Του Γιώργου Σταματόπουλου
Η αποκάλυψη της «Εφ.Συν.» για τις αδελφές σχέσεις κυβέρνησης και Χρυσής Αυγής, μιας δηλαδή δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης που στηρίχτηκε στις ψήφους των πολιτών με ένα ναζιστικό μόρφωμα που βεβαίως και αυτό ψηφίστηκε από Ελληνες πολίτες, ήταν ήσσονος (!) σημασίας για την ίδια την κυβέρνηση αλλά και για τα πολιτικά κόμματα που έχουν «εισβάλει» στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αντί να απαιτηθεί από όλους η παραίτηση του πρωθυπουργού, που, όπως αποδεικνύεται, γνώριζε τα πάντα, οι περισσότεροι υπηρέτες του πολιτικού συστήματος (αλλά τι υπηρέτες, κέρβεροι!) απλώς, σφυρίζουν κλέφτικα, φοβούμενοι προφανώς μη χάσουν τη θεσούλα τους. Οζει ο πολιτικός (κυβερνητικός) βίος της χώρας.
Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ αξιολογούν την επίσκεψη του προέδρου τους στο Βατικανό ως πολυτιμότερη για την πορεία του κόμματος από τη συνταρακτική αποκάλυψη των σχέσεων κυβέρνησης – Χρυσής Αυγής. Τι να πει κανείς. Είναι αλλού οι άνθρωπoι, φέρονται ως νήπια, πολιτικά. Στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν οπωσδήποτε την εξουσία, χάνουν το πολιτικό κριτήριο και υποπίπτουν σε λαϊκιστικές πράξεις (κοινωνικό πρόγραμμα, επισκέψεις σε θρησκευτικούς ταγούς κ.ά.). Ας πούμε ότι όλα τούτα τα λαϊκιστικά είναι αποδεκτά από πολλούς, ως απαραίτητα να γίνουν από έναν επίδοξο κυβερνήτη. Το να μην ξεσηκώσουν όμως τον τόπο για τη σχέση της κυβέρνησης με μια αποδεδειγμένα εγκληματική ναζιστική οργάνωση συνιστά δικό τους πολιτικό έγκλημα· δεν υπερασπίζονται καν τους ψηφοφόρους τους που τους τίμησαν με την ψήφο τους ακριβώς για να αποφευχθούν φαινόμενα δράσης ναζιστών. Είναι κρίμα. Ούτε πικρά δεν μπορεί κάποιος εχέφρων να χαμογελάσει. Αλλά δεν πάνε πίσω και τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα της Βουλής. Ολα στον ρυθμό του κλέφτικου. Ακόμη και η ευαίσθητη και κατά κανόνα αντιφασιστική ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ επίσης. Κάτι δηλωσούλες καταδικαστικές και αμέσως μετά «πάμε γι’ άλλα» ή «εις άλλα με υγείαν».
Τουλάχιστον ερμηνεύει πλέον ο ελληνικός λαός τη βία και την τρομοκρατία των χρυσαυγιτών χωρίς ουδείς να τους ενοχλεί. Ηξεραν οι χρυσαυγίτες ότι έχουν ασυλία, ότι η κυβέρνηση τους προστάτευε και βιαιοπραγούσαν ασύστολα· η αστυνομία αλλά και η Δικαιοσύνη ήσαν με το μέρος τους, έδειχναν μια ανυπόφορα αντιλαϊκή ανοχή κι αν δεν προέκυπτε η στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο Μπαλτάκος και η παρέα του θα εξακολουθούσαν να αλωνίζουν και να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό, μολύνοντας θεσμούς και απειλώντας την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Θα πει κανείς αυτούς τους πολιτικούς έχουμε, τι να κάνουμε; Ελα, ντε. Αφού μας έπεισαν (;) ότι μόνο έτσι υπάρχει η πολιτική δραστηριότητα των κοινωνιών, καλά να πάθουμε, είναι και δικό μας το φταίξιμο. Ποιος ξέρει; Ισως, Πάπα επιτρέποντος, αλλάξουν μυαλά εκείνοι που θα στελεχώσουν τη μελλοντική αριστερή κυβέρνηση, εάν, βεβαίως, αποκτήσουν ικανή πολιτική συνείδηση και σοβαρότητα, μακριά από ανέξοδα «θα».
