Μη φανταστείτε ότι δεν θα είχαν την ίδια τύχη ο Αρης και ο ΠΑΟΚ, που είχαν μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε επίκεντρο του μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του ’80-αρχές του ’90, αν δεν είχαν πίσω τους τόσο πολύ λαό που μεταφράζεται σε εκλογική δύναμη.
Πολλές φορές και πολλοί φορείς, ανάμεσά τους και του μπάσκετ, έκαναν τα στραβά μάτια στις ελλείψεις και τις παραλείψεις τους, προκειμένου να παραμείνουν οι δύο αυτές ομάδες ζωντανές την περίοδο της κρίσης τους. Είτε στο όνομα που κουβαλούσαν είτε από κακοδιαχείριση, δημιούργησαν δυσθεώρητα χρέη.
Το ότι δεν είχαν την τύχη άλλων ομάδων που προαναφέρουμε οφείλεται στο γεγονός ότι πάντα απολάμβαναν ειδική μεταχείριση από τους πολιτικούς που αποφάσιζαν για τις κρατικές χορηγίες ή ήταν στα κέντρα των αποφάσεων. Με ένα νεύμα, έκλειναν οι δρόμοι και οι ρυθμοί της πόλης ανατρέπονταν. Πολλοί μάλιστα έκαναν λόγο ακόμη και για αθέμιτο ανταγωνισμό και δύσκολα μπορεί να τους αποδείξει κανείς ότι επί της ουσίας είχαν άδικο. Ο Ηρακλής, που είχε μικρότερη «δύναμη», δεν άντεξε.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, συστήθηκε για να ζητήσει την ψήφο των Θεσσαλονικέων, επικαλούμενος στο προεκλογικό φυλλάδιό του την επιτυχία του να κερδίσει, για λογαριασμό του ΠΑΟΚ, την υπόθεση του Νάσου Γαλακτερού. Είναι κοινό μυστικό ότι, ως υπουργός, ο Γιάννης Ιωαννίδης φρόντιζε ιδιαίτερα τον Αρη, στον οποίο είχε μεγαλουργήσει ως προπονητής την εποχή που έχτισε την αυτοκρατορία του.
Ο Ολυμπιακός πέρασε δύσκολες στιγμές μέχρι να εμφανιστούν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, να αναλάβουν και να αναστήσουν την ομάδα που είχε αφήσει στη μοίρα της ο Σωκράτης Κόκκαλης προκειμένου να αφοσιωθεί στο ποδόσφαιρο, το οποίο έχει μεγαλύτερα έσοδα (βλέπε Champions League) και μεγαλύτερη απήχηση.
Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η τύχη του Παναθηναϊκού εάν ποτέ αποσυρθεί η οικογένεια Γιαννακόπουλου, που έχει συνδέσει το όνομά της με τα 6 ευρωπαϊκά αστέρια και την κυριαρχία στο εσωτερικό.
Είναι κανόνας λοιπόν στο μπάσκετ ότι οι ομάδες που επαναπαύονται στην κυρίαρχη παρουσία ενός ισχυρού οικονομικού και διοικητικού ηγέτη πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι συνδέουν άρρηκτα την πορεία τους με την ύπαρξή του.
Οπως απολαμβάνουν τη δύναμή του, άλλο τόσο θα πρέπει να προετοιμάζονται για την πτώση όταν εκείνος, με (ή ανεξάρτητα από) τη θέλησή του, απομακρυνθεί. Εκτός αν καταφέρουν να αναπτύξουν τους κατάλληλους μηχανισμούς που θα λειτουργήσουν ως δικλίδες ασφαλείας.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει τώρα με τον Πανιώνιο, από τη στιγμή που ο επιχειρηματίας Ηλίας Λιανός ένιωσε κουρασμένος και ζήτησε να φύγει. Βλέπετε, στο μπάσκετ είναι αστείο να χρησιμοποιούμε τον όρο «επενδυτής». Οποιος αποφασίζει να ασχοληθεί πρέπει να έχει πάρει απόφαση ότι είναι ένα ακριβό χόμπι που πρέπει να το πληρώσει χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.
Εκτός αν η προβολή και τα οφέλη είναι ανταποδοτικά και έμμεσα, όπως για παράδειγμα είχε συμβεί στο Μαρούσι με την περίπτωση του Βωβού, ο οποίος όμως στο τέλος έφτασε στο σημείο να παθιαστεί τόσο πολύ με την ομάδα που του πρόσφερε τόσες επιτυχίες που βούρκωσε όταν αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει ανήμπορος να τη βοηθήσει.
Ή όπως κάποτε είχε δηλώσει ο Παύλος Γιαννακόπουλος: «Υπήρξα πρόεδρος στο Επιμελητήριο και κανείς δεν με ήξερε. Μόλις ανέλαβα τον Παναθηναϊκό, με σταμάταγαν κάθε δυο μέτρα».
…………………………………………
Συμπέρασμα
Το συμπέρασμα είναι ότι το μπάσκετ, αν εξαιρέσουμε τους δύο «αιώνιους» που έχουν την τύχη να καθοδηγούνται από δύο οικογένειες με οικονομική και κοινωνική ισχύ, από τη στιγμή που εκλείπουν σιγά σιγά οι πλούσιοι ιδιοκτήτες, έχει περάσει στη φάση που αναζητά άλλο μοντέλο διοίκησης. Μοντέλο με στροφή στη λαϊκή βάση και την τοπική κοινωνία.
Γι’ αυτό εμφανίζονται πια σοβαρές και -το κατά δύναμιν- νοικοκυρεμένες ομάδες από την περιφέρεια. Γι’ αυτό το πρωτάθλημα έχει απλωθεί στον χάρτη της επικράτειας κι έχει ξεφύγει από το παραδοσιακό δίπολο Αθήνα-Θεσαλονίκη. Για ρίξτε μια ματιά. Φέτος στην Α1 θα εκπροσωπούνται το Ρέθυμνο, η Πάτρα, η Αμαλιάδα, τα Τρίκαλα, η Ελευσίνα, η Ρόδος και η Δράμα και, αν δεν ανατραπούν τα δεδομένα με τον Πανιώνιο, ετοιμάζεται και η Καβάλα.
Γ.Ντ.
Γιάννης Ντεντόπουλος
