Ομολογώ ότι ένιωσα προνομιούχα διαβάζοντας στις διακοπές, ξαπλωμένη στην παραλία, το βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου με τον «προκλητικό» τίτλο «Η γυναίκα του Θεού» (εκδ. Καστανιώτη). Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που έριχναν κλεφτές ματιές στο κατακόκκινο, με μια κίτρινη πινελιά, εξώφυλλο -ελπίζω να έκανα καλή διαφήμιση- και στη συνέχεια με κοιτούσαν με απορία. Σαν να σκέφτονταν: Μα τι θεούσα, μισότρελη, φευγάτη, εκκεντρική… αναγνώστρια.

Σίγουρα δύσκολο το εγχείρημα να καταπιαστεί η γνωστή συγγραφέας με ένα ρηξικέλευθο θέμα, με μια ηρωίδα που δεν μίλησε ποτέ μέχρι σήμερα: τη γυναίκα του Θεού. Ενα κορίτσι που γίνεται η εκλεκτή, όπως και δεκάδες άλλα πριν από αυτό, αλλά ο Θεός δεν την απαλλάσσει από τη θνητότητα. Μια γυναίκα που ζει σε ένα αποστειρωμένο σπίτι, συντροφιά με τους αγγέλους αλλά και τα αγρίμια του δάσους. Που συμβιώνει με έναν άντρα άυλο, ανέραστο, που δεν τρώει, δεν κοιμάται. Που δοκιμάζει την υπομονή Του με δύσκολες ερωτήσεις, αλλά δεν θα πάρει τις απαντήσεις που επιθυμεί, προσπαθώντας να ανακαλύψει την αλήθεια για τη δημιουργία του κόσμου.

Το μυθιστόρημα σε κεντρίζει από πολλές απόψεις. Θα μπορούσε να διαβαστεί ως ένα φιλοσοφικό παραμύθι καθώς εμπεριέχει συμπυκνωμένες τις πιο γνωστές θεωρίες και ιδέες για τον Θεό και τις θρησκείες. Διαβάζεται όμως και σαν μια ιστορία για τις σχέσεις εντός ζευγαριών, για τον έρωτα, την αγάπη, την κατανόηση, τον σεβασμό, την επικοινωνία. Ενας άντρας και μια γυναίκα που διεκδικούν με πάθος το δικαίωμα να πιστεύουν ο ένας στον άλλο παραμένοντας ελεύθεροι.

Και στο νέο βιβλίο της Α. Μιχαλοπούλου επιβεβαιώνονται η αγάπη της για τη λογοτεχνία, το πάθος της για συγγραφή (όχι τυχαία ο Θεός ανακαλύπτει την απόλαυση της μυθοπλασίας και γεμίζει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου από βιβλία του είδους) και η πίστη ότι κάθε μυθιστόρημα νοηματοδοτεί την υπαρξιακή απορία: ποιοι είμαστε, τι κάνουμε, πού πάμε; Σίγουρα, η φιλοσοφία μάς δείχνει πώς να ζούμε, όμως η λογοτεχνία μάς δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε πολλές, συναρπαστικές ζωές.

Παρή Σπίνου