Του Γιώργου Σταματόπουλου
Γνωρίζουν καλώς τι λένε και τι πράττουν οι σημερινοί πολιτικοί. Κυρίως εξυπνακίζουν, κατηγορούν ασύστολα χωρίς καμία υποχρέωση να εισκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία για τις κατηγορίες τους. Επίσης υβρίζουν ανενδοίαστα υποβιβάζοντας έτσι την πολιτική διαμάχη, ευτελίζοντας την επικοινωνία, εκφυλίζοντας, τέλος, την έννοια πολιτικό ζώο (ας μη γίνει λόγος για κοινωνικό ή αισθητικό ή πολιτισμικό ζώο· αυτά είναι για τους αφελείς και τους έξω από την εξουσία ανθρώπους της μάζας). Ετσι μας βλέπουν και αναλόγως μας αντιμετωπίζουν, επικουρούμενοι σφοδρά από τους υπηρέτες της στιγμής, τους δημοσιογράφους, όπως έχουν αποκληθεί εδώ και περίπου δύο αιώνες.
Ας πούμε -μέσω άλλων- λίγα λόγια για τη δημοσιογραφική «οικογένεια». Είναι λοιπόν «εκείνη η κοινωνική ομάδα που παρεμβλήθηκε σαν γλοιώδης κόλλα ανάμεσα στις επιστήμες. (…) Το δημοσιογραφικό έντυπο παίρνει τη θέση της Παιδείας και όποιος εξακολουθεί να έχει αξιώσεις για μόρφωση στηρίζεται πια -έστω κι αν είναι ο ίδιος επιστήμονας- σ’ αυτό το ενδιάμεσο κολλητικό στρώμα που στοκάρει τους αρμούς ανάμεσα σε κάθε κοινωνική τάξη, σε κάθε τέχνη, σε κάθε επιστήμη…» (Νίτσε, «Μαθήματα για την Παιδεία» – «Ροές»).
Ξέρουν λοιπόν οι πολιτικοί για εμάς, εδώ και ικανότατες δεκαετίες, γι’ αυτό και μας χειρίζονται όπως θέλουν. Στο «θεάρεστο» όμως έργο τους να μας σώζουν μια ζωή από το χάος και να διαλαλούν ότι μόνο για το καλό μας «αγωνίζονται» έχουν κι άλλους επίκουρους, χωρίς τους οποίους το έργο τους δεν θα ήταν πλήρως πεπυργωμένο.
Αυτοί οι άλλοι δεν είναι παρά οι αξιοσέβαστοι δικαστές μας, οι οποίοι ουδέποτε τους τράβηξαν το αυτί όταν έβλεπαν (και ποιος δεν το βλέπει…) ότι οι πολιτικοί της χώρας έχουν ξεσαλώσει στις οθόνες και δεν ξέρουν τι λένε, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός βγαίνει και τρομοκρατεί ότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα φύγουν οι καταθέσεις από τις τράπεζες. Πού είναι ένας τυπικός δικαστής, ανεξάρτητος και λαόφιλος να βάλει τον πρώτο πολίτη (έστω τον δεύτερο) στη θέση του; Πουθενά. Απουσιάζουν όλοι. Οπως απουσιάζουν και οι δημοσιογράφοι. Οι λίγοι που εμφανίζονται απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα ή τους τυλίγει ένα μυστήριο πέπλο σιγής, το πέπλο των προθύμων, των εξουσιόπληκτων, των βολεμένων.
Ετσι έχουν (κάπως) τα πράγματα, εξ ου και ο εκφυλισμός του δημοκρατικού (στα μέτρα τους) πολιτεύματος: η χυδαιότητα, ο κυνισμός, ο αμοραλισμός της κυβερνητικού εκπροσώπου και του κοινοβουλευτικού επίσης εκπροσώπου του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας καθώς και η πρωθυπουργική ολιγότης.
Γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει στην κορυφή της ενημέρωσης και του δικαίου. Γι’ αυτό μας έχουν γράψει κανονικά, όπως μόνο οι ίδιοι ξέρουν. Πού, τέλος, να βρεθεί το κουράγιο για ριζική ανατροπή;
