Του Πέτρου Μανταίου

Ηταν ν’ ανέβω στα παιδιά∙ πάω και βλέπω τους εγγονούς μου δυο-τρεις φορές την εβδομάδα∙ όσο ακόμα είναι μικροί, γιατί ούτε που καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα τα παιδιά μεγαλώνουν. Αλλαξε όμως το σχέδιο. Θα κατέβαιναν στην Αθήνα για δουλειές και θα έφτιαχνα φαγητό για μεσημεριανό τραπέζι, οικογενειακό. Οι εγγονοί μου, στην πέμπτη από φέτος ο μεγάλος, στη δευτέρα ο μικρός, τρελαίνονται για «μακαρόνια με κιμά του παππού» (το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί έχει γίνει έμβλημα∙ κάτι σαν επιγραφή εστιατορίου!). Θα μου πεις, ποια παιδιά δεν αγαπούν τα μακαρόνια με κιμά και τα μακαρόνια γενικώς. Αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει (πρωτύτερα από τους Ιταλούς ή τους… Κινέζους). Αλλιώς θα ανέβαινε στην Ελλάδα ο δείκτης παιδικής θνησιμότητας, από… υποσιτισμό.

Εβαλα τον κιμά στο μάτι να σιγοψήνεται και βγήκα δέκα λεπτά να ψωνίσω καλούδια για τα εγγόνια: παγωτά, μπισκότα γεμιστά, κρουασανάκια με κρέμα, ξηρούς καρπούς και όσα άλλα κάνουν ευτυχείς τους παππούδες και… δυστυχείς τους γονείς. Επιστρέφοντας, με το που γύρισα το κλειδί και άνοιξα την πόρτα, ένιωσα σε όλο μου το σώμα το χάδι από τη μυρωδιά φαγητού που ψήνεται. Είχα σχεδόν ξεχάσει, τι σημαίνει να μπαίνεις στο σπίτι σου και να σε υποδέχεται μυρωδιά φαγητού. Αυτό θα πει εστία, σκέφτηκα, δίνοντας στη λέξη σημασία -την πρωταρχική- που δεν είχα δώσει έως τώρα. Εστία! Θαύμασα. Για δες, απόρησα, υπάρχουν ακόμα σπίτια που μπαίνεις και σε καλωσορίζει μυρωδιά φαγητού στην κατσαρόλα! Αυτό λοιπόν έχω πάθει: υπό μία έννοια, αφού δεν… ακούγεται (συνηθίζεται το ρήμα στην κρητική κουζίνα!) μυρωδιά φαγητού στο σπίτι, είμαι… ανέστιος.

Τελευταία φορά που μου μύρισε φαγητό μπαίνοντας στο σπίτι (πάλι κιμάς για μακαρόνια!), ήταν το Σάββατο, 14 Σεπτεμβρίου 2013. Μια μέρα προτού σκοτωθεί, στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτου, η Χριστίνα, η γυναίκα μου.