Ολα στο πεζοδρόμιο καταλήγουν. / Οι πάπυροι, τα παλίμψηστα και οι περγαμηνές…
Δημήτρης Νανούρης – «Στου πουθενά τη μέθη»
Εχω πολλούς φίλους που είναι συνειδητά οργανωμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Καλά κάνουν. Επιλογές είναι αυτές. Ενίοτε δεν τα πάω καλά μ’ εκείνους που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους έτσι και τολμήσεις να θίξεις την αριστεροσύνη τους.
Μεταλλάσσονται αίφνης στους πιο απηνείς διώκτες της αντίθετης άποψης· ειρωνεύονται, λοιδορούν, απαξιώνουν, βυσσοδομούν, ευτυχισμένοι -λες- στην απολυτότητα, τη μοναδικότητα της δικής τους επιλογής. Αρνούνται το μύχιο, τα δάκρυα, το γέλιο, το χιούμορ, την ποίηση· αρκούνται στον αριστερό ορθολογισμό τους και άντε μετά να τα βγάλεις πέρα μαζί τους εσύ (ο οποιοσδήποτε), ταπεινός και φτωχός φίλος της ελευθερίας της έκφρασης. Αδιαφορούν για το αν αυτός ο ορθολογισμός οδηγεί σε εγκλήματα, όπως λ.χ. αδιαφορούν οι ορθολογιστές της ελεύθερης αγοράς και του κεφαλαίου για τη μόλυνση του πλανήτη, την καταστροφή των δασών· εφόσον αυτά αποφέρουν κέρδη θα γίνουν, ο Θεός να κατέβει στη γη.
Δεν δίνουν έτσι σημασία στον ψυχολογικό τομέα των ανθρώπων που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις· δεν συμπάσχουν!
Μακιαβελικοί, όσο κι αν βδελύσσονται την ιδεολογία του ρεαλισμού που λανσάρισε ο Ιταλός διανοούμενος στη μοντέρνα πολιτική σκέψη. Αλλά οι φίλοι αποδέχονται ως ρεαλισμό τον ρεαλισμό του κόμματος, όχι τον δικό τους, όχι της κοινωνίας. Ολα υπάρχουν πλέον όχι για την ανακούφιση των πολλών, αλλά για την εγκαθίδρυση του κόμματος στην εξουσία. Παρ’ όλα αυτά διακηρύσσουν την πίστη τους σε μια συνεργατική, δημοκρατική κοινότητα σ’ έναν κόσμο χωρίς εθνικά σύνορα. Πάντα είχαν σηκωμένη τη μύτη, τελευταία, όμως, κοιτάζουν μόνο τ’ αστέρια του ουρανού, της φαντασίωσής τους ως κυβερνητών. Μην κοψολαιμιάσουν μόνο, αλλιώς καλά κάνουν, τόσο είναι το μπόι που απέκτησαν και μέτρησαν σ’ όλους εμάς. Ηδη είναι βολεμένοι σε θεσούλες του κόμματος· φαντάζομαι τι θα συμβεί όταν (οψέποτε) αποκτήσουν τα ηνία που κουμαντάρουν έναν τόπο, έναν λαό.
Χάθηκε η κουλτούρα της ειλικρίνειας, της αξιοπρέπειας, της δωρικότητας και μαζί της χάθηκε και το μέτρο στ’ ανθρώπινα. Πώς αλλιώς; Αργεί η ώρα που οι άνθρωποι θα αποφασίζουν για τον εαυτό τους: την ασφάλεια, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία (τους), το ξέρουν καλά αυτό οι μακιαβελικοί ορθολογιστές της Αριστεράς και τρέχουν να προλάβουν, ν’ αρπάξουν την εξουσία. Καλά. Μην κάνουν έτσι. Δεν θα τους εμποδίσει κανείς. Ας είναι λίγο επιεικείς με τους αντιμακιαβελικούς, τους φτωχούς απογόνους των Κυνικών και των Σκεπτικών· δεν θα χαθεί ο θώκος (τους) εάν ακούγονται λίγο διαφορετικές φωνές, τι διάολο.
Μερικοί (φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ) καταλαβαίνουν το πολύπλοκο των κοινωνικών σχέσεων, επινεύουν στις αντιρρήσεις εκείνων που φοβούνται το απόλυτο και τη μοναδικότητα· μερικοί, όμως. Οι πλείστοι, λάβροι, για να παραφράσουμε τους πλείστους κακούς του Βίαντος του Πριηνέως.
Α, είναι και μερικοί που εξετάζουν το λεξιλόγιο, αρνούνται την ύπαρξη λόγιας και δημοτικής, τη συμπόρευσή τους εννοώ. Εντάξει. Πού να βρεθεί άκρη. Ολοι έχουν έναν ρόλο και πρέπει να τον παίξουν όσο καλά μπορούν. Ολοι μας, εννοείται. Ε, καλόν θα ήτο εάν αυτοσχεδιάζαμε· η ανυπακοή είναι ελευθερία ούτως ή άλλως, ο κόσμος να χαλάσει…
