Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δεν κατεργάζεται τέχνας μόνο η πενία, αλλά και η προσκόλληση στους εξουσιαστικούς θώκους. Η πραγματικότητα βοά, ο λαός αποστρέφεται, η εξαθλίωση εξαπλώνεται, εκεί αυτοί, οι σωτήρες: τεχνουργούν(!), ιερουργούν θα ‘λεγε κανείς στον ναό της εξουσίας. Να αφήσουν ένα μειράκιο να τους κλέψει τη δόξα και το χρήμα και κάθε υλόφρον συμπαρομαρτούν; Δεν σφάξανε! Τι το πέρασε ο Τσίπρας το μαγαζί; Γωνία; Να λοιπόν το τέχνασμα της ψήφου εμπιστοσύνης, κι όποιος είναι μάγκας ας μην ψηφίσει· πάει ο παχυλός μισθός, πάει η αναγνώριση, τέλος οι εμφανίσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, εκάς η δυνατότης πλουτισμού.
Δεν ξέρει τι να κάνει ο πολίτης. Να κλάψει ή να γελάσει; Να μείνει αμέτοχος στην υποκρισία και στον εμφανή εμπαιγμό; Κινδυνεύει, όμως, τότε, να περάσει τις θύρες ψυχιατρικής τινός κλινικής ή να εκτραπεί, να ξεφύγει από τα όρια της συμπαγούς κοινωνικής ευπρέπειας και να αρχίσει να υβρίζει ακαταπαύστως. Ως εκεί. Υπάρχουν κι άλλες εκρήξεις, ας μην, όμως, τις ψηλαφίσουμε…
Εμείς σκεφτόμαστε εθνοσωτήρια, κραυγάζουν· όχι σαν κάποιους άλλους που απεργάζονται σχέδια για να οδηγήσουν τη χώρα στην απομόνωση και την καταστροφή, κάποιους αριστερούς, ντε, που μόνο τους μέλημα είναι πώς θα δηώσουν τη χώρα, πώς θα την εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης. Ετσι, σκέπτονται, διάβολε οι αριστεροί; Είναι γεννημένοι ολετήρες; Μια χαρά φαίνονται οι άνθρωποι, ούτε οπλισμένοι είναι ούτε κέρατα και γαμψά νύχια έχουν, μιλάνε, χορεύουν, ερωτεύονται, μπαίνουν στο Κοινοβούλιο χωρίς μπαλάσκες, ερίζουν, χαμογελάνε κ.λπ.
Πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχουν λυσσάξει να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλά, η ηθική -λένε- δεν είναι απαραίτητη στην άσκηση της πολιτικής. Η ευγένεια; Το μέτρον; Το ροδόχρουν της ενοχής στο πρόσωπο και στον λόγο; Τίποτε; Αλλά η αιδημοσύνη δεν είναι ίδιον των αμοραλιστών. Πεπαιδευμένοι όντες και οι δύο θυμίζουν έντονα τον σοφιστή Κριτία, που από οξύαιχμος παρατηρητής των πολιτικών και κοινωνικών καθημερινών σχέσεων κατάντησε ο πιο αιμοσταγής από τους Τριάκοντα Τυράννους. Να ‘ναι αυτή η μοίρα όσων στη μαθητεία τους βομβαρδίζονταν από τον πόθο να γίνουν ηγέτες; Ο Ξενοφών προσάπτει στον Κριτία τούς πιο απεχθείς χαρακτηρισμούς: πλεονεκτίστατος και βιαιότατος εγένετο. Μπορεί και στους δύο κορυφαίους πολιτικούς μας το έρκος των οδόντων τους να μη δύναται να συγκρατεί τα έπη τους, αλλά τούτα τα έπη καταγράφονται πλέον, scripta manent κ.λπ. Θα ‘πρεπε να το θυμούνται αυτό, το είχε εξάρει και ο πρόγονός τους σοφιστής-τύραννος, ότι τα γράμματα (η γραφή) είναι αλεξίλογα, στηρίζουν τον προφορικό λόγο δηλαδή· στην περίπτωσή τους η γραφή τούς εκθέτει και στην κοινωνία και στην Ιστορία. Ψιλά γράμματα, ίσως, μπροστά στην ασθένεια για εξουσία, τα ιστορικά παραδείγματα, όμως, είναι, ενίοτε, αποκαλυπτικά, καταλυτικά για τον τόπο της επικοινωνίας και της πολιτικής. Πολύ εύκολα θα μεταθέσουν την ευθύνη σ’ αυτούς τους περίεργους Φοίνικες που εύρον γράμματ’ αλεξίλογα. Αυτά για την ψήφο εμπιστοσύνης (πολλά ήσαν, τελικά· δεν άξιζε).
