Του Γιώργου Σταματόπουλου
Οσο διαολόστελναν τον καιρό για τις βαριές και δυνατές βροχές του, που έπλητταν τα γεννήματά τους, όσο καθύβριζαν την κυβέρνηση ως υπεύθυνη για την ανέχεια του κόσμου και την ανεργία, τόσο αυτοί (ο καιρός και η κυβέρνηση) επέμεναν με την τακτική τους (συνέχιση των βροχών και σχεδόν επίδειξη ξετσιπωσιάς εκ μέρους των κυβερνώντων, των σωτήρων, μην ξεχνιόμαστε…). Στο τέλος έκλεισαν τους δέκτες για ν’ αποφύγουν τουλάχιστον να ακούνε και να βλέπουν τους κυρίαρχους (κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια που δουλεύουν ασταμάτητα και ακούραστα για να προβάλλουν την εθνοσωτήρια προσπάθεια της δικομματικής κυβέρνησης).
Η Κεντροδεξιά συνεστήθη (φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές) μετά κόπους τεσσάρων δεκαετιών… Τους βλέπεις στα χωριά, που πλέον βαδίζουν χέρι χέρι, εκεί που άλλοτε οχυρώνονταν στα φανατικά ταμπούρια τους και αντάλλασσαν κατάρες και κατηγορίες, εμέσσοντας τον κίβδηλο κι επίπλαστο, βολεμένο εαυτό τους. Χωρίς συστολή, χωρίς τσίπα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Αυτοί κάνουν τη δουλίτσα τους και ημείς άδομεν… Η κοινωνία, τυφλωμένη από τον φόβο και μαγεμένη από την αίγλη τού των πολλών βολέματος, κάπου βόσκει. Αυτό το κάπου δεν είναι κάτι άγνωστο, είναι εδώ, η κάθε μέρα (μας), αλλά, πλέον, πάψαμε να το αναγνωρίζουμε· τόσο σκοτεινή η φυλακή του μνημονίου, τέτοια η σύγχυση που σκορπίζει. Κάπου, λοιπόν, πρέπει να επαναπροσδιοριστεί η κοινωνία· να λείψουν οι εξυπνακισμοί και οι λεκτικοί τσαμπουκάδες της Αριστεράς (των άλλων τα δολερά κι επικίνδυνα κουσούρια τα ξέρουμε). Δεκαετίες και γενιές έχουν παρέλθει· τα σκ… και το κράτος, η εξουσία έχουν εξεταστεί από όλες σχεδόν τις πλευρές. Αλλά όλοι γύρω από το κράτος διαβιούμε, αφού αυτό καταστήσαμε και αποδεχτήκαμε ως κύριο εκφραστή της πολιτικής. Η πολιτική, όμως, ουδεμία σχέση έχει με το κράτος διότι πολιτική σημαίνει δημοκρατία, σημαίνει ότι η κοινωνία έχει θεσμικό ρόλο.
Φέξε μου και γλίστρησα, θα πει κάποιος και ίσως να ‘χει δίκιο μετά την επικράτηση των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών (ολιγαρχιών). Το μικρό μέγεθος των σημερινών πολιτικών θα μπορούσε να προβληματίσει την κοινωνία για το μέλλον που της επιφυλάσσουν, αλλά πού τέτοια εξέλιξη… Συνηθίσαμε, φαίνεται, σε μικρά μεγέθη, επαναπαυτήκαμε και αυτοί που τα αποδεχόμαστε και όσοι τα κατακρίνουμε. Κάτι σαν αδιέξοδο.
Μπορεί και να είναι αδιέξοδο, ας μη μοιρολατρούμε εντούτοις. Ολο και κάτι γίνεται, όση σήψη κι αν μας περιβάλλει, όσο ατελείωτος κι αν είναι ο βούρκος της εξουσίας, της σχέσης, μάλλον, εξουσίας-κοινωνίας. Ουδείς είναι από τη φύση του δημοκρατικός ή ολιγαρχικός (Λυσίας), η ουσιαστική όμως ανισότητα ενώπιον του νόμου έχει γίνει αποδεκτή από τις αδύναμες τάξεις ως φυσική κατάσταση. Το μόνο που επιζητεί η άρχουσα τάξη είναι η υπακοή· το έχει επιτύχει, πόσω μάλλον που η κοινωνία (οι πληβείοι) έχουμε σχεδόν αποδεχτεί την ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Η ιδεολογία όμως αυτή αποσυντίθεται. Αντί να ξεσηκωθούμε αρκούμεθα στην αναπόφευκτη συρρίκνωση των ελευθεριών μας, στην κατάλυσή τους· όχι;
