Του Ν. Ασημακόπουλου
Ο Αγγελος Αναστασιάδης μπορεί στην πραγματικότητα να είναι καλύτερος προπονητής από τον Μίτσελ. Σίγουρα καταφέρνει να κοουτσάρει άψογα οποιαδήποτε ομάδα και διεκδικεί πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, ανάλογα και με το υλικό που διαθέτει.
Ομως χάνει, και σε πρεστίζ και σε επαγγελματικές ευκαιρίες, από τον τρόπο με τον οποίο μιλάει και συμπεριφέρεται μέσα ή έξω από τα αποδυτήρια τις υπόλοιπες ώρες. Μπορεί, δηλαδή, να έχει ενδιαφέρουσες ιδέες και να είναι αυτό που λέμε «κανονικός προπονητής» για τα φτωχά δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά χαλάει τη συνολική του εικόνα όταν βγει παραέξω κι αρχίσει να επικοινωνεί με τους ποδοσφαιριστές ή με τους οπαδούς της ομάδας του και όχι μόνο.
Την αφορμή για τη σίγουρα ακραία αλλά διδακτική σύγκριση μου την έδωσε η χθεσινή συνάντηση του Ισπανού με τους ρεπόρτερ που καλύπτουν τα θέματα του Ολυμπιακού. Ανοιχτό μυαλό… Εύστοχες παρατηρήσεις… Χιούμορ… Δηλητηριώδεις ατάκες ακόμη και για τον Μαρινάκη… Σαφέστατες απαντήσεις που δεν δέχονται παρερμηνείες… Μια απολαυστική κουβέντα που μερικές φορές ξέφευγε από τα στενά όρια του ποδοσφαίρου, δείγμα του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρεται και μεταχειρίζεται τους παίκτες, έχοντας τους πάντες σούζα χωρίς να ανοίγει μύτη!
Αν πάμε λίγο παλιότερα, όταν ο Αναστασιάδης βρισκόταν σε μεγάλο κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός, με απαιτήσεις πάνω-κάτω σημερινού Ολυμπιακού, θα δούμε τις διαφορές.
Αντιγράφω από το βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου ο οποίος περιγράφει τη σκηνή του αποχαιρετισμού, όταν απολύθηκε ο Αγγελος επειδή (όπως έλεγαν) η κουλτούρα του και η αισθητική του δεν συμβάδιζαν με τα στάνταρ του συλλόγου: «Αγκάλιασε και φίλησε όλους τους παίκτες. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος βούρκωσε. Οταν, όμως, ο προπονητής πλησίασε τον Σόουζα, να τον ασπαστεί κι αυτόν, ο Πορτογάλος αρνήθηκε. Ηταν ένα ρέκβιεμ μιας σκληρής προσωπικής αντιπαράθεσης», την οποία, να προσθέσω εδώ, την είχε και με τον Φλίπσεν και με έναν σωρό άλλους, κυρίως ξένους, που τον ανάγκασαν να πει τότε την περίφημη ατάκα «όσοι δεν είναι μαζί μου… Θάνατος», που σήμανε ουσιαστικά και το τέλος του.
