Της Αννας Δαμιανίδη
Κοντεύω να περπατήσω τη μισή Σκοτία, κάθε δυο καλοκαίρια σχεδόν πηγαίνω εκεί, ιδίως αφότου σπουδάζει το παιδί μου. Εχω επισκεφτεί ένα σωρό πόλεις, έχω διαβάσει ξανά και ξανά ηρωικές ιστορίες, έχω καθαρίσει φοιτητικά διαμερίσματα, έχω αλωνίσει το Εδιμβούργο. Δεν χορταίνω να τη φωτογραφίζω, νομίζω ότι η ομορφιά της χώρας αυτής με έκανε να αγοράσω επιτέλους καλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Μπορεί να αποφεύγω πια τις αίθουσες βασανιστηρίων των μεσαιωνικών κάστρων, την αιματηρή ιστορία όμως κάθε μνημείου που επισκέπτομαι ως επίμονη τουρίστρια, την ακούω υπομονετικά.
Ηρωες που έγιναν αθάνατοι, κι έφτασαν μέχρι τις μέρες μας ως κινηματογραφική σειρά. Μάχες που κόστισαν χιλιάδες ζωές. Κοιλάδες ποτισμένες με πολύ αίμα. Εφιπποι ανδριάντες. Τοίχοι πέτρινοι που υπήρξαν μπουντρούμια, αλλά τώρα είναι φόντο για γαμήλιες πόζες. Ενα σιδερένιο κλουβί κρεμασμένο σε ψηλό πύργο, όπου πέρασε τέσσερα χρόνια η ευγενής που έστεψε βασιλιά τον Μπρους, ο οποίος σκότωσε τον άντρα της αργότερα διότι εκείνος διαφωνούσε.
Αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια, πυρές. Τρομερά πράγματα, που θυμίζουν αν μη τι άλλο ότι στην αγαπημένη Ευρώπη έχουν γίνει για αιώνες φρικαλεότητες σαν αυτές που κάνει τώρα το ISIS. Μόνο που δεν είχαν τότε κάμερες να τις μεταδίδουν σ' όλο τον κόσμο.
Ισως οι τουριστικές αυτές επισκέψεις μού δημιουργούν την εντύπωση πως η ιδέα της οριστικής αποχώρησης της Σκοτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο είναι στραμμένη στο παρελθόν. Παλιοί λογαριασμοί που μερικοί αισθάνονται ότι δεν διευθετήθηκαν όπως θα έπρεπε, άντε ξανά να τους φέρουμε στο τραπέζι.
Και φοβούνται άλλοι ότι από τέτοιους λογαριασμούς, που δεν έκλεισαν σωστά, η Ευρώπη είναι γεμάτη. Κι αν αρχίσουν οι αποσχίσεις δεν θα έχουν σταματημό, κι άλλη δουλειά δεν θα κάνουμε από το να βαθαίνουμε τα σύνορα, την εποχή ακριβώς που ελπίζαμε ότι θα τα σβήναμε σταδιακά. Ας μη μιλήσουμε και για εκείνους που θέλουν να τ' αλλάξουν, που τ' αλλάζουν ήδη, όπως στην Ουκρανία, ας ξορκίζουμε αυτό το ενδεχόμενο.
Οι οπαδοί της απόσχισης έχουν βέβαια σύγχρονα επιχειρήματα, οικονομικά και πολιτικά, που δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Ομως, κακά τα ψέματα, τίποτε πιο συμβολικό δεν υπάρχει στις μέρες μας, ακόμα, από τα έθνη και τα κράτη. Γιατί, τι νόημα έχει να δημιουργούνται νέα κράτη στην Ευρώπη που στοχεύει να γίνει συνομοσπονδία επαρχιών, ή κάτι τέτοιο; Εκτός αν αποφασίσουμε πως μόνο αν τελειώσει η δημιουργία μερικών ακόμα κυρίαρχων κρατών (Καταλονία; Ουαλία; Χώρα των Βάσκων; Βαλονία; και τι άλλο ακόμα;) κι αποσχιστούν όλοι απ' όλους, θα σκεφτούν μετά να παραιτηθούν από ένα κομματάκι κυριαρχίας για την Ενωμένη Ευρώπη. Ζήσε, μαύρε μου, να φας τον Μάη τριφύλλι.
