Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή

Αυτή η ιστορία με τον ΕΝΦΙΑ μάς χάρισε, εντέλει, μοναδικές στιγμές. Από την πρώτη ώρα της εξαγγελίας και εφαρμογής του, καταμεσής του θέρους, μέχρι πρόσφατα που ψηφίστηκε η τελευταία τροπολογία στο θερινό τμήμα της Βουλής με τις περιβόητες βελτιώσεις. Και τι δεν είδαν τα μάτια μας! Κατσάβραχα να υπερφορολογούνται «κατά λάθος» σε ύψος δεκαπλάσιο σε σχέση με το «χαράτσι» των προηγούμενων ετών. Οργίλους κυβερνητικούς βουλευτές να επιτίθενται εκ τηλεοπτικών παραθύρων ή μέσω διαρροών σε φίλια ΜΜΕ στον υπουργό Οικονομικών, με δριμύτητα και άκομψες εκφράσεις, «απαιτώντας» αλλαγές. «Αγχωμένες» κυβερνητικές υπηρεσίες να επεξεργάζονται «βελτιώσεις» με εντολή, μάλιστα, του ίδιου του πρωθυπουργού. Βουλευτές της συμπολίτευσης, που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι δεν θα υπερψηφίσουν το μέτρο, να αντικαθίστανται από το γ΄ θερινό τμήμα. Και άλλα πολλά και εξίσου χαριτωμένα, όλα υποκριτικά και αναληθή. Μια καλοστημένη παράσταση από έναν πολύπειρο θίασο, που αξίζει να τον χειροκροτήσουμε για τον επαγγελματισμό του.

Το επικοινωνιακό κόλπο, φτηνό και παλιό. Πολυδουλεμένο, αλλά διαχρονικά αποτελεσματικό: πρόκειται να ανακοινωθεί ένα μέτρο που θα πλήξει βάναυσα πλατιά κοινωνικά στρώματα. Τα παπαγαλάκια των κατεστημένων ΜΜΕ κινδυνολογούν ασύστολα για μερικές μέρες, πολλές φορές μέσω τηλεοπτικών ρεπορτάζ επενδυμένων με επιβλητική μουσική, ώστε να πανικοβληθεί ακόμη περισσότερο ο ανυποψίαστος τηλεθεατής. Προετοιμάζουν το σαστισμένο ακροατήριο για τα χειρότερα και την επερχόμενη «καταστροφή». Εντέλει, η κυβέρνηση ανακοινώνει τα προαποφασισμένα στυγνά της μέτρα σε ελαφρώς ηπιότερη μορφή από την πολύ ακραία που, βάσει σχεδιασμού, αναμεταδόθηκε από τους επικοινωνιακούς της διαύλους. Η σκοπιμότητα εμφανής: εμείς όλοι, οι πολίτες της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, να αισθανθούμε ψυχολογική ανακούφιση που τα χειρότερα –«ευτυχώς!»– δεν ήρθαν. Τι κι αν βρίσκονται πια μπρος στα μάτια μας ως τετελεσμένο γεγονός, νομοθετημένα και θεσμοθετημένα; Ταυτόχρονα, διάφοροι «κυβερνητικοί κύκλοι», από βουλευτές μέχρι εντεταλμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, εντοπίζουν «λάθη» και εγκαλούν την κυβέρνηση προκειμένου να τα «διορθώσει».

Μοναδικό κερδισμένο κάθε φορά, το κατεστημένο που διαχειρίζεται την εξουσία. Περνάει το μέτρο που ήθελε στη μορφή ακριβώς που είχε προαποφασίσει. Η πρωθυπουργική εικόνα ενισχύεται, καθώς ο «προνοητικός» και «φιλεύσπλαχνος» πρωθυπουργός παρεμβαίνει και διορθώνει τις «γκάφες» των υφισταμένων του. Αυτοί οι τελευταίοι, εκ του πονηρού, παρουσιάζονται συστηματικά ως ατζαμήδες, προκειμένου να πιστέψουμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της κραυγαλέας ανικανότητάς τους. Στην πραγματικότητα, μάλλον πρόκειται για άψογους εκτελεστές ενός εξαιρετικά οργανωμένου πλάνου. Και οι κυβερνητικοί βουλευτές που «σηκώνουν» την παντιέρα του αντάρτικου, επίσης πετυχαίνουν τους σκοπούς τους: χαϊδεύουν τ’ αυτιά του ακροατηρίου τους με ανέξοδους τσαμπουκάδες. Εκτονώνουν κομμάτι της λαϊκής αγανάκτησης, εμποδίζοντας διαρροές δυσαρεστημένων ψηφοφόρων προς άλλους πολιτικούς χώρους. Δημιουργούν προσδοκία στην κοινωνία παραπλανώντας την με την ψευδαίσθηση ότι στον πολιτικό μηχανισμό που κυβερνά, υπάρχουν διαφωνούντες και αντιστάσεις, άρα και ελπίδα για αλλαγή ρότας. Πρωτίστως, όμως, επιτυγχάνεται ο κύριος στόχος: αυτός του μαζικού αποπροσανατολισμού μας. Ασχολούμαστε με τους υποτιθέμενους ενδοκυβερνητικούς κλυδωνισμούς μπουχτισμένοι από τη σχετική παραφιλολογία που μας κοινοποιείται με κάθε πιπεράτη λεπτομέρεια από τα ΜΜΕ. Και, την ίδια ώρα, ο ΕΝΦΙΑ είναι εδώ. Καταδυναστεύει τη ζωή μας, υπερβαίνοντας οποιαδήποτε κλασική ή σύγχρονη πολιτική και οικονομική θεωρία. Ειδικά όταν μια κοινωνία βρίσκεται βυθισμένη σε ύφεση και ανεργία.

Σπάνια στην Ιστορία βρέθηκε καθεστώς να δαιμονοποιεί την πρώτη κατοικία σε τέτοιο βαθμό. Ενα μέτρο που δεν βελτιώνεται, δεν εξωραΐζεται, δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Αντιαναπτυξιακό και ισοπεδωτικό, ακραίο και παράλογο. Το μόνο που μπορεί κανείς να πράξει με τον ΕΝΦΙΑ είναι να τον καταργήσει! Κάνει τον πρόγονό του, το περιβόητο «χαράτσι» του αντισυνταγματολόγου, να μοιάζει με χαρτζιλίκι. Ξεχάσαμε την αγανάχτηση που μας πλημμύρισε όταν το επέβαλε μια ωραία πρωία προσφέροντάς μας ως θυσία για να εξευμενίσει τους προϊσταμένους κι εντολείς του. Το ξανακάνει τώρα, με πρόθυμους συνοδοιπόρους τούς άλλοτε «άσπονδους» εχθρούς του, κι ας καγχάζουν περί του αντιθέτου στην οθόνη. Θα κάνουν τα πάντα προκειμένου την ώρα της κάλπης, που μάλλον πλησιάζει, να ξεχάσουμε ξανά. Στην κάρτα μνήμης που μας έχουν εμφυτεύσει, πρέπει να καταγραφούν οι θεατρινισμοί με τις «βελτιώσεις» και τα «αντάρτικα» κι όχι η απόλυτη συνενοχή όσων τελικά συνηγόρησαν. Το βέβαιο είναι πως έχουμε να δούμε κι άλλες ωραίες παραστάσεις.