Του Πέτρου Μανταίου

«Νομίζω πως, από διάλυση σε διάλυση, φτάσαμε στην απόλυτη. Πιο διάλυση δεν γίνεται!» σημείωνα χθες. Και επίσης χθες διαβάσαμε στην «Εφ.Συν.» για «κρεσέντο επιθέσεων» που συνέχισε κατά του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκου Μητσοτάκη ο υπουργός Εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος, παρατηρώντας μεταξύ άλλων: «Εγώ δεν γεννήθηκα υπουργός ούτε βουλευτής». Το πιάσαμε το υπονοούμενο, πάμε παρακάτω. Κι αν πάρουμε το χαρακτηρισμό «κρεσέντο» τοις μετρητοίς. Επειδή πρόκειται για όρο δανεισμένο από τη μουσική. Τότε μπορούμε να ευθυμογραφήσουμε πως η διάλυση γίνεται μετά μουσικής. Οι δε επιθέσεις που συνεχίζονται -δεν είναι μόνο η προαναφερόμενη: υπογείως, ισογείως και στα πάνω πατώματα φαίνεται να γίνεται της τρελής-, αν επικαλεστούμε το γνωστό μεταφορικό «βγήκαν τα μαχαίρια», εδώ μάλλον βγήκαν «ξύλινα σπαθιά». Αν σ’ αυτό το σκηνικό προσθέσουμε και ολίγη από συγκυβερνώσα μπουγιαμπέσα -πώς δηλαδή ανασυντάσσονται αντιπαρατασσόμενα τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ-, τότε ήρθε το σιρόπι κι έδεσε.

Επόμενο είναι να τραβάει του ύψους δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ και να κυριεύει την κυβέρνηση ένας πανικός βάθους. Που δεν θα την κυρίευε βέβαια, αν είχε πολιτικές επεξεργασμένες και για τα μνημόνια με τις επιπτώσεις από τις εφαρμογές τους και για τις μεταβάσεις από τη μία φάση στην άλλη∙ από τα δύσκολα στα, υποτίθεται, λιγότερο δύσκολα, μέχρι να μπούμε, πάλι υποτίθεται, επί τέλους σε μιαν ευθεία, να ξέρουμε όλοι για πού τραβάμε.

Και επειδή δεν υπάρχουν, στην κυβέρνηση, πολιτικές επεξεργασμένες για την «επόμενη μέρα», τα φορτώνουν όλα στον κόκορα: τον κίνδυνο από τον επερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ, που, αν επέλθει, κατά τους κυβερνώντες, θα γίνει το μπάχαλο∙ το λένε και δεν καταλαβαίνουν τι λένε! Πρέπει τώρα οι Ελληνες πολίτες να προσευχόμαστε, η σύνεση και αυτοσυγκράτηση που δείχνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, να συνεχιστεί. Αλλιώς, στο νηπιαγωγείο της πολιτικής που φοιτούμε εξ απ’ ανέκαθεν, μας πήρε ο διάολος.