Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εχω φίλους εξ απαλών -σχεδόν- ονύχων που εξακολουθούν να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ, έχουν εντούτοις μια βαθιά θλίψη στα μάτια τους. Το κάνουν, μου λένε, για συναισθηματικούς λόγους, διότι ωρίμασαν με αυτό, πίστεψαν στον σοσιαλισμό που ευαγγελιζόταν (τους πιστεύω), οραματίστηκαν έναν διαφορετικό κόσμο, εκφράζοντας ταυτόχρονα μένος κατά της Δεξιάς· φανατικοί αντιδεξιοί ήσαν οι περισσότεροι. Τώρα οι καημένοι πάνε χεράκι χεράκι με τους δεξιούς προς το μέλλον. Παρ’ ότι, όμως, έχουν χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια επιμένουν να ανήκουν (!) στο ΠΑΣΟΚ, προφανώς διότι έχουν ταυτιστεί μαζί του, είχαν εκχωρήσει το είναι τους στη σοσιαλιστική δομή του.
Μου εξηγούν ότι η συμπόρευση με τη Δεξιά είναι απόρροια του ορθού λόγου: πρέπει να σωθεί η πατρίς (στην ουσία δεν θέλουν να χωνέψουν ότι πάει, το χάσανε το κορμί της εξουσίας· είναι σαν να χάνει κάποιος τα άκρα του… να χτυπήσουμε ξύλο). Η ορθή κρίση όμως συμπεραίνει ότι το πάλαι ένδοξο κόμμα είναι υποταγμένο στις μνημονιακές εντολές και άρα οι ορθολογιστές του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να αποχωρήσουν από αυτό αφού πίστεψαν στον σοσιαλισμό, αλλ’ αυτός μας άφησε χρόνους. Α, μπα. Δικαιολογούν αυτή την αντιφατική τους συμπεριφορά προτάσσοντας το συναίσθημα. Θυμός κρείσσων των αυτών βουλευμάτων, που θα έλεγε και ο Ευριπίδης. Συμφωνούν μαζί σου, διώχνουν τον φανατισμό, κάνουν σκληρή κριτική στο ΠΑΣΟΚ, αλλά όταν έρχεται η στιγμή των εκλογών ξυπνάει μέσα τους ο δαίμονας της μικροπολιτικής, των μικροσυμφερόντων.
Οσο περνάει βέβαια ο καιρός τόσο και συρρικνώνονται· επικρατεί το ένστικτο της επιβίωσης, σου βγάζουν όμως την ψυχή έως ότου το παραδεχτούν. Λένε κάτι περίεργα για τέλος των ιδεολογιών (οι ιδεολόγοι!), για σβήσιμο διαχωριστικών γραμμών στην πολιτική, πασπαλισμένα με κάτι αλλόκοτα μεταμοντερνικά λεκτά, τέτοια που στο τέλος δεν βγάζεις άκρη. Ετοιμάζονται προφανώς για μετακόμιση στη νέα ανερχόμενη πολιτική δύναμη, αλλά θέλουν η έξοδός τους να είναι ηρωική.
Τους κατανοώ. Σέβομαι επίσης τον ίλιγγο και την έξαρση που τους προκάλεσε η παλιά τους αγάπη (συμβαίνει αυτό με τις παλιές αγάπες… που έσβησαν αλλά πάντα μια σπίθα παραμένει στη σποδό τους). Ερχονται όμως στιγμές που καταντάνε για λύπηση… παραιτημένοι… απογοητευμένοι… απαξιωμένοι… αυτοκαταργημένοι. Ας μην απελπίζονται. Η πολιτική είναι παντού, κυρίως έξω από τα υπάρχονται πολιτικά κόμματα. Ας κάνουν μια αρχή δείχνοντας ενδιαφέρον για τους δίπλα τους, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο χωριό· παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από την ανεργία και την πείνα, στις οποίες τους οδήγησε (και) η παλιά τους αγάπη.
Αν σφίξουν τα δόντια και συνειδητοποιήσουν την πλάνη εντός της οποίας ωρίμασαν, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψουν την όποια αλήθεια συνθέτει η πραγματικότητα και η πολιτική της σκέψη. Ποιος ξέρει. Ισως βελτιωθεί η ατμόσφαιρα της εν γένει πολιτικής. Πάντως αυτό που λέει τώρα ότι είναι ΠΑΣΟΚ δεν είναι. Κάτι άλλο γεννιέται με το μέτρο που ώς τώρα γνωρίζαμε. Θα αντιληφθούν ίσως ότι άλλο είναι το μέτρο. Ακόμη θα διασώσουν τον ψυχικό τους κόσμο, μέγα πολιτισμικό ζητούμενο της εποχής μας.Το αλλότριον ενισχύει το οικείον.
