Του Παναγιώτη Γεωργουδή
Μπήκε ο Σεπτέμβρης ερωτικός λυγμός της τελευταίας ανάσας του καλοκαιριού, θωπεύει με το γλυκό του φως τη σκληρή αφή των πραγμάτων. Γλυκαίνει του ορίζοντα το ηλιοψημένο πρόσωπο. Τα πουλιά το δειλινό έχουν ένα κελάηδημα οίκτου του πεθαμένου θέρους. Η αναπνοή της Φύσης, -αυτή που πάψαμε να ακούμε και να αισθανόμαστε βαθιά στα σπλάχνα μας ως διαρκή μουσική υπόκρουση, από την αιχμαλωσία της τεχνολογικής τερατογονίας-, μυρώνει ακατάπαυστα τον αιθέρα της ψυχής. Μοσχοβολά στην ατμόσφαιρα γιασεμί τρυφερού ονείρου. Οι ίσκιοι των φυτών είναι ευχές στη ζωή, αλλάζουν μέσα στις αέναες μεταμορφώσεις του φωτός.
Σφιχταγκαλιάζουν το αποχαιρετιστήριο τερέτισμα των τζιτζικιών με τα φθινοπωρινά φυλλώματα λευκών νεφών. Φτιάχνουν προσωρινές προτομές στη μνήμη. Τι να θυμηθούν οι ξεριζωμένοι από τις εστίες τους; Πού να σταθούν οι άρριζοι της μνήμης; Υπάρχει ζωή χωρίς ρίζες σε τόπο και χρόνο; Η ζωή των άρριζων και καταφρονεμένων είναι λευκό κελί στην αχανή άβυσσο του πουθενά. Το φως του Σεπτέμβρη ρευστοποιεί τον όγκο των πολυκατοικιών, δημιουργεί αισθήσεις διαφάνειας, διαυγάζει τα μεγέθη, μετασχηματίζει τις ποσότητες σε οντότητες αξιών. Κάτω από τον αδυσώπητο βούρκο της αγοράς χαράζει πορείες πουλιών. Αίφνης οι θυρωροί κρατούν άναυδοι στα χέρια τους κρεμαστούς κήπους. Aιωρούνται ανάλαφρα με φτερούγες πυκνωμένων οραμάτων πάνω από τη λεηλατημένη ζωή της πόλης. Συνωθούνται σκέψεις Κοινωνίας των Πολιτών. Στης ροδοδάφνης τον ανθό το φως κοσκινίζει Αλήθειες του Χρόνου.
Κρατά στην κρησάρα του την καλοσύνη, το φιλότιμο, το κερνάω άφραγκος, κερνάω τον εχθρό και τον θάνατο. Το κέρασμα χειρονομία ζωής μιας υψηλής πνευματικότητας. Αξίες άδειες από ύλη, κενές από τη βαρύτητα της αγοράς που σε αιχμαλωτίζει στο στομάχι και στην τσέπη. Αξίες ψυχικού δοσίματος δημιουργούν αέναα κύματα μιας παλλόμενης ευτυχίας που δεν έχει αγγίξει ακόμη σύμπασα η «αναπτυγμένη» Δύση. Αντίθετα αυτές τις διαχρονικές αξίες θεωρεί εχθρικές. Γιατί αυτές ακριβώς είναι η στερεή βάση της ανθρωπιάς, της αυθεντικής κοινωνικής συλλογικότητας, της αδερφοσύνης και της βαθύτερης ψυχικής επικοινωνίας. Πολεμά όρθια τον οδοστρωτήρα της αγοράς, της καπιταλιστικής ατομοκεντρικότητας και της σχιζοφρενικής εγωπάθειας. Το φως τού Εμείς κατατροπώνει την αποκρουστική Κίρκη της εξουσίας. Το φως ψηλαφίζει τις γυμνές γυναίκες στις αμμουδιές του Αιγαίου. Ανοίγει βρυσούλες ερώτων στα κύτταρά τους με το πάθος του Αρχίλοχου και τον λυρισμό της Σαπφώς.
Τεντώνει βέλη της γυμνής χαράς. Αποτελειώνει τον αναλώσιμο και εφήμερο μεταμοντέρνο έρωτα, μιας φτηνής εργαλειακής σεξουαλικότητας. Αποσυνθέτει τις κονσέρβες του συμφεροντολογικού βιομηχανικού θεάματος. Ο Ερωτας ξαναγίνεται συμπαντική υπαρξιακή δόνηση στην επαφή με το αναπάντεχο και το απροσδόκητο. Αστραπές συμμετρίας των δύο φύλων αυλακώνουν το Εμείς της ζωής. Κυτταρική σάλπιγγα καθολικής Ποίησης.
