Του Μπάμπη Μιχάλη
Eλλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, τα γνωστά «γουρούνια» της περιφέρειας της ευρωζώνης, βουλιάζουν σήμερα στον βούρκο των οδυνηρών πολιτικών λιτότητας που τους επιβάλλονται.
Το ΑΕΠ τους υποχωρεί ασταμάτητα, η ανεργία χτυπά αλλεπάλληλα ιστορικά ρεκόρ, ενώ η φτώχεια μεγεθύνεται. Το κοινό νόμισμα αφήνει τις χώρες αυτές ρημαγμένες, βουτηγμένες βαθιά στην ύφεση, υπερχρεωμένες και αδύναμες στον διεθνή ανταγωνισμό. Παρ’ όλα αυτά ακόμη και στη θυελλώδη προεκλογική εκστρατεία της Ιταλίας το ενδεχόμενο της αποχώρησης από το ευρώ δεν έχει καν τεθεί ως θέμα συζήτησης.
Αντίθετα, όλες οι εθνικές δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν τον τελευταίο καιρό δείχνουν ότι ένας στους επτά πολίτες αυτών των χωρών συνεχίζει να εμπιστεύεται το ευρώ. Δημοσκόπηση της Ispo δείχνει ότι μόλις το 20% των Ιταλών θεωρεί πως η έξοδος από το ευρώ θα βοηθήσει την οικονομία. Στην Ισπανία, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Metroscopia, μόλις το 21% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η χώρα της Ιβηρικής θα έπρεπε να επιστρέψει στην πεσέτα.
Ανάλογο ποσοστό, 20%, θεωρεί ότι η Πορτογαλία θα έπρεπε να εγκαταλείψει το ευρώ και να επιστρέψει στο εσκούδο. Στην Ελλάδα, όπου οι φτωχοί θα προσεγγίσουν φέτος τα 4 εκατομμύρια, η δημοσκόπηση της MRB δείχνει ότι μόλις το 21,5% επιθυμεί επιστροφή στη δραχμή. Στην Ιρλανδία, σύμφωνα με ανάλογη δημοσκόπηση της RED C., μόνο ο ένας στους 4 συμφωνεί με την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Η χθεσινή «Wall Street Journal» επιχειρεί -σε εκτεταμένο δημοσίευμά της- να απαντήσει στο ερώτημα που γεννάται. Γιατί δηλαδή, παρά τους χαλεπούς καιρούς που βιώνουν οι λαοί της υπερχρεωμένης ευρω-περιφέρειας, επιμένουν στην παραμονή της χώρας τους στο ευρώ.
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι παραπάνω λαοί αντιτίθενται στην επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα επειδή φοβούνται την αναθέρμανση του πληθωρισμού, την ανεξέλεγκτη έξαρση της εγχώριας διαφθοράς και τη συρρίκνωση της εθνικής φιλοδοξίας η χώρα τους να αποτελεί μέρος του εσωτερικού ισχυρού κύκλου της Ενωμένης Ευρώπης.
Στο δημοσίευμα τονίζεται ότι η πρόσφατη ιστορία κάποιων από τις παραπάνω χώρες εξηγεί αρκετά. Επισημαίνει ότι η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα βγήκαν από δικτατορικά καθεστώτα στη δεκαετία του ’70 και ότι η συμμετοχή τους στην οικονομία και τους θεσμούς της Ευρώπης τις βοήθησε στην εδραίωση της δημοκρατίας και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Με τη συμμετοχή τους στην Ε.Ε. ξεπέρασαν δεκαετίες οπισθοδρόμησης και απομόνωσης.
H «WSJ» υπογραμμίζει, τέλος, ότι ένας επιπλέον καθοριστικός παράγοντας είναι και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς τους. Υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ότι η πλειοψηφία των λαών της περιφέρειας πιστεύει σήμερα ότι χωρίς το ευρώ οι εθνικοί τους ηγέτες θα δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερο χάος στην εθνική τους οικονομία.
