχουμε υποδεχτεί τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, που έχω δημοσιογραφική εποπτεία του θέματος και η πληγή στη Μέση Ανατολή ήταν πάντα ανοιχτή. Δεν θυμάμαι να είχε ποτέ ζητηθεί μποϊκοτάζ της εκδήλωσης, όπως έγινε προχθές έξω από το Ιδρυμα Κακογιάννη, που, γύρευε πόσο καιρό πριν, είχε κανονίσει σεμινάρια και παραστάσεις του Θεατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ.

Μια φορά θυμάμαι να έχει δημιουργηθεί πρόβλημα, αλλά ήταν από την ανάποδη. Η Ισραηλινή Πρεσβεία είχε δυσαρεστηθεί με μία από τις ταινίες του Αμος Γκιτάι, που είχε προβάλει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ο Μισέλ Δημόπουλος. Εδειχνε, λέει, με πολύ μελανά χρώματα την κοινότητα των ορθόδοξων Εβραίων! By the way, ο Γκιτάι συμμετέχει στο Φεστιβάλ Βενετίας. Τα ’ριξε άραγε κανείς στον Μπαρμπέρα, που δεν τον απέκλεισε λόγω Γάζας; Ή θυμήθηκαν οι Ιταλοί ότι η προηγούμενη ταινία του, το «Ana Arabia», είχε θέμα ένα ευτυχισμένο μικτό ζευγάρι, Παλαιστίνιος αυτός, Εβραία αυτή, επιζήσασα, μάλιστα, του Ολοκαυτώματος;

Την έννοια του μποϊκοτάζ καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στο Ισραήλ την ξέρω, βέβαια. Τη σέβομαι, χωρίς να συμφωνώ μαζί της. Χρόνια τώρα η παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα διχάζεται: να πάει κανείς ή να μην πάει; Κάποιοι δεν πάνε (π.χ. Κεν Λόουτς), άλλοι πάνε (π.χ. Ιαν ΜακΓιούαν). Αν αρχίσουμε τώρα να μποϊκοτάρουμε και την είσοδο Ισραηλινών καλλιτεχνών στη χώρα μας, ούτε ψύλλος στον κόρφο του Εϊπίδη, της Μαραγκοπούλου και άλλων διευθυντών φεστιβάλ. Οσο για μας τους δημοσιογράφους, ε, θα ’χουμε λιγότερη δουλειά, που να την κάνουμε κέφι.

Βένα Γεωργακοπούλου