Γιγαντοαφίσα στην Αβάνα: Αποκλεισμός, η πιο πολύχρονη γενοκτονία στην Ιστορία
Της Χριστίνας Πάντζου
Εκατόν δεκαέξι δισεκατομμύρια, οκτακόσια ογδόντα εκατομμύρια δολάρια. Αυτό το αστρονομικό ποσό καταγγέλλει η Κούβα ότι αποτελεί το σύνολο των ζημιών που έχει υποστεί λόγω του εμπορικού και οικονομικού αποκλεισμού που της έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ εδώ και 52 χρόνια. Οι συνέπειές του στην οικονομία της χώρας και οι επιπτώσεις του σε τομείς όπως η υγεία, η σίτιση και η παιδεία στο διάστημα Απρίλιος 2013 – Ιούνιος 2014 αναλύονται λεπτομερώς σε ντοκουμέντο που θα παρουσιάσει η κουβανική αποστολή στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 28 Οκτωβρίου, όπου για μία ακόμη φορά θα τεθεί σε ψηφοφορία απόφαση για την άμεση άρση του αποκλεισμού.
«Ηθικά απαράδεκτος»
Παρουσιάζοντας τη σχετική έκθεση, ο Κουβανός υφυπουργός Εξωτερικών, Αμπελάρντο Μορένο, επισήμανε ότι δεν υπάρχει στον κόσμο παρόμοιο σύστημα μονομερών κυρώσεων που να έχει επιβληθεί εναντίον μιας χώρας επί τόσο μεγάλο διάστημα. «Το εμπάργκο διατηρείται απόλυτα και στο σύνολό του, ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα, όπως και οι προκάτοχοί του, ενισχύει την εφαρμογή του χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει την επιβολή ενός αποκλεισμού ο οποίος, εκτός από παράνομος, είναι και ηθικά απαράδεκτος», τόνισε ο Μορένο, καταγγέλλοντας τη διαιώνισή του ως «πράξη οικονομικού πολέμου και μορφή γενοκτονίας λόγω της μαζικής, κατάφωρης και συστηματικής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Είναι ενδεικτικό ότι το βέτο στις εξαγωγές έχει στοιχίσει στην Κούβα 3,9 δισ. δολάρια. Οι απώλειες στον τουριστικό τομέα ξεπερνούν τα 2 δισ. δολάρια. Τα διαφυγόντα έσοδα από τη βιομηχανική ανάπτυξη ανέρχονται στα 95,9 εκατ., από τις μεταφορές στα 540 εκατ. και από τις επικοινωνίες στα 34,1 εκατ. δολάρια. Η χώρα ζει σε καθεστώς χρηματοπιστωτικής ασφυξίας, καθώς οι περιορισμοί επεκτείνονται και σε επιχειρήσεις με αμερικανικά κεφάλαια αλλά εγκατεστημένες σε τρίτες χώρες. Στο διάστημα 2009-2014 η κυβέρνηση Ομπάμα έχει τιμωρήσει με αυστηρά πρόστιμα 37 επιχειρήσεις που κατηγόρησε ότι έσπασαν το εμπάργκο. Από το 2004 τα πρόστιμα αυτά έχουν ανέλθει στα 11,5 δισ. δολάρια, με μεγαλύτερο εκείνο των 8,97 δισ. δολαρίων που επιβλήθηκε στη γαλλική τράπεζα BNP Paribas.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος στόχος του αποκλεισμού ακόμη και σήμερα, 52 χρόνια μετά την επιβολή του από την Ουάσινγκτον στις 7 Φεβρουαρίου του 1962, είναι αυτός που εκφράζεται ανενδοίαστα στο τότε μνημόνιο του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών για Υποθέσεις του Δυτικού Ημισφαιρίου, Λέστερ Μάλορι: «Η πρόκληση πείνας και απόγνωσης και η ανατροπή της κυβέρνησης». Αντιδρώντας σε αυτή την ενορχηστρωμένη προσπάθεια καθεστωτικής αλλαγής μέσω της εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού, από το 1992 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάθε χρόνο υπερψηφίζει (μη δεσμευτική) απόφαση για άμεση άρση του οικονομικού αποκλεισμού. Πέρσι η σχετική απόφαση εγκρίθηκε με 188 ψήφους υπέρ και μόνες τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να ψηφίζουν κατά.
Μέλη του Κογκρέσου, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, έγκριτα αμερικανικά think tanks έχουν ζητήσει να δοθεί τέλος στον αποκλεισμό. Το ίδιο και η αλλεργική στον καστρισμό κουβανική κοινότητα στο Μαϊάμι, με το σκεπτικό ότι, αντί να αποδυναμώσει το καθεστώς, το έχει ενισχύσει. Η Χίλαρι Κλίντον τον Ιούνιο, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό HBO, ανέφερε ότι η κατάργηση του εμπάργκο θα βελτίωνε τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Λατινική Αμερική. Και σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση για το Atlantic Council, το 56% των Αμερικανών τάσσεται υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Κούβα.
Αντ’ αυτού, στις 6 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε τη συνέχιση του εμπάργκο για έναν ακόμη χρόνο δηλώνοντας πως «η παράταση ανταποκρίνεται στα εθνικά μας συμφέροντα». Η Κούβα δεν παραμένει απλώς στην αμερικανική λίστα των «εχθρικών χωρών» αλλά και των κρατών που προωθούν την τρομοκρατία. Σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, γνωστούς χρηματοδότες εξτρεμιστών ισλαμιστών, που αποτελούν εξαίρετους συμμάχους των ΗΠΑ.
