Του Γιώργου Σταματόπουλου
Οφείλει η κυρία Βούλτεψη να ζητήσει δημοσία συγγνώμη για ό,τι εξεστόμισε εναντίον των Τσιγγάνων του Χαλανδρίου, να φύγουν δηλαδή από τα παραπήγματα διότι εκεί γύρω μένουν άνθρωποι. Να δικαιολογηθεί κάπως ότι π.χ. εννοούσε οργανωμένες κοινωνίες και όχι άτακτες και ότι, ναι, προς θεού, και οι Τσιγγάνοι άνθρωποι είναι, αλλά της ξέφυγε και λοιπά· κάτι τέτοιο. Για να γλιτώσει από τη γελοιότητα, όχι τίποτε άλλο.
Στην «πολιτισμένη», «δημοκρατική» Δύση, που ούτε πολιτισμένη είναι ούτε δημοκρατική, απλώς κρατάνε τα προσχήματα, μια τέτοια δήλωση είναι εξωφρενική. Σε τούτη τη χώρα γίνεται αποδεκτή, όπως έγινε ασμένως αποδεκτό το χαστούκι του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη. Τι να περιμένει, άρα, κάποιος από τη λειτουργία των θεσμών; Μήπως μας διαφεύγει κάτι; Μήπως είμαστε ανεπίδεκτοι πραγματικότητας; Μπας κι είμαστε κούτσουρα στην επικοινωνία και θέλουμε πελέκημα; Είναι όλα τόσο απλά, αλλά εμείς έχουμε χαθεί στην πολυπλοκότητα των συγκρούσεων και στη σύνθεση ανόητης, ευγενούς συμπεριφοράς; Πάντως κάτι περίεργο συμβαίνει. Οσο κι αν έχουμε τις αισθήσεις σε επιφυλακή, κάτι μας ξεπερνάει. Είναι το χαμηλό επίπεδο Παιδείας; Είναι η ισχύς των εξουσιαζόντων; Μήπως η αγλαΐα των τηλεπαρουσιαστών που τα βλέπουν όλα μέλι-γάλα; Μπορεί να είναι ο φόβος μπροστά στην ευγλωττία των πολιτικών; Ο φόβος στο συνέρχεσθαι και στο συναποφασίζειν; Ο μέγας φόβος μπρος στην ελευθερία; Η ανικανότητά μας να δούμε τη ζωή ως αισθητικό, ανώτερο βίωμα; Υπάρχει πιθανότητα να λειτουργεί κατ' αυτόν τον ιταμό τρόπο η δημοκρατία ενώ οι πλείστοι αλλιώς την έχουμε στον νου μας; Ποιος ξέρει. Ετσι φτωχοί και ζαλισμένοι που καταντήσαμε (μας κατάντησαν!) αδυνατούμε να απαντήσουμε. Γελάμε ίσως πικρόχολα, βλασφημούμεν ελαφρώς και άντε πάλι απ' την αρχή, να περιμένουμε τα νέα κατορθώματα αυτών που (μας) κυβερνάνε. Μακριά απ' την εξουσία είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα, η διάθεση· δυστυχώς, όμως, η εξουσία διεισδύει παντού, ακόμη και στους φτωχούς (και ο αχθοφόρος θέλει τον κόλακά του).
Αφήνουμε λοιπόν την κυρία Βούλτεψη να αλωνίζει, ενώ θα 'πρεπε άπαντες να πάμε στο γραφείο της να την πιάσουμε απ' τ' αυτί και να την οδηγήσουμε στο σπιτάκι της, στη δική της δημοκρατία, διότι για τη δική μας δημοκρατία είναι επικίνδυνη (τόσοι και τόσοι είναι επικίνδυνοι, θα πει κάποιος, η κυβερνητική εκπρόσωπος πρέπει να την «πληρώσει»;). Δεν διαφωνώ, απλώς, επειδή -υποτίθεται- είναι ο καθρέφτης της κυβέρνησης όφειλε να είναι καλύτερη ηθοποιός, καλύτερη υποκρίτρια. Εδώ ο κόσμος χάνεται, με τις ανοησίες της κυβερνητικής εκπροσώπου θα ασχολούμαστε; Πρώτον, είναι θεσμικό πρόσωπο και, δεύτερον, η αποδοχή εκ μέρους μας των ανοησιών αυτών έχει συντελέσει στο να χάνεται ο κόσμος. Τρίτον, δεν ανήκει σε κάποια χορεία ευαρίθμων ανοήτων, αλλά στην πλειονότητα· είναι η νοοτροπία του εξουσιαστή που εκδικείται τη ζωή την ίδια, γιατί ποτέ ίσως δεν συναντήθηκε μαζί της. Δεν είναι λεκτικό το ολίσθημά της, είναι θεσμικό και είναι υπαρξιακό, υποθέτουμε· αναγκαζόμαστε να υποθέσουμε. Ας χαριτολογήσουμε: η επόμενη κυβέρνηση θα οβελίσει όλα αυτά τα οχληρά, αντιδημοκρατικά φαινόμενα…
