Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δεν είναι ώρα για ενδοαριστερές διενέξεις, μου λέει φίλος εξ αφορμής του χθεσινού σημειώματος. Επίσης, άλλη φίλη διαμαρτυρήθηκε για το κείμενο της Δευτέρας (σκέτη μαυρίλα ήταν, μου λέει, ενώ η κοινωνία χρειάζεται αισιόδοξα μηνύματα). Μάλιστα.
Ο κόσμος καίγεται και ο μικρόκοσμος δυσανασχετεί όχι για την πυρκαγιά αλλά γιατί δεν βρίσκουμε τις κρήνες κατάσβεσης. Δίκιο έχει (ο μικρόκοσμος). Μπορείς, όμως, να είσαι μες στην τρελή χαρά όταν σε πνίγουν η ανάγκη και η επιβίωση; Εάν δεν μπορείς, μου αντιστρέφουν, να πάψεις να γράφεις. Αποφεύγω τα κατάλληλα σημεία στίξης. Πρέπει να βάλω στον νου μου (όλοι μας τέλος πάντων, που δεν αντέχουν τη δικομματική τυραννία) ότι το πρόβλημα δεν είναι η ψιλοοίησις της Αριστεράς αλλά το πώς θα φύγει η κυβερνητική γάγγραινα. Ας πάει, λοιπόν, και το παλιάμπελο προκειμένου να δούμε μια αριστερή κυβέρνηση.
Είναι σοβαροί οι φίλοι που έχουν αυτή τη γνώμη, την οποία σαφώς σέβομαι, αλλά μου προκαλεί ανατριχίλα, όπως και πολλοί δημοσιολογούντες αριστεροί άνθρωποι. Δηλαδή τι να κάνουμε; Να δεχτούμε αγόγγυστα τα όσα μας ξεφουρνίζουν ανιστόρητοι πολιτευτές και δήθεν δημοσιογράφοι; Να υποκύψουμε στην ευτέλεια; Να γράφουμε ύμνους για το θαύμα της ζωής (εδώ που τα λέμε, το έχουμε πράξει συχνάκις…) την ώρα που η ζωή βιάζεται από τυχάρπαστους εξουσιομανείς; Η σιωπή, όπως προτάθηκε από τη φίλη, είναι μια λύσις: ναι, αλλά η εξουσία χαμογελά αυτάρεσκα, χαιρέκακα, με βεβαιότητα ότι η πλέμπα παραμένει ως έχει, χωρίς κίνητρα να γίνει κοινότητα, κοινωνία, πολιτεία. Αρα η σιωπή είναι ήττα, προσωπική τε και κοινωνική και, γιατί όχι, πολιτική.
Εάν το πρόβλημα είναι η, υποταγμένη ούτως ή άλλως, κυβέρνηση και εάν αυτή η κυβέρνηση εκδιωχθεί θα σωθούμε ως χώρα, τότε ζήτω που καήκαμε. Το πρόβλημα μάλλον είναι η συνείδηση όλων που διαμορφώνεται όχι από την ανάγκη επικοινωνίας αλλά από το πάθος για κατάληψη της εξουσίας, έστω και με αριστερές κορόνες. Εάν τούτη η κυβέρνηση δεν πέσει σαν ώριμο (σεσηπός) φρούτο, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας διότι τι άλλο χειρότερο μπορεί να μας συμβεί; Να πέσει ο ουρανός με τ’ άστρα στη χαζοχαρούμενη κεφαλή μας; Να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί;
Μπορούμε να ‘μαστε αισιόδοξοι εφ’ όσον διακηρύττουμε ότι η απαισιοδοξία που έχει επικρατήσει μπορεί να εξαλειφθεί, να γίνει εφαλτήριο κοινωνικών αγώνων και αναζήτηση εναλλακτικής πολιτικής. Ποιος λέει «όχι» στη ζωή; Οι εξουσιαστές μόνο, που τη βιάζουν καθημερινά. «Οχι» στην (οποιαδήποτε) εξουσία, λοιπόν.
