Του Σπύρου Τσάμη
Η συγκυρία σαρκάζει την ανεπάρκειά μας… Η απώλεια ζωής και η απόφαση της πολιτείας για ένα Σαββατοκύριακο χωρίς παιχνίδια μού γέννησαν εύλογη λύπη και ένα μειδίαμα με νόημα…
Στην «Εφ.Συν.» του Σαββατοκύριακου διαβάσατε το θέμα της αντίδρασης των Αγγλων ώστε να παύσει η ακατάσχετη εισβολή στο έμψυχο δυναμικό των ομάδων τους ξένων ποδοσφαιριστών μη προερχόμενων από χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης – άρα μη ενταγμένων στον νόμο Μποσμάν. Η επικοινωνία του υπογράφοντος με την Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία γα το σκεπτικό των αποφάσεων που καλούνται να μετριάσουν, αν όχι να λύσουν, το πρόβλημα της εισαγωγής καραβανιών αμφίβολης αξίας ποδοσφαιριστών σε βάρος των γηγενών.
Η προσέγγιση έφερε στο ακουστικό μας τη φωνή του προέδρου της ανώτατης ποδοσφαιρικής αρχής, του Γκρεγκ Ντάικ. Κι άρχισε η αλυσίδα με τους κρίκους των γνωστών, έπειτα από τόσα χρόνια ρεπορτάζ, ευχάριστων εμπειριών όσων συνεπάγεται η επικοινωνία με άλλες, συντεταγμένες και όχι διάτρητες όπως η δική μας, ποδοσφαιρικές οικογένειες ειδικότερα – κοινωνίες γενικότερα…
Εχουν σημασία, ακόμη κι αν ηχούν άσχετες (ενώ δεν είναι…) οι αντιδράσεις του Ντάικ. Εμμέσως πλην σαφώς καταδεικνύουν την ΗΘΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ μας και στο ποδόσφαιρο…
Πληροφορίες ζητούσαμε, λοιπόν, και το πρώτο που ακούσαμε από τον Αγγλο ήταν «ευχαριστώ για το ενδιαφέρον από την Ελλάδα»!
Το ένα θαυμαστικό που βλέπετε δεν φτάνει… Χρειάζονται αμέτρητα, ώστε να υπογράψουν με ρεαλισμό και παράλληλα να σαρκάσουν τη στάση ζωής των κομματόσκυλων άρα και καιροσκόπων που ηγούνται σε όλες τις εποχές στο ποδόσφαιρό μας και θεωρούν γραφική παρόμοια σοβαρότητα επειδή εδώ η αγένεια θεωρείται από τους ίδιους και τους παρατρεχάμενους μαγκιά!
Εχουν, επαναλαμβάνω, όλα αυτά άμεση αντανάκλαση στο άλυτο πρόβλημα της ανεξέλεγκτης βίας των γηπέδων μας… Κι αυτό γιατί ο Ελληνας παράγοντας της διοικητικής αρχής και βέβαια ο οπαδός-πολίτης, ως αποτέλεσμα της προσωπικής ανεπάρκειας και της βεβαιότητάς του για την απουσία ελέγχου και εφαρμογής των νόμων, δρα ανεξέλεγκτα.
Αλλοι με ευχολόγια και όχι λήψη καίριων αποφάσεων πάταξης της βίας πριν από το κακό, και κροκοδείλια δάκρυα μετά…
Κι άλλοι, δηλαδή οι άρρωστοι της εξέδρας, εν γνώσει τους ότι η φονική δράση τους, ακόμη κι αν κοστίσει ζωές, κατά βάθος εξυπηρετεί προέδρους ομάδων που θέλουν τους στρατούς των οπαδών για κάλυψη ανομιών του παραγοντικού ή και του προσωπικού τους βίου θεωρούν δεδομένη την ατιμωρησία…
Παράλληλα, τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων οπαδικών αθλητικών εφημερίδων ρίχνουν λάδι στην ήδη αναζωπυρωμένη φωτιά, χωρίς κανείς Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου, καμία Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών να έχουν ποτέ δραπετεύσει από συστάσεις για τα μάτια του κόσμου ή να έχουν πει «πάψτε συνάδελφοι να δημοσιεύετε αιτίες βίας, γιατί θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να πάψετε να υπάρχετε ως εφημερίδες».
Επιτέλους, δικαιολογείται κατάργηση της συντεχνιακής λογικής και παρόμοια απειλή όταν η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου! Η δημοσιογραφική (;) ευθύνη λοιπόν; Τεράστια!
Ιδού η επαγγελματική ευθύνη και του υπογράφοντος στη συζήτηση με τον Αγγλο πρόεδρο… Ηταν οφ δι ρέκορντ και για μια στιγμή έφτασε στη βία των γηπέδων. Η ευθύνη μου είναι ότι τα λόγια του είναι μη δημοσιεύσιμα, αλλά (για πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά…) θα παρακάμψω τον ηθικό νόμο και θα γράψω τώρα τι μου είπε μεταξύ άλλων για το πρόβλημα, όταν τόνισα ότι «στην Ελλάδα η κατάσταση παραμένει ανεξέλεγκτη».
Τα λόγια του, αφιερωμένα σε υποκριτές-εμπλεκόμενους εντός ελληνικών συνόρων: «Αν τα σχολεία σας δεν διδάξουν αληθινή αγωγή και αν οι φυλακές σας δεν γεμίσουν ταραξίες, όπως οι δικές μας επί Θάτσερ, δεν μπορείτε να ελπίζετε»!
