Του Τάσου Παππά
Αν ισχύει η πληροφορία ότι ο αρεοπαγίτης-εισηγητής θα προτείνει στο Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου να γίνει δεκτή η αίτηση του υπουργείου Οικονομικών για αναίρεση της απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που διέταξε την άμεση επαναπρόσληψη των καθαριστριών, τότε θα έχουμε μια καραμπινάτη υπόθεση μεροληπτικής Δικαιοσύνης, δηλαδή Δικαιοσύνης που συντονίζει τα βήματά της με την εξουσία. Απ’ αυτές εδώ τις στήλες και με διάφορες αφορμές έχουμε επισημάνει ότι είναι βολικά μυθεύματα όσα διακινούν επίσημα χείλη περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, ότι ορισμένες αποφάσεις που πάνε κόντρα στις επιλογές του σκληρού πυρήνα της εξουσίας συνιστούν εξαίρεση και ότι το βασικό επιχείρημα περί προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, που επικαλούνται οι υψηλόβαθμοι δικαστές για να δικαιολογήσουν τις σαφώς αντεργατικές αποφάσεις τους, είναι προδήλως μαχητό, γιατί η έννοια του δημοσίου συμφέροντος δεν είναι μια ουδέτερη ιδεολογικά έννοια, αφού δεν υπάρχουν τέτοιες σε ταξικές κοινωνίες. Είναι βέβαιο ότι ο αρμόδιος εισηγητής θα στηρίξει το σκεπτικό του πάνω σ’ αυτόν τον όρο. Το έχουν κάνει συνάδελφοί του στο παρελθόν, με κορυφαίο παράδειγμα το ζήτημα του Μνημονίου. Επί της ουσίας θα πρόκειται για μια απόφαση με πολλούς αποδέκτες.
Ο πολύμηνος αγώνας των καθαριστριών μπορεί να κέρδισε τη συμπάθεια της κοινής γνώμης και να προκάλεσε το ενδιαφέρον ακόμη και προσωπικοτήτων από το εξωτερικό, όμως χάλαγε την πιάτσα γιατί έδειχνε τον δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσουν κι άλλες χειμαζόμενες κοινωνικές ομάδες. Η επίμονη αντίστασή τους με την καθημερινή παρουσία τους έξω από το υπουργείο Οικονομικών και το κίνημα αλληλεγγύης που είχε αναπτυχθεί ήταν αγκάθι στο πλευρό του συστήματος. Προσπάθησαν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι με το καλό (υποσχέσεις), προσπάθησαν με το άγριο (καταστολή), αλλά απέτυχαν να κάμψουν το φρόνημα των καθαριστριών. Επιχειρούν να το κάνουν τώρα με όπλο τη Δικαιοσύνη. Αυτοί που δεν δίστασαν να φασκιώσουν το Σύνταγμα και τους νόμους, θα μιλήσουν για την ανάγκη να γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης και για την υποχρέωση όλων των πολιτών να λειτουργούν εντός των ορίων που υπάρχουν σ’ ένα κράτος δικαίου.
Οι καθαρίστριες κάνουν λάθος επάγγελμα. Αν φόραγαν στρατιωτική στολή ή τήβεννο, θα είχαν σίγουρα καλύτερη τύχη. Μπορεί να έπαιρναν και αναδρομικά αυξήσεις. Τώρα ας ζήσουν στην ανεργία γιατί προέχει η σωτηρία της πατρίδας. Πώς το λένε οι θεωρητικοί του δικαίου; Οτι η Δικαιοσύνη είναι το καταφύγιο των φτωχών και των αδύναμων; Κάπως έτσι…
