Του Φάνη Λυσιφάνη

 

Σειρήνες για συναγερμό θα ηχούσαν, λέν’, στη χώρα

 

μα τίποτα δεν άκουσα κι αναρωτιέμαι τώρα:

 

Ητανε όντως δοκιμή να δουν αν λειτουργούνε;

 

Ή κίνδυνος μας απειλεί και δεν τ’ ομολογούνε;

 

Πού να χωθεί καθένας μας μήπως και τη γλιτώσει;

 

Τι πρόκειται να μας συμβεί; Τι θα μας ξημερώσει;

 

Μην τα μασάν’ οι δανειστές και πάλι για το χρέος

 

προσμένοντας πρωθυπουργός να δουν ποιος θα ’ναι νέος;

 

Μήπως ως αφρικανικό που ’χουμε γίνει κράτος

 

-αφού μέχρι κροκόδειλος μας ήρθε κοτσονάτος-

 

πλακώσει κάνας Εμπολα (για τον Λεπέν Η λύση!)

 

κι ώσπου να πούμε κύμινο όλους μάς αφανίσει;

 

Διάχυτο το αίσθημα καταστροφής που φθάνει

 

και μουδιασμένος ο καθείς κοιτάει τι θα κάνει

 

Μετέωρο, αλίμονο, μένει το κάθε βήμα…

 

Τόσος καιρός που χάνεται είναι στ’ αλήθεια κρίμα!

 

Δημοσκοπήσεις γίνονται, σενάρια ακούμε

 

μπακάλη υπολογισμούς πώς θα κυβερνηθούμε…

 

Το μόνο που σκεφτήκανε -πώς τάχα να τους κρίνεις-

 

ήτανε να ζητήσουνε ψήφο εμπιστοσύνης!

 

Θα ’χουμε όλο το weekend κάτι να συζητούμε

 

και τη Δευτέρα πάλι show εις τη Βουλή θα δούμε

 

Θα γίνουν διαξιφισμοί, θα βγουν ωραίοι λόγοι

 

και θ’ ακουστούνε απειλές, παράπονα και ψόγοι

 

Και ύστερα, αλίμονο, στα ίδια θα βρεθούμε

 

τις ψήφους για τον Πρόεδρο και πάλι να μετρούμε

 

Ξανά μανά αναμονή, οργή, γαμοσταυρίδια

 

κι ώσπου να ’ρθεί λογαριασμός μάς ζώνουνε τα φίδια

 

Κι η χώρα περιμένοντας ουρά για να πληρώσει

 

τρέμω σαν κάποιο γέροντα μήπως αποβιώσει…