Του Ν. Ασημακόπουλου

Να, λοιπόν, που το «επάγγελμα Αλβέρτης» πέρασε από το μπάσκετ στο ποδόσφαιρο, μέσω του Γιώργου Καραγκούνη. Ο «εμβληματικός αρχηγός της Εθνικής Ανδρών», όπως τον αποκαλεί η επίσημη ανακοίνωση της ΕΠΟ, θα κάθεται από δω και πέρα στον πάγκο, δίπλα στον προπονητή, σε ρόλο συνδέσμου μεταξύ παικτών, διοίκησης και κόουτς, σ’ ένα μοντέλο που δοκιμάστηκε στον Παναθηναϊκό με μεγάλη επιτυχία.

Μάλιστα, όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε ο ίδιος ο «Φράνκι» να γίνει προπονητής, ώστε να αναπληρώσει για ένα διάστημα το κενό του Πεδουλάκη πέτυχε το απόλυτο. Να αρπάξει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Είχε ξεκινήσει με τζιν παντελόνι και τη φανέλα της ομάδας από πάνω! Ενας ρόλος μάλλον διακοσμητικός, δίπλα στον Ομπράντοβιτς αρχικά και αργότερα στον Πεδουλάκη, που είχε βασικό του σκοπό να εμψυχώνει τους παίκτες με πολλούς από τους οποίους ήταν παλιότερα συμπαίκτης, συμβολίζοντας τη συνέχεια.

Ο «Κάρα» δεν αποκλείεται να αποδειχθεί ο ιδανικός εμψυχωτής, από την ώρα που με αφορμή την κακή εμφάνιση και το 1-0 από τους Ρουμάνους στην πρεμιέρα του Ρανιέρι, πολλοί είδαν ότι από την Εθνική έλειπε, πλέον, στη μετά Μουντιάλ εποχή, η σπίθα στα μάτια των παικτών και η όρεξη για συνέχεια εκείνου που σταμάτησε στα γήπεδα της Βραζιλίας. Εδώ, δεν μιλάμε ούτε για μάνατζερ, ούτε για τεχνικό διευθυντή, ούτε για βοηθό προπονητή, αλλά για κάτι άλλο, πιο σύνθετο, στο οποίο όμως ο Καραγκούνης μπορεί να πάρει άριστα επειδή του πάει.

O μεγάλος πειρασμός

Αρκεί βέβαια να μείνει σ΄ αυτό. Να μην μπει στον πειρασμό να ανακατευτεί ή να ανακατέψει τα αποδυτήρια, θέλοντας να βάλει κάποια «δική του» σφραγίδα σ’ εκείνο που πάει να δημιουργηθεί. Καλώς ή κακώς, προπονητής είναι ο Ρανιέρι, ο οποίος έχοντας και τον πρώτο ρόλο, θέλει να νιώθει δίπλα του ως συμπλήρωμα και όχι ως απειλή την παρουσία του «Τυπάρα», για τον οποίο ο αποκλειστικός σκοπός θα πρέπει να είναι πρώτα να βελτιώσει και μετά να κρατήσει ψηλά την ψυχολογία της ομάδας. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Το μεγάλο μυστικό

Το μυστικό βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο θα θελήσει να συμπεριφερθεί ο Καραγκούνης. Αν τον τρώει στο βάθος του μυαλού του η φιλοδοξία να γίνει κάποια μέρα πρώτος προπονητής, τότε δεν αποκλείεται να βγουν στην πορεία προβλήματα. Είναι ένα μικρόβιο που όποιος το κόλλησε, περνώντας από τέτοιες θέσεις, έκανε στη συνέχεια τα πάντα για να το πετύχει.

Ο Αλβέρτης, με τον οποίο κάνω τη σύγκριση, δεν ήθελε ποτέ να καθήσει ως ο Νο1 στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Οταν τον φώναξε πέρυσι ο Γιαννακόπουλος, δέχτηκε με βαριά καρδιά και για λίγο, γυρίζοντας αμέσως μετά το τέλος της σεζόν σ’ εκείνο που ξέρει να κάνει καλύτερα. Γι΄ αυτό κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα, παρ΄ ότι έγιναν όλα ξαφνικά και σε μια νύχτα.

Αλλο όμως η επιτυχία σε ένα ματς ή η επιτυχία της μιας χρονιάς, κι άλλο η συνέχεια σε βάθος χρόνου που καταξιώνει. Μακάρι να το δει έτσι κι ο Καραγκούνης…